|
| |
| |
| |
De antiquaars.
door G. Simons.
I.
Al drie dagen waren de antiquaars net als schooiers, op schobberde-bonk. Ze reden van 't eene huis naar het andere, zonder iets noemenswaard op te kunnen koopen.
Jean Gooskens zat, het voorhoofd nadenkend gefronst, in de tilbury naast Dirk Smijers, die er lustig onbezorgd op los floot.
Het huzarenpaard voor de sjees liep met z'n gemanierden draf lustig over den klinker-weg; de ooren, signaal-wachtend steil in de hoogte, trilden bij het rammelen van de zweep in den koker.
Dirk miekte voortdurend ‘aar,’ terwijl het peerd al door ‘tiek over,’ aanhield.
‘Aar dan, bonk,’ schold Dirk, de teugel nijdig óp-rukkend. En gierend rende de meir dan de linker berm van den weg over.
‘'Ok geen goesting Dirk,’ meende de Vlaming, die met zijn week-vrouwelijke handen waaraan de ringen met-wapens-en-diamanten fel schitterden, het stof van zijn wit-genopt fluweelen vest tipte.
‘Ik zal 'm goesting geven,’ en al striemde de zweep tegen het kopstel aan. Schichtig sprong de meir vier-voets over den weg.
‘Te-tè-rè-tè!’ juichte Dirk, het paard straf op de leidsels rijdend.
‘Zacht aon begot! Iek 'eb maor éen nek te breken.’
Maar Dirk toomde het beest reeds in en vroeg toen:
‘Waar zulle we aan-rije? Bij Franke, maar?’
‘Main zorg - iek heb nieks van doen.’
‘Ik wel.... en de Marie mot zuipe.’
‘Rij maar raak,’ bromde Gooskens, verveeld naar de dennen kijkend, die hóog op langs den weg groeiden, naar de groene havervelden die teeder wuivend golfden onder het wind-gestreel. Vaag
| |
| |
tuurde hij het land over, dat zacht aan-glooide tegen de Scheldedijken waar over de luchten blauw-wit waasden.
In regelmatig tempo draafde het paard door, de grijs-roode weg vlottend onder de maaiende pooten, langs wit-bloeiende kriekeboomen in lente-groene weiden, waarin mest-schurfterige koeien loom graasden; en voort ging het, 't stroomende, traag kabbelende beekje langs, dat klaar bruin over het goud-gele zand voort-spoelde tusschen het plechtig donker groen van mastebosschen en het gelige groen van klaver-weiden.
Ze waren het buiten van den Orst al voorbij, toen de ongeduldige Bels vroeg:
‘Zijn we d'r haost?’
‘Nog drie minuten, dan zijn we waar we weze motte.
Het sjeesje veerde hard op de kazeiën, het hoef-gestamp klonk hamerend tusschen de huizen, kletterde echoënd de holle dorpsstraat door. Nieuwsgierige dorpers keken over de horrekes voor hun vensters naar de wild binnen rijdende vreemden.
‘Hàlt!’ commandeerde Dirk het paard. Stop! stond het beest wijd-beens tegen den grond, trillend tusschen de burries. Voorover viel Gooskens vloekend tegen de garde-bout. Smijers stapte schater-lachend de tilbury uit.
‘Da's 'n peerd hè!’ smaalde hij trotsch tegen Gooskens, die foeterend met zijn kleurigen zakdoek het stof van zijn net-geplieerden pantalon afsloeg.
‘Afgedankte huzaren-knol,’ schold de antiquaar woedend, ‘'nne goeie voor den abattoir.’
‘Of voor 't musée.... eene voor charivari aan oe horlozieketting.... vraiment c'est antique.... parlez-vous le ollandé.... oui poddoome.... fermez la porte - doe de-deur open!’ en onbedaarlijk lachend over het nijdige gezicht van Jean, gooide Dirk het paardedek over het zweetende beest.
Brommend ging Gooskens de gelagkamer binnen. Dirk volgde hem op den voet.
‘Gif mijn 'n génèver.... Dirk gebrukt niemendal vandaog.... slechte taije,’ meesmuilde hij, z'n grooten flambard als waaier gebruikend.
Franken de kastelein kwam al aandragen, op een klein nikkelen blaadje een te vol glas jenever balanceerend.
‘As-te-blieft meneer Gooskens. Lekker weer vandaag om te rije.’
| |
| |
‘Dèr kopte niks voor zulle. Voor mijn part regende 'n 't dat't goot.’
‘Ook al klage, mensche-lieve waar mot da' na toe,’ zuchtte de waard.
‘Allemaal kul-koek, schenk twee “génèvres” in, éen voor jou er bij. Lang leve de slechte tijd,’ en als een branie, scheef trok Dirk zijn hoed op een oor.
‘Pas pour moi, tu sais,’ vinnigde Gooskens.
‘Dan mag ik lijë, da' we vandaag....
Nie wensche, Dirk,’ bevreesd keek hij den spottend lachenden Smijers aan.
Die Bels was zoo gods-barmhartig bij-geloovig.... 'n atheïst zulle! maar stiekum een kruiske, als de bliksem wat al te fel over den weg schitterde.
‘La' me dan uitspreke - ik mag lije da' ge vandaag de pastoor van Klapdorp leeg kópt; wa' gij, Franke?
Nou!’ riep de herbergier.
‘'Et 'm mooje diengs?’ vroeg de Vlaming plots aandachtig.
‘Da' zou 'k denke, meneer Gooskens, een bonk antiek van ondere' naar bove'.’
‘Verkópt 'm? Da's de chose!’
‘'IJ is 'n bietje veul bang da's 'm in z'n nek kijke.’
‘Zain de jidden 'r gewiest?’
‘Van morgen gingen er nog twee naar toe....’
‘Wie! wie gingen d'r naar toe - zijn ze me' gerij?’ vroeg hij opspringend.
‘Nee, makt oe nie ongerust - 's paar echte sjappies - meer praats dan cente.’
‘Bram?’
‘Ja, met de Sijs.’
‘Hebben ze hier nog gekocht?’ vroeg Dirk.
‘Da's 'n bak. Ze hadden met Nillus Banne, van de Schans, afgesproken om vandaag zijn oud-blauw te koopen. Nillus, fel, brocht ze meê.... nou....’
‘En?’
‘De Sijs bekeek ze goed maar vond ze te dier - te dier! Nou legge ze in 't voor-kamerke, tien schottels en drie of vier potjes. 'Ok 'n bak,’ grinnikte de waard.
