Golfslag. Jaargang 2

[p. 435]

De kinderjuffer

Tegen de schoolmuur, wat teruggeleund
van 't kabbelend gebabbel om haar heen,
stond ze geduldig op het kind te wachten.
Het hing binnen de klem van haar gedachten
zoo zwaar en pijnlijk, als haar zieke been
in 't stelsel hing, waardoor het werd gesteund.

Ze had zich hevig aan het kind gehecht
maar wist toch, dat ze hem niet méér kon zijn
dan iemand, die hij graag vertellen hoorde,
en die hem ergerde, als ze hem stoorde
wanneer ze niet kon slapen van de pijn
als ze haar been per ongeluk had verlegd.

Maar ze verbood zichzelf het minst gedruisch
omdat de jongen in haar kamer sliep
en 't kleinst geluid hem uit de slaap kon wekken.
En als ze zwijgende hem toe kwam dekken
wanneer hij koortsig om zijn moeder riep
(die nooit kon komen, want ze was nooit thuis),

keek ze verteederd naar zijn kleine mond
die zooveel harde dingen zeggen kon
wanneer ze hem niet vlug genoeg kon loopen.
En was ze dan weer in haar bed gekropen,
dan lag ze uren wakker, en verzon
het nieuw verhaaltje, waar ze hem mee bond

tot hij verveeld weer om een ander vroeg,
en of hij nu niet buiten spelen mocht -
zoodat ze, in een plotseling verlangen
hem vast te houden, hem voor goed te vangen,
wild in haar denken naar een sprookje zocht
en dacht: o God, ik ben hem nooit genoeg. -

Als hij nu weggaat - ze werd koud van schrik -
als hij nu wegloopt, waar loopt hij dan heen?
Misschien gaat hij weer bij zijn moeder klagen
en roept ze me - en dan word ik ontslagen -
Maar nee - ik heb gelukkig nog dat been,
ze krijgt toch niemand zoo goedkoop als ik. -

Lita VUERHARDT.