Groot Nederland. Jaargang 1

[p. 227]

[Gedichten
Door Edmond van Offel]

De dag verwordt in bleeken mist
en duister kleureloos,
de dag zoo weinig dag geweest
en droevig eindeloos.

En 't dooit. Het ijs lekt op den weg
in plassen loom als lood,
in 't zwarte water roereloos
in d'ijsgen Winternood.

En niet een klachte, en niet een kreet
die scheurt het rouwenkleed
van 't zware zwijgen roereloos
om 't eindelooze leed.

De dag verstikt. Als 't wichtje dat
voor goed zijne oogen sloot
alvoor 't eens zag, alvoor 't eens loech
- de droeve dag is dood.

Edmond van Offel.

[p. 228]

Najaar.
I.

 

O leven! 'k weet wat diepe droefenis

 

ge draagt in dezen overschoonen lach,

 

lijk om een heiligdom een rijke nis,

 

heel wijd, heel hoog om 't al geheven; lach

 

die lijk een droom van luister kallem is

 

ontplooid, om alles wat er nog vermag

 

te drinken 't gouden licht van dezen dag,

 

te groeien ook naar uw geheimenis.

 

 

 

En wil mijn ziele stille zijn en wijs,

 

mijn arrem hart het kan geen ruste vinden

 

ook in dees groote ruste niet: wee-grijs

 

ziet het die blauwe lucht; 't hoort wilde winden

 

verwoesten wat het leerde minnen - weer!

 

- en 't weent, en 't weet de ster van Hoop niet meer.

[p. 229]

II.

 

Het rosse bosch het gloeit als een fornuis

 

waar smeltend de metalen vloeien: staal,

 

koper en goud het kookt in 't bloedgestraal

 

van 't herrefstvuur; en zonder een geruisch

 

het brokkelt, glimmend glijdend door 't gekruis

 

der takken, langs de stammen groen en vaal

 

- de bronzen zuilen van de zomerzaal

 

die eenzaam zullen blijven staan in 't gruis.

 

 

 

't Juweelen kleed het brandt van 't naakt geraamt.

 

 

 

Langzame slaan de lange vlammen saam, 't

 

gordijn verterend dat nog bloemen vlocht

 

in 't loof, 't weerstaan der laatste macht versmachtend,

 

en gapend latend de ijzig stille krocht

 

waar de drie zwarte Nornen zitten, wachtend.

 

 

 

Edmond van Offel.

Uit een eerlang te verschijnen bundel ‘De Getijden’.