Kwiek was de dikke Jean opgesprongen, en als 'n hond die wild op 't spoor is, liep hij de gelagkamer door.
| |
| |
‘Links af,’ riep de waard hem nog toe. Maar de Vlaam had den weg al gevonden, kwam terug met pullen en schotels.
Taxeerend bekeken de oogen de sierlijke vullingen.
‘Wa' mot da' kosten?’
‘'n Riks per stuk, g'loof 'k, maar zeker weet ik 't nie. Drink eerst maar 's voor de schrik,’ zei de kastelein, glimlachend.
Dirk nam een der pullen in de hand, bekeek de merken aandachtig, knikte goedkeurend.
‘Is die vent naar de markt?’ vroeg Jean toen.
‘Ja, mè' botter en eiers - over 'n 'alf uur is 't ie hier.’
‘Span dan uit, Dirk.’
‘Laat dan uit-spannen,’ verbeterde Dirk kitteloorig. ‘Dat wordt 'n goeie dag, zee onze meid vroeger altijd as ze 't zout in d'errepels vergeten had,’ en luid-ruchtig fluitend liep hij naar buiten.
‘Zoude gij denke, Franke, dat die twee geen lood hadden?’
‘Nou ik 'eb ze nie in de'r portemené gekeke - maar 'k zou nie graag met 'r over steke.’
‘Ze gienge toch naar den pastoor!’
‘Da' zeeë ze.... maar die verkoopt alléen aan Christenen - as-ie verkoopt.’
Dirk kwam weer binnen met veel bombarie.
‘'Edde nog wad in oe keuke, Franke? Ik rammel van den 'onger.’ ‘Nou weer!’ riep de Vlaam verwonderd uit. ‘G'ed den dejeuner pas deur oe keel. 't Kan nog al laiën. In drei daoge de kost nog nie verdiend. Iek verteer geen zoof meer.’
‘Dan maar pampier,’ lolde Dirk. ‘Franke, brood, vleesch, eiers en koffie voor de mensch .... en 'n vijf-kop 'aver voor de antikiteit op stal .... al rijt.’
Nog zuur-glimlachend, keek Gooskens zijn compagnon aan:
‘Ge schaint 'r wad in-te-zien, of ik heb 't mis.’
‘'t Wordt goeie boel, let 'r is op. Ik droomde van nacht dat 't wijf er van door trok, met de heele rot-keet. As da' geen goed teeken is, geloof ik aan geen bliksem meer.’
‘Ge wit da' nooit - alles kan.’
‘'t Is zeker; 't mot ievers vandaan komme.... en 'ier 'edde 't bewijs,’ en hoog de blauwe pul optillend, ‘die is het vijfdubbele weerd.’
‘Oh! la, la, we hebbe ze nog nie. Soit prudent, il nous regarde.’
‘Spreek gerust je moers-taal, zeg. Franke ziet liever da' wij ze
| |
| |
voor niemandal krijgen, dan dat-ie die andere ziet koopen.’
‘Prudent,’ mompelde Gooskens, en toen hard tot den waard: ‘awel Franke, zet 'nne kier die vaoskes in 't veur-kaomerke. As Baone komt waorschouwde zulle!’
‘Hè maar geen nood; we zulle da' verreke wel wasschen.’
Een uur later vertrokken ze, de pullen en schotels zorgvuldig opgeborgen in den bak der sjees.
In gestadigen draf liep het paard, den langen weg naar Klapdorp.
Stil als in afwachting zaten de twee oudheid-koopers te tuuroogen naar het zonsondergaan achter de donkergroene dennenboomen, wier naald-gesprits schitter-glansde tegen de ebben-zwarte takken. Violette wolkjes dreven purperend boven den geel-gouden horizon; bloed-roode vegen brandden tegen de zee-groene luchten; van de lichtende zandheuvels, als bestippeld door vele kleine mastboomkes, leeken zilveren beeken neêr te stroomen, wijl het groen onder het vuurgloeien tot onyx-glanzende waterplassen stolde.
Verheugd wees Dirk met z'n zweep de meulen van Peer Kurters aan, die hoog op den Hil al éenig als een kalk-witte toren boven de dorre heuvelen baakte.
‘We zijn er haast,’ zei Dirk ongevraagd.
Tegen het kwijnend blauw wrochten de fantastiesche kleuren; breeder vuurbanen glitterden langs den horizon, als een op éen stapeling van fel schitterende regenbogen orgelden de kleuren tot hoog tegen de donker-blauwe hemelen.
Als een purperblauwe wolk op gelig goudelend veld, schaduwnevelde het dorp voor hun starende oogen.
‘'t Is 'n end,’ mompelde de Vlaam.
‘'n Pepke smookes, zegge ze 'ier.’
‘Da' pepke kenne we.’
De perzik-roze wolken teederden als schuim-witte bloesem op korenbloem-blauw.
Geheim duister donkerde het maste-bosch; grijze nevel dauwde neer over het koper-groene velvet-zachte mos; schichtig sprong een eekhoorntje over den stillen stoffig-grauwen weg; de bruinschilferende dennestammen in eindelooze rijen wierpen hun lange slag-schaduwen tegen de paarsende heuvels.
‘'t Is donker voor we d'r zijn.’
‘Beschienst wel.... Wie komme daar aanzette, zou-de zegge?
| |
| |
'k Laat me hangen als 't die twee niet zijn, waar Franke van sprak.’
‘'t Zijn ze nondezju! Bramke de Leeuw en de Sijs.’
‘'Ei! 'Ei!’ schreeuwde Dirk, het paard in-toomend, ‘waar gaat da' naar toe?’
‘G'n avend same, segge de boere,’ lachte een klein dik joodje, die zich met een grooten rooden zakdoek het zweet van het gezicht wischte.
‘Bonsoir Bram,’ groette Gooskens, ‘biznes op Klapdorp?’
‘De pastoor was niet thuis,’ antwoordde de scharrelaar voorzichtig.
Een trek van teleurstelling deed het voorhoofd van Gooskens fronsen. Maar Dirk, pienter met een lachje naar de Sijs:
‘'IJ 'ad zeker geen ouwe kachels meer?’
‘Nog 'n oud kerk-horlozie voor jou, Dirk!’
‘En nuchtere kalvers.... ze wachten jullie op souper bij de pastoor,’ smaalde de Sijs broodnijdig.
