Golfslag. Jaargang 2

[p. 388]

Drie verzen

I

O Vrouw, die van 't begin der tijden
aanwezig zijt in dit bestaan en heerst
waar Majesteit en daemon beiden
in eeuwgen kamp om mijn geheiligd eerst-
geboorterecht elkaar bestrijden,

'k wijd deze bladzij U, de blijde,
waarop een knaap zijn onervaren vrees
in schrille tonen wil bevrijden
doch, weelden-vreemd, uw geur- en glansen prees
met 't baarse lied, 't oningewijde,

dat rijpend met de jaargetijden
van gloed versmeult, van toon verloomt tot raad-
loos dan de man aan uwe zijde,
U vluchtend zoekt, U smekend mint of haat,
doch duldend looft: gebenedijde.

O Vrouw, die heerst voor alle tijden
en dit bestaan aan uwe banden bindt,
gij zijt ten tweekamp niet te mijden,
wie, Majesteit of daemon, m'ook verwint,
ach, in dien strijd zijt gij de beiden.

II

Zoals de geliefde eerst
met speelse woorden mint
en niet vraagt hoe het hart
van den andere begint,

maar blij, onhandig spint
den eersten brozen draad,
die al vaster en rasser
het rag weven gaat,

[p. 389]

 

heb ik in vranken waan

 

mijn woord onaards geacht

 

en was mijn speelse minne

 

een onbewuste klacht.

 

 

 

Ach, zeg mij hoe het hart

 

van den andere mint

 

en waar de broze draad

 

van dit rag begint?

III

Aan Gaby, de moeder van Lieven.

Gij bloeit; er is een God die blij gebood:
de aarde wentle thans rondom háár as,
en zie: uw schoot woog zwaar als een heelal,
een last u lichter dan een lotusloot.

Gij draagt; die van uw vreugd gedragen zijt
zoals de dartle bie haar honig voert
en neurend zich van kelk in kelk verblijdt,
schoon van haar zoete volheid zat doorvoêrd.

Gij bloeit, al taant het laatste zomerlicht,
en schenkt de vrucht in het seizoen der weeld',
wijl allen in het wonder van dit wicht
erkennen uw geluk en evenbeeld.

ALBE.

(Uit de onuitgegeven bundel: HET TIJDELOOS VERBOND.)