Groot Nederland. Jaargang 1

[p. 153]

Gedichten.
Door Ad. Herckenrath.

De zonne door de boomen spint haar licht,
en draden langs de twijgen langzaam zijgen,
lijk zijige tressen van zacht lampelicht
over ons aangezicht bijwijlen neigen.

Ze spint haar licht, en blaêrgordijnen gaan
bij 't strijken van den wind, heel flauwtjes open;
ze viert haar zegepraal, en spinnend loopen
van stam tot stam, langs 't knoestig hout, haar draân.

Als d'avond traag uit donkren toren daalt,
en treedt verlangend door de kleuren-hoven,
zal hij het schitterlicht geweefsel rooven,
dat zon - teêrhandig - had aaneengehaald.

[p. 154]

De wind, als met slaap-warme lippen....

 

De wind, als met slaap-warme lippen,

 

raakt mijn gelaat.

 

Op loome voeten schijnt te ontglippen,

 

zomerdag laat.

 

 

 

Met purpren kroonen staan de boomen;

 

't is of iemand

 

met lichte hand, breed-malve zoomen

 

aan stammen spant.

 

 

 

't Is als een stoet op bronzen voeten,

 

in feestgewaad,

 

die pralend, d'avond wil begroeten

 

die komen gaat.

[p. 155]

Valavond.

 

Hoe zwaar de aanwezigheid op 't breed kanaal,

 

van schepen die door groene voren varen,

 

hun achtersteven als een groote schaal

 

waar neevlig avond-koper blijft op waren!

 

 

 

De breed-gekruinde boomen langs de vaart

 

ontplooien wijd, als lange vale banen,

 

hun vanen over 't water, wijl 't geblaêrt

 

daarin aan 't weemlen gaat, bij zonnetanen.

 

 

 

De oneindigheid heeft gouden kleur gekregen....

 

Van over 't breed kanaal weergalmt 't gelach

 

van koeienwachters mij nog even tegen,

 

en 't laatste kletsen van hun zweepe-slag.