‘Leg 'r dan de zweep maor over, Dirk,’ lachte Jean opgemonterd, en sierlijk buigend wuifde hij gracielik zijn witte hand: ‘bonsoir messieurs - mazzele brooche.’
‘Ju!’ schreeuwde Dirk het paard toe, en draaiend op de zitbank, ‘wel thuis Bram! ze wachten jullie bij Franke! vergit oe schottels nie!’
Ze reden schaterend verder, nog even omziend naar de verblufte twee, die grijnslachend stil stonden op den eenzamen langen weg.
‘Nou de pastoor nog,’ meende Gooskens ernstig.
‘We maken mazzels - daar ga' niks vanaf.’
Lustig vijzel-stampten de hoef-slagen op den klinkert; spelend trilde het zweep-koordje over den rug der merrie.
‘Zou-de nog uitspanne?’ vroeg Gooskens, zijn gouden chronometer beradend.
‘We zulle de Marie zoolang bij Peeters zette. 't Zal wel lang dure.’
Toen stapten ze, hun stijf-gezeten beenen rekkend, het grintpad over naar de pastorie van pastoor van der Stappen.
Dirk belde aan, terwijl de oudste antiquaar zorgvuldig stof van zijn gelakte laarzen sloeg.
Een oude zuur-tootende meid deed open; vroeg wat de heeren moesten.
‘Bonsoir demoiselle,’ boog Grooskens, met zijn beminnelijkst lachje om de dikke roode lippen, ‘ies menier pastoor aanwezig?’
‘Wie kaan 'k zegge, dat er is?’ vroeg de meid wantrouwig.
| |
| |
Grooskens zocht een visitekaartje, een dat insloeg als de bliksem. ‘Mr. Jean Marie Bernard Grooskens, antiquaar en expert, beëedigd taxateur in gothique en renaissance’.
Dirk glimlachte geheimzinnig.
‘Wil dit aan menier pastoor overhandigen en zegt u hem, wij komen speciaal van Bruxelles om menier pastoor te bezoeken: van 't musée. Mijn vriend hier is amateur, ge wiet,’ pochte de Vlaam tegen de schok-schouderende meid.
‘Da' kan 'k toch allemaal nie ont'ouwe,’ norsch sprak de meid, ‘komt 'r maar in,....’ en teute-mummelend bromde ze, ‘zeker weer sjacheleèrs.’
‘Kunsthandelaars as-je-blieft, zeg dat aan de pastoor, en maakt 'n bietje voort,’ zei Dirk, de meid trotsch uit de hoogte behandelend.
‘Prudent donc,’ mompelde Jean verschrokken.
De overblufte meid slofte de gang door, kwam weer terug met een brandende lamp in de hand, en vroeg of de heeren maar meê wilden komen.
‘Hier mot-te zijn,’ zei ze. Even lichtte de lamp over een eikenhouten deur, toen verdween de stugge boerin.
Dirk klopte.
De deur open, en schemer-groene schijn weende het gang-duister binnen.
Voor een met groen laken bekleede tafel, zat de pastoor, de Maasbode in de hand. 't Was een vriendelijk oud gezicht, grijs blanke haren zilverden streelend het na-denkend geplooid voorhoofd; over de op het spits neusje bogende gouden bril, oogden zijn blauwe kijkers vorschend naar de binnentredende bezoekers.
‘G'n avend heeren,’ klonk zijn stem als een gebarsten zilveren klok in de kamer.
En hoogmoedig het pochende Bels-fransch van Gooskens, die met vetten smijl-lach op het gladgeschoren dubbel-kinnige gezicht, de breede vochtig roode lippen open, in witte tanden-schittering onder steil op-gestevende moustache met overdreven hoffelijkheid op den geestelijke toetrad als een kiezentrekker voor kermispubliek:
‘Bonsoir monsieur le curé, enchanté de faire votre connaissance. Monsieur.... Smijers,’ stelde hij Dirk voor, hem aanprijzend als een nieuwe likdoornzalf: ‘un amateur; peintre vous savez.’
Onverschillig stapte Dirk op den pastoor toe, stak hem royaal de hand toe en zei gewoon vriendelijk:
| |
| |
‘Goeien avend pastoor. We zijn nog laat op de vlakte - é?’
‘Gaat zitten heeren.... neem 'n stoel. Ik hoor u is kunsthandelaar?’ tot den Vlaam die met zoekende oogen rondkeek, als een deurwaarder die de boel op komt schrijven.
‘Jao wel, menier pastoor. We hoorden van uw schoone diengs vertelle. 'Ier main vriend ies amateur des beaux arts; ik zelvers expert in gothique en renaissance. Menier 'ier studeert voor 't musée.’
‘Zoo! zoo!’ zei de pastoor zijn bril verschuivend, ‘dan zal er hier weinig van uw gading zijn?’
‘Laot ons 'nne kier zien, menier pastoor; als 't u convenieëert, wel te verstaan.’
‘Voor mij is 't niets, als de heeren willen, dan zal ik de meid even roepen om de lamp; want we moeten in de kerk zijn, op het koor.’
‘'t Spijt ons dat we u zoo laat lastig moeten vallen,’ zei Dirk innerlijk blij, ‘maar 't is niet naast de deur, pastoor.’
‘Is u te voet hier?’
‘Pardon, pardon, en voiture, monsieur le curé.’
‘De ékipazie staat bij Peeters,’ glimlachte Dirk, die met verlangende oogen naar het kistje Uitschot-Havana keek.
De gastvrije dorpsgeestelijke presenteerde sigaren en, gezellig koutend, vroeg hij of ze nu maar gaan zouden.
‘Ik zal maar voor gaan, heeren; ik ken de weg,’ lachte hij vriendelijk.
Terwijl hij de deur uitging, grimaste Dirk tegen Gooskens, die 'n oog pinkend, de pastoor volgde.
Ze gingen de sacristij binnen, liepen toen het hol leege kerkeschip door. Zwak beefden de lichtschijnsels der lamp door de zwarte onontraadselbare diepten, verborgen nissen in duistere hoeken trilden geheimvol van bevende goudstralingen, openbaring van heilige beelden, van kruisweg en passiebeeld. Waaierend spreidde het licht over stoelen en bankenrijen, wier schaduwen vlottend wirrelden over den blauwen steenen vloer.
