Golfslag. Jaargang 2

[p. 429]

Ballade van de eeuwig onbedaarden

Voor Kees Nieuwendijk Hoek en Hans Tulleken.

Wij gaan langs altijd andre wegen
En lopen onze voeten wond,
Wij waden moeizaam door den regen,
Maar geen vindt ooit den horizont.
Wij vloeken hof en huis en haard, en
Weten den weg ons eenig thuis.
Geen onzer die zijn krachten spaarde:
De schelp is minder dan het gruis.

Wij zijn in vele uchtendstonden
Naar galg of grauwe muur geleid:
Wij waren nooit geheel gebonden
Aan vorst of rijk of eeuwigheid.
Wij hebben ieder merk gedragen
Waarmee een mensch ooit is gebrand.
Wie niet bezweek onder de slagen
Is aan een vreemde kust gestrand.

Gemarteld vaak, en vaak geschonden,
Gekwetst, vernederd en gehoond,
Zijn wij met onze diepste wonden
En d'onrust niet te min beloond.
Want voor de eeuwig onbedaarden
Is goud geen zegen maar een vloek,
En geen die vraagt of iemand spaarde,
Als 't eind komt ergens in een hoek.

Wij waren iedre eeuw soldaten
En vielen iedre eeuw opnieuw,
Want wonderlijk genoeg vergaten
Wij immer wat ons nederhieuw.
Wij zijn het, die in vroeger jaren
De schepen joegen naar 't verschiet.
Als anderen hun goud vergaren,
Vergaan wíj, maar wij sterven niet!

Want niemand weet wat wij verwierven
Wanneer ons hart de rust verried.
Diegenen onzer die jong stierven
Zijn weergekomen in een lied
Of zwerven door de lucht als vogels,
Den einder nader dan wij óóit:
Als 't lichaam valt onder de kogels
Wordt slechts de eerste baan voltooid . . .

Niels Jacob VAN HEERNE