Maar bekender al de nauwer naderende wanden, waar tegen de lampschijn nu fel-wit kaatste. Doch toen zwenkte plots de pastoor, als vergat hij zijn bezoekers, links af en een oogenblik stonden de twee in de blauw-donkere halle, waarin als vuur vonkende robijnen de godslampen fonkelden.
| |
| |
Dan volgden ze weer het licht; de pastoor als een schaduw zwart in zijn soepele soutane, trad vlug voor zijn ouwer, de koor-trap op.
Opgewekt klonk de vroolijke stem van Jean weêr, nà den gang door het vrees-wekkend godshuis, waarvan de geheimzinnige stilte hem beangst en schrikachtig maakte.
‘Menier pastoor, wai zain ou veul verplicht.’
‘Niet de moeite waard heeren. We zijn er al, hier in deze kist....’
Hij zette de lamp voorzichtig neer op een voetstuk, tilde toen moeitevol het deksel open van een zwaar eikenhouten kist, greep dan met beide handen in krakende stoffen, toonde een met zilverdraad doorweven kasuifel, grillige arabesken op witte zijde; rood fluweel plekte als een gulpende warme bloedstroom over sneeuw-wit brokaat, oud-gouden koor-kappen droefden als herfsttinten onder nevelragge alben en surplis; purper en violet, met goud-bloemen bestikt, dreef als druivensap gelig-belooverd over de bruinhouten koor-bank; op paars velours trilde, als bevroren sneeuwschuim, een teer witten manipel waarop tastbaar een gulden miskelk geborduurd was. Al meer brandende kleuren spatten in het licht-geschemer. Zwaar geborduurde statiekleeden, schubbend schitterden als water in zon-gespeel; een velum, bourgogne-kleurig karmozijn, waarop blank-zilveren lelies ontbloeiden, vloeide als een purperende wolk over schuim-wit brokaat; en neerdauwden weer de teere surplis melk-blank over de regenboogzachte kleuren.
De oogen der opkoopers glinsterden bij het zien der schitterende oude versierselen; fel zagen ze elkaâr diep in de kijkers. Hun bevende handen ontplooiden de velums en koor-kappen en spreidden ze wijd uit op den gestrekten arm als een koningstooi.
Jean trilde van zenuwachtigheid; zijn schitterend beringde vingers streelden de zijden bloemen, zijn oogen brandden als van een dronken mensch; schor van stem vroeg hij schijnbaar nog volmaakt kalm:
‘Is er nog kant in, monsieur le curé?’
‘Kant?’ vroeg de pastoor gewillig, ‘ik geloof heel onder in .... ja.... dat moet er ook nog zijn,’ mompelde hij als voor zich pratend, teleurgesteld, dat die heeren zoo weinig roemden deze mooie dingen.
Nog diepte pastoor van der Stappen een beschilderde strook uit het kist-donker op.
| |
| |
Schielijk greep Dirk de lamp, en onder de wit-gele neêrbeving van het licht gloeide een ovaal medaljon voor hun verbaasde oogen op, als een zonne-schitterend kristalblok. Kleuren waren neergeteederd, als gepuurd uit dauw-blauw en uchtend-schemer, tinten waren als 't teer-gezoende schaam-rood op maagde-wangen, neer-geschuchterd op 't appel-bloesem-roze veld; uit vlokken sneeuw leek de schitterende brokaten baan geweven te zijn, waarop statig gepenseeld, een vroome heilige in purper- en braam-roode mantel, met stralend lichtenden glans cirkelend om het goudelende hair. Dwepende opbevende blikken naar het Allerhoogste, dat majesteitelijk troonde op zilver-grijze wolken: God de Vader, neêrstarend van glorieuze hoogte op den mirakelen doenden dienaar. Zegenend gebaarde de hand van den Al-Wijze over devoot buigenden ziener. Zacht geflonker van wit: een duive onpeilbaar hooge in de iel-blauwe hemelen, stralen zwevend neêr van Heiligen Geest, verlichtend het bevend levende kleur-gewemel.
Gooskens slikte zijn verbazings-kreet in, maar toch trilde zijn stem toen hij vroeg:
‘Awel, menier pastoor?’
Triomfantelijk hield deze een pleeten plaat den antiquaar voor oogen.
Onverschillig greep de Vlaam het vast.
Steenen flonkerden en sterden vonk-schitterend.
‘C'est beau....’
‘Heeft 't veel waarde?’ vroeg de kleine oude.
‘Ça, toujours.’
Dirk nader bij tredend, woog het op de hand, bekeek taxeerend de kleine steentjes, mompelde toen teleurgesteld:
‘Niet echt!’
‘Niet echt?’ verwonderde de pastoor zich.
‘Cristal de roche, monsieur le curé.’
Smijers legde de plaat ergends neer.
‘Pas de valeur.... of wat de gek er voor geeft,’ zei Gooskens, en toen als of het gesprek den geestelijke nu niet meer aanging, sprak hij tot Dirk, die verstrooid toeluisterde:
‘Die diengs hier, Dirk, waren wa' voor de Amerikanen. Wel? Die erme perochies kunnen wa' gebruiken. We konden 't ievers laoten repareeren.’
‘Koop liever wat voor den 'andel,’ mokte Dirk.
| |
| |
‘Hoe meent meneer dat?’ vroeg de scherp toeluisterende pastoor, naar den Vlaam opziend, die, de priestergewaden handig plooiend, ze voorzichtig neêrlegde.
‘Die vent is altijd in de weer voor de arme zuid-amerikaansche parochies. Die kunnen niks koopen - hij hed 'n goed hart.... nou,’ zei Dirk schouder-schokkend, ‘'t kan lije bij 'm - begrijpt u?’
‘Dan is u ook katholiek?’ verheugde zich de pastoor.
‘Gelukkig ja!’
‘Dus.... geen....’
‘Geen sjaggelaars. Nee, gelukkig niet. Zoover zijn we goddank nog niet. We koopen alléen iets moois.... Deze stoffen.... 't is niemendal voor den 'andel.’
Nog zocht de voor de kist neêrgeknielde naar kant.
‘Dat zoekt u zeker!’ riep hij verheugd uit, met een kleur van inspanning op het geel-witte gezicht.
‘Da' kunne' we tenminste gebruiken.... c'est ça,’ zei Gooskens, aldoor druk vouwend.
‘Wil u het niet zien?’ vroeg de kleine man verlegen, en zijn stem klonk droef bijna, omdat hij die menschen voor zoo weinig meê had getroond.
‘Zeker wel, menier pastoor, je vous demande pardon,’ en schielijk greep hij met de juweel-schitterende vingers in de Mechelsche kant der communie-dwaal, wazig-teer opraggend uit de bruin eiken kist.
Dirk beet zich op de lippen, wijl een kreet van verbazing hem ontsnapt was.
Gooskens keek nijdig om; de pastoor keek al verheugd op.
‘Wa' mankier-de gai?’ vroeg Gooskens bits.
‘'n Spin!’ schrok Dirk, terwijl hij driftig met zijn voet over den grond schuurde. ‘Ik schaam me om 't zeggen pastoor,’ huichelde hij, ‘maar daar ben ik toch zoo schuw bang van.’
‘U moet maar niet nauw kijken hier,’ lachte de geestelijke gemoedelijk, ‘de meid raagt hier niet.... en de koster.... nou!’
‘Da' menneke loopt voor 'nne muis. Net 'n maske,’ vergoeielijkte de antiquaar. ‘Maar vertel 's, menier pastoor, d'r is hier nog 'n schoon tableau?’
‘Ja wel, meneer, en dichte-bij ook.’ Hij trok een sitsen gordijn open en toonde den opkoopers een triptiek, zorgvuldig bewaard en ongeschonden bijna.
| |
| |
‘Ah!’ plots kraaide de Belg enthousiast. ‘Ah! admirable! que c'est beau! oh! la! la! la belle peinture.... van wien ies da' schoons, monsieur le curé?’
‘Ze zeggen van.... van.... ja.... nou valt die naam me niet in.... en ander zegt dat 't een kopie is.... van Mem.... mem....’
‘Memlinck!’ schoot Dirk uit. ‘Geen kwestie van, pastoor.’
‘Ja, maar ze noemden nog 'n ander. D'r is al geld voor geboden.... twee duizend gulden!’
‘Had 't maar gegeven,’ zei de Vlaam lachend. ‘C'est quelque chose pour le chevalier,’ riep hij zich plots bedenkend uit.
‘Twee duizend gulden,’ mompelde Dirk, en aandachtig tuurden zijn half toeë oogen naar de triptiek.
‘Prachtig,’ prevelde hij weer, zijn ontroering niet meer meester, ‘'t is geen Memlinck.... een primitief.... en van een meester!.... de mooiste die ik ken.... maar van wie?’
‘D'r staot geen naom onder van den peintre, wel menier pastoor?’
‘Nee, daar vraagt iedereen naar. Denkt u het te koopen, menier Smijers?’
‘Als die wil,’ gebaarde Dirk naar Jean, die met een fijn mesje op een piedestal krabde en teleurgesteld uitriep:
‘'t Is gips, Dirk!’
‘Zou meneer het niet willen?’ vroeg de pastoor aandringend.
‘Jamais!’ riep Gooskens uit, ‘ik koop me geen strop van vier duizend franken. We gaon morgen komen met den jonker van Ketsdam, da's 'n expert.... ierste klas.’
‘Koopt u hier nog wat van?’
‘Naturellement, monsieur le curé. Iek zou me schaomen u zoo veel peine te hebben veroorzaokt.’
Het lampelicht dwarrelde met warm gele schijnsels over de stof-grijze, vergeten beelden, doezelde schaduwen over den zwaar geornamenteerden piedestal, tooverde geheimzinnige kleuren over de brokaten weefsels, als geurden daar bloeiende hyacinten, naast anemonen en narcissen, streelde met lelie-bleeke glansen de nevelteedere kant, als een neer-dauwende-koele-lente-zoen over de brandende kleur-bloemen uit den tuin der mystieken.
Vluchtig schouwden ze nog den stapel afgelegde sierselen. Dirk taxeerde, fluisterde telkens iets in een soort dieven-taal, woog de zware goudstof op de hand en telde de stuks.
| |
| |
‘Wat geeft u er voor, meneer?’ vroeg de kleine man, scherp Gooskens aanziende, die met z'n vriendelijksten lach antwoordde:
‘De vraog, monsieur le curé, de vraog avant tout. De kant is iet' voor den 'andel. Een strook kan iek gebruiken voor 'n biedstoel.’
‘En de antieke plaat?’
‘Die is zóo schoon, meneer pastoor, be'oud die voor ou zelvers, zulle, da's schoon.’
‘Zooóó,’ rekte de kleine man teleurgesteld, ‘De kooplui van vanmiddag....’
Gooskens lachte onbedaarlijk, gebaarde ‘genoeg, genoeg,’ en van wel alles te weten. Hij had zijn marokijnen roode portefeuille al in de hand, nam er een banknoot van drie honderd gulden uit, hield het krakende papiertje met veilend gebaar onder de verblufte oogen van den geestelijke.
‘Voilà, monsieur le curé....’
‘Dat boden die twee ook vanmiddag - en die komen nog terug....’
‘Pardon, pardon. Iek betaol drei honderd gulden, six cent francs, voor uwe schoone nieuwe kerk.... en dit’ - hij nam een tweede bankbiljet van tweehonderd gulden - ‘dit voor de weèrde, c'est la valeur. Is u content, menier pastoor?’
‘Vijfhonderd gulden, maar dan toch alléen voor dit?’ zei de pastoor al angstig naar de pleeten plaat wijzend.
‘C'est ça, monsieur le curé.’
‘En de triptiek?’ vroeg de kleine man blijde het saaien gordijn ver open schuivend.
‘Ravissant!’ zei Gooskens al zijn pochende waar-opvijzelende woorden uit-kramend, ‘zeldzaam schoon - niet verkoopen - pour l'amour de Notre-Dame - niet verkoopen - monsieur le curé - als den Chevalier 't koopt! alors! maor iek zwaig - hij is 'n schatraiken heer uit main pays. Ge zuld 'n kier zien - wai brenge de nieuwe kerk geluuk aon.’
‘Die anderen komen morgen ook,’ zei de geestelijke verlegen.
‘Laat ze uw oude kachels koopen,’ wrokte Dirk verachtelijk.
‘U is morgen absent’ vermaande Gooskens, en toen tot Dirk die weer te turen stond naar de triptiek:
‘Klaar?’
‘Il faut l'acheter, nom de nom,’ fluisterde deze den Vlaam toe, die zegevierend zijn steilen snor uit-spinde.
| |
| |
‘Jamais - ge wit 't - 'k 'eb het m'n vaoder zaoliger, op z'n sterfbed motten zweren: nooit 'n tableau boven de veftig francs.’
‘Veinard,’ grinnikte Dirk, ‘als ik moos had, ik liet je vaâr en jou veertien dagen lang zweren.... ezels....’ bromde hij binnensmonds.
Onwillekeurig verzette de pastoor het licht en als in afwachting stonden de drie plots stil te sturen naar het schilderstuk.
Streelend geel-goudelde het licht over den Christus, neêrgestrekt onder het schand-hout, het wreed gemartelde lijf vanéen gereten en geslagen, thands door teedere liefdevolle handen neêrgevleid op het witte doodslaken. Purperend stroomde het bloed uit de verbrijzelde handen en voeten en, als een onuitputtelijke bron, zacht welde Jezus hartebloed over het gesmade lijf. En open, als in prevelen even open de bloedlooze lippen: een leste smeekbede naar den Vader om meêlij en meêdoogen.
Stil, als voer doods-huivering langs hun warme levens-gezichten, stonden ze starend verstomd te peinzen.
Dirk herinnerde zich vaag iets zóo gezien te hebben.
Waar tòch nog éens.... het gezicht van dien hooge-priester? de neergeknielde prelaat, stijf recht-op het bovenlijf, de godsvertegenwoordiger, die zoo moeielijk zijn knieën scheen te kunnen buigen, door dien zwaren fluweelen mantel.... was 't in het Brugsche of Gentsche museum.
Strak aandachtig bekeek hij het koninklijke paars-roode statiekleed, en in zijn herinneren zocht hij: die kleur, die krakende plooien.... maar aldoor faalde zijn peinzen, wijl het zien hem plots hevig ontroerde.
Fel schitterde zijn straffe oog-blik naar den priester-mantel op wiens boord-zijden voorstellingen van heiligen met goud geborduurd waren.
En nog als de stem van een lastig kind drensde het herhalend: van wien zou 't toch zijn?
Nergends had hij volmaaktheid meer benaderd gezien dan in dat van leven stralende gezicht, nergends die biddend-trillende lippen, dat trotsche heerschersoog, bijna als in afkeuring van dat wreed vermorzelde schamelijk bedekte corpus Christi; en dat hoofd van dien gods-gezant waarop de tiara straalde als een lichtbaak van gloeiend goud, terwijl, als een enkele dauwdrup op lelie-kelke,
| |
| |
de steen in den heiligen ring aan den wit-geschoeiden vinger flonkerde.... wien hoorde dit meesterwerk....?
Met welk een onfeilbare zekerheid was de onraadselbare ornementiek van dien pauselijken staf, door de linkerhand omklemd, neêrge penseeld.... dat moest een meester geweest zijn, een groot meester.
En licht deed vuurgloeien de vele karbonkels, en het werd Dirk, of robijnen en smaragden en alle karmozijnroode steenen bloed weenden op het brekend sneeuw schuimend brokaat; diamanten en turkooizen, safieren en topazen, perels en opalen, ze schitterden daar voor zijn verbijsterde blikken als regenboogtinten over een keizerlijk velum.
Al de eenvoudigen, al de liefhebbenden van den goddelijken Meester, de traanlooze oogen wezenloos open, de droeve gezichten in tragiesche wanhoop naar den dooden onsterfelijke, de handen biddend gevouwen, de knieën geknikt, en de door wreede smart geslagen hoofden smeekend, naar die meêdoogenlooze hemelen, verplet onder zoo onmeetlijk een leed, dat al leven niet te dragen leek, nu de prediker als zoen-offer gevallen en opgeofferd was voor God den Vader.
Dirk's oogen tuurden tusschen de zijige wimpers en als een fata morgana zag hij de wondere schepping voor zich opdroomen.
Stonden daar niet als de verwezentlijking der profetieën van den onfeilbaren ziener, de sombere visschers Petrus en Paulus op den achtergrond, de droef ernstige gezichten naar den onnavolgbaren voor-ganger, maar reeds met het ondoorgrondelijke geheimheilige op hun door leed gekerfde gezichten....
de weenende moeder in het puurste dauw-blauwe, het hemelsche kleed der Virgo Maria.... - zongen daar geen stemmen ‘et homo factus est.... crucifixus....’? - maar het klagende, droef vragende gelaat naar den dood gepijnigden zoon....
dan het wanhopig schreiende teeder vrouwelijke gelaat van den dood-vermoeiden Johannes, Jezus' meest geliefden apostel, de inéen-gesmarte gestalte der boetvaardige Magdalena..., en over al dit purperende smarte-wee, de wit-blanke bloesemlucht waartegen het onraadselbare blauw nacht-hemelde....
Hardop peinsde Dirk:
‘Van wien zou 't toch zijn!’
‘Van menier den pastoor,’ lachte de Vlaming, schennend plots de brooze stilte met vuig lawaai.
| |
| |
Dirk keek hem nijdig aan, maar Gooskens proste door:
‘Awel, zij - de gij “fertieg”? zegt de mof: ich wohl meine herrschaften. Alloh Dirk, chacun la moitié. Ge mot me nie kwaolijk nemen menier pastoor, maor k'iek 'em dorst zulle!’
‘Als ik u pleizier kan doen met een glas wijn?’
‘Geère,’ zei Jean, ‘en gai Dirk?’
‘Ik zal u voorgaan, heeren.’
Gooskens nam een partij kasuifels en velum's, Dirk de alben en de andere stoffen.
De pastoor nam de lamp op, nog even keek Smijers naar de triptiek, liet toen het groene saai er over neêr-plooien. Met tegenzin volgde hij de anderen, vlak voor hem Jean, die innerlijk blij mompelde over een strop zóo groot, dat ze er zich beiden wel in ‘ver'angen kosten.’ Nog beproefde Dirk, gaande door de grotsombere kerk, den Vlaam over te halen een bod te doen, maar die bleef zich onverzettelijk beroepen op zijn eed....
Terug in den teer-groenen gezelligen kamer-schemer zat Jean nog lang te zwetsen over zijn goeden kom-af, toonde voor de duizendste maal zijn familiewapen op den enorm grooten gouden ring, terwijl Dirk sprakeloos sufte over de triptiek van den onbekenden grootmeester, het tableau dat wel schatten op zou brengen!....
Ten leste stonden ze op, vaag hoorde hij Gooskens hoffelijk bedanken en beloven dat-ie morgen-aan-den-dag terug zou komen met den Chevalier, Jonker van Kletsdam, den raiken expert uit zain pays.
Het was tusschen de denne-boomen zwoel warm als in lauw bad met koele stroomingen, waaruit een lekkere geur van hars en masteproppen opzweefde.
Somber zwart dreigden de pijnboomen tegen de harige heuvelen; over den onbeganen weg droefde de stilte, loom zwaar hing het duister over de levenlooze velden; vaag tinten de slooten als blauw metalen platen, langs den grijzigen weg waarover de sjees de eenzaamheid inrolde.
Lantarens belichtten glinsterend de flanken van het paard, ontraadselden met schichtige flitsen de ruig schubbige denne-stammen, wier schaduwen snelden als stram-gaande kerels langs de bermen. Warrig spreidde het beglansde groenenaald-gesprits waaierend trillend boven den lichtenden weg. Hoog boven de elkaar amper rakende dennentakken bloeide donkerblauw de nachthemel, waarin starren als bliksemspitsen licht sidderden.
| |
| |
Ze reden enkele huizen, hier-als-verdwaald en diep-in-slaap, snel voorbij. En al ketsten de hoefslagen geweldig door het nachtstille dorp, hol kaatsend, als in een kelder galmend. 'n Enkele lantaren lichtte droeve schemer over de leege straat, waarin geen sluipende hond leven wrocht.
Bij Franken was geen licht meer op; ze zouden maar stapvoets doorrijden.
Even nog begon Gooskens te parle-vinken over het tableau. Maar Dirk gewoon aan het zwijgen van den nacht, en vertrouwd met de zwoele drukkende stilte over weg en veld en bosch, zweeg. Hoorde verveeld het snoeven en pochen van den Vlaam, die, de vreeswekkende stilte van het bosch uit, blij om de gezelligheid van tusschen huizen met menschen te zitten, meer begon te kletsen hardop, luidruchtig fransch en vlaamsch dooréen knoeiend, zonder een antwoord af te wachten, doch gauw weer koest werd, toen ze het leste lantarenlicht achter zich lieten, het donker weer in trokken, en de Marie, zonder aansporing, den draf er weer inzette.
Rimpelloos blauwe plassen glinsterden even, in kaatsing van 'n enkele ster, vreemd onpeilbaar diep, tusschen de plechtig sombere masten bosschen.
Dirk hield de leidsels slap in de hand. Het regelmatige dof gedompte hoefgeklos klonk lang bekend, wrocht vage herinneringen aan vele zulke tochten, rustig, droef ernstig, langs goede veilige wegen in zwoele luchten van klam warme voorjaarsnachten. En sussend mijmerde hij over den verleefden dag, al maar bepeinzend de mooie triptiek, die hij in het gulden lamplicht geweten had, als een innige, schuw teere openbaring.
In de verte sterden de lantarenlichten der stad.
| |
II.
Nog stuif-baande zonnegloed door de beschilderde kerkramen en trilden goudelende stralen in de bevende koel blauwe schouwing, nog wirrelden kleur-plassen over grijsgrauwen steenvloer en marmerwitte altaartreden, toen de pastoor met de antiquaars binnen kwamen.
In zijn zwarte soutane schaduw-veegde de kleine grijze man door de straal-brekende lichtbundels. Trotsch toonde hij, den
| |
| |
onverschillig toezienden bet-weters die al maar verdacht knipoogden, de nieuwe kerk.
De stemme van den ouden geestelijke zilver-rinkte de ruimte door:
‘Dit is nieuw! dat hebben we van de parochianen gekregen,’ zei hij met zijn vreemde, gebarsten klokkestem; en stil staand wees hij naar een hel gepolychromeerden Jozef, die in blauw geschilderde nis stond, waarin zilveren sterretjes schitterden, 'lijk de versiering van een bazig negerkind.
Jonker van Ketsdam, kunstkenner en schatter voor musea, een chic gekleed heertje, met gouden lorgnet voor de schielijk kijkende, almaar zoekende oogjes, gemaakt glimlachend fixeerde het gipsen beeld.
‘'t Fond is 'n bietske te blauw, wel meneer pastoor,’ klonk het van zijn fijne spotlippen.
‘Tja, tja.... dat is wel zoo meneer,’ zei de pastoor toegeeflijk, ‘die schilders hier denken maar dat 't allemaal gevels zijn!’ hij lachte smakelijk, blij het zoo geestigd gezegd te hebben.
Dirk stootte Gooskens aan, die op z'n lippen beet om het niet uit te proesten, en zei fluisterend:
‘'n Goeie reclame voor Reckits zakje blauw!’
‘Zwaigt! nom de nom,’ vloekte Jean, een zakdoek in zijn open mond proppend.
Het kleurige licht zong door het kerkeschip als het jubelende gekwinkeleer van leeuwerikken, opstijgend in nevelblauwen lentemorgen.
Weer stond de pastoor stil voor een missie-kruis. Dirk zag het oude manneke druk gebarend voor het witte gipsbeeld staan, en 't was hem als brulde door de ontzachelijke ruimte een onbedaarlijke lach, toen hij naar dit Corpus Christi opkeek.
O, wat was het mooi! wat was het toch prachtig!....
Zou dat de plaats innemen van de goddelijke triptiek?
Wat zat dat gipsartikel goed in z'n vleesch, en zoo flink dik van biceps; wat 'n breede borst met die kring kwabbende tepels, net van een pseu-athleet; zulke ferme beenen en echt elegant gemakkelijk over elkaar gekruist, als hing die daar voor z'n plezier aan het kruis; 't kon een turner voorstellen, die het weelderige vleesch verborg onder een kalkwit trikot. Dat dodderig, sierlijk bijgeknipte baardje,.... of ie in dien stand nog een kapper had
| |
| |
gekregen, om vooral de krullerige haren netjes schilderachtig over de ronde schoeren te doen golven. En o! o! dat doornen kroontje op het eenigszinds gemoedelijk smartelijke gezicht, dat leek daar wel voorzichtig op neêrgezet te zijn voor sieraad.
‘Is dat niet mooi?’ vroeg de pastoor bewonderend.
‘Da's schoon zulle, menier pastoor.... en dier!’
‘Driehonderd gulden meneer,’ zei de kleine man goedkeurend knikkend, ‘ja, er zijn goede parochianen in onze gemeente,’ en hij glimlachte tevreden.
‘'t Is een schoon godshuis,’ betoogde Gooskens weêr, en hij betipte zijn fluweelen vest, bekeek toen den chronometer. 't Werd tijd, de chevalier zou ongeduldig worden.
Pastoor van der Stappen zag de afwachtende gezichten, vroeg toen:
‘Zullen we nu maar naar boven gaan heeren?.... dat is toch het doel van de reis, niet waar?’
‘Heel graag,’ zei de jonker plots vriendelijk.
Al stonden ze op het stof-grijze voorportaal. Het roze zonlicht gloeide als warm stralend haardvuur door teergroen vensterglas, stof warrelende lichtbanen schoven langs de bruinhouten beelden, goud-glansden op een afgedankt koperen doopvont, licht-spatten op de antieke kandelabres en weefden zilveren draden over het groene saaien gordijn.
Reeds stond Dirk voor de verborgen triptiek en ernstig, als ging hij hier toonen voor een minwaardig publiek, een door hem alléen geweten heiligen schat, wuifde hij de groene sluiers weg.... keek toen bliksemsnel naar den expert.
Roerloos stond deze te kijken en Dirk meende zijn al reeds witte gezicht nog bleeker te zien worden, terwijl de verwondering den anders zoo rappen spreker den mond snoerde.
Toen naderde de taxateur de triptiek, deed de luiken wijder open, bekeek nauwkeurig met het vergrootglas voor de lorgnet de figuren, zoekend naar datum of naam in het goudgelige fond. Liep toen vóor- en achteruit, van links naar rechts, als ware hij hier alléen aan het onderzoeken, stond weer stil te staren, te staren en Dirk voelde achter dat gevoellooze kalk-masker het bloed sneller kloppen, zag de stift in zijn handen trillen, en het werd hem of de kleine oogen achter de groote concave glazen grooter werden, al grooter, ontzettend! tot ze het gezicht leken in te
| |
| |
groeien tegen de zwart borstelige brauwen aan, als uitpuilend. Al lang was het spotlachje verdwenen van de half open lippen; zenuwachtig speelde de rechterhand met de savonnet.
‘Awel?’ vroeg Jean hem, ‘is da' nie schoon?’
‘Imitage, pas mauvais,’ schorde het uit den als toegewrongen strot van den expert.
‘Da's 'n gods-gemeene, smerige leugen,’ vloekte Dirk dreigend.
De pastoor tril-beefde van schrik en Jean stond Brussels fransch te hakkelen: zoo'n bruut, tu sais.
Fijntjes glimlachend bood de gedistingeerde jonker den pastoor zijne excuses aan.
Dirk, norsch en woedend, verlegen om zijn plotsen uitval, zweeg; maar innerlijk bedacht hij dit zoo: dat zou imitage zijn! 't zou wat; voor hem klonken daar als mysterieuze litaniën en cantieken, de droeve lijdenszang van den dood gepijnden Jezus.
En hij hoorde het bieden en loven niet meer.
Ruizeloos suizelde het luisterlijke licht door de stuif-wuivende duisternis.
Het meêlij-teedere nachtgeschemer droefde al over het brekend wee; blozend rozende zonneglanzen bloeiden als vlindergewiek broos over de afneming.
Ontraadselend de geheime bedoeling en in aanbidding voor deze godsopenbaring, hoorde hij niet meer het stemmen gewauwel achter zich, keek wezenloos met verbijsterd starende oogen naar het doodgemartelde gele lijdenslijf van den Christus, en het werd daar voor hem heel de duister droeve mystiek der heilige moederkerke....
Plots schrok hij wakker uit zijn overpeinzingen.
‘Dan zulle we d'r maor 'n glaoske op drienken,’ hoorde hij den zegenvierenden Vlaam zeggen.
En ontnuchterd vroeg Dirk:
‘Wat geeft-ie d'r voor?’
‘Eèn en dertig 'onderd gulde! Vaif 'onderd francs voor ons.... stiel begot....’ dwong Gooskens, die Dirk's open-geschreeuwden mond met de hand toe hield.
‘'IJ 'ed oe bestole! zoo waar as 't 'r 'n god leeft. We zijn er in gevlogen, dat besmoes ik-oe.’
‘Lat 'm die strop; beschienst ver'angt-ie z'n eige d'r aan.’
‘Wij zijn gesjochte!’
| |
| |
‘Gesjochte, ach wat, wees toch goochemer - hij de risico - wij de cengs....’
‘Hij de cengs - de guldes - de daalders - de - de - pampieren.... en wij de galg - god-vergeê-me....’
In de pastorie betaalde de jonker, die met een rustig lachje den pastoor vroeg of hij morgen de triptiek kon laten halen.
Dirk, met den wrok over dien afloop diep in zich, had den fijnen meneer den rug toegekeerd en tusschen de tanden geziemd toen de expert de deur uitging.
Jean had in de herberg bij Kusters zijn geld gekregen, toen hadden die twee hartelijk handen geschud. Maar Dirk teutte wat bij de Marie, die op stal stond, hard hoorde hij den Jonker nog roepen:
‘Au revoir, monsieur Smijers!’
‘Knap!’ riep Dirk woedend terug.
***
Dirk probeerde de oude versleten friesche klok nieuw leven in te blazen.
Weer had Jean hem verveeld met over dien goeien Dinsdag te praten, en ten leste was-ie de knutselkamer maar ingetrokken om van het gepoch af te zijn.
Bons! daar vloog de deur open, rang tegen het empire-buffetje dat pas gerepareerd was:
‘Prudent donc!’ mopperde hij.
Maar vreemd keek hij Gooskens aan, die met een kop als een kreeft zoo rood het vertrek binnen holde, een verkreukte courant als een fakkel boven zijn hoofd wapperend:
‘Dirk!’
‘Wad 'edde?’
‘Leze! leze! zeg 'k - 'ier d'Indépendance - de triptyque - vendu! hij hakkelde en brabbelde zenuwachtig de woorden door elkaar - vendu nom de bon Dieu.... pour cent mille francs! o! ju! o! ju! o! ju!....’
Glimlachend keek Smijers naar den op een stoel in-elkaar gezakten Vlaam, die zich maar aldoor met de vuist tegen den kop sloeg als een klein kind; minachtend hoorde hij het kermen en zuchten. Toen zag hij hem weer opspringen, als een gek de kamer
| |
| |
doorhollen, dan weer stil en stampvoetend van spijt en ergernis op den grond. En aldoor zei Dirk niets, een beetje bleeker om den neus, dat het zóó geloopen was, als hij gedacht had. Plots gilde Jean als den schreeuwuitval van wel tien gefopte joden:
‘Nom-de-nom-de-nom-de-nom! - foutus! volés! - Sacré nom de Dieu! volés!.... |
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd