Golfslag. Jaargang 2

[p. 319]

Simon

Een slede snijdt het diepe spoor
bij Gaver langs de Schelde.
Maar 't lied der honden drijft te loor
in 't roerloos wit der velden.

Noch maan, noch sterren weten dit
en 't licht waarin de bomen staan
schuift koud en sluipend uit het wit,
dat blauwt als zuur geronnen zaan.

De ijzers snerpen in de bocht
hun zoevend toverdiep gefluit
en vlijmen dan in rechten tocht
naar 't dorp, dat donkert als een muit.

Hoog laait de vlam der fakkel mee
en laat een streep die langzaam dooft.
de gloed valt hel op man en slee
en etst een ros medoesa-hoofd.

't Is Simon die naar Gaver art;
- Het waterhoofd, de bocheljoen -
De spot der boeren drong in 't hart
onwrikbaar als een scherp' harpoen.

Sinds heeft hij Gaver baar vervloekt
en werd de nacht zijn kameraad,
waarmee hij eens zijn weerwraak zoekt,
zoet als een wilde honigraat.

En Simon koos dit winteruur
bedronken aan een Samsondroom,
en zwiert het grillig fakkelvuur
en zweept de honden langs den stroom.

[p. 320]

 

Maar binnen Gaver rolt zijn vloek

 

en slaat zijn toorts haar fijne tong.

 

Elk strodak brandt als neteldoek

 

en stuwt den roden vlammensprong.

 

 

 

Oranje, rood - banieren vuur

 

verheffen zich in drieste jacht

 

en slieren stout op huis en schuur

 

hun joelpennoenen in den nacht.

 

 

 

Ver achter Gaver rent een slee,

 

de honden zwart, de voerman ros.

 

- Nog eenmaal tuit de hoorn zijn wee.

 

Dan zwijgt de verte in het bos.

 

 

 

En elk getijde draagt den lach

 

van Simon op haar winden voort,

 

Tot op een vaal besneeuwden dag

 

de grote onrust hem bekoort.

 

 

 

Zie hoe een slee haar diepe spoor

 

doorheen het nieuwe Gaver snijdt,

 

hoe Simon valt - vergiftigd door

 

de gele scheerling van den nijd. -

 

 

 

Het nieuwe Gaver vindt hem dood

 

en draagt hem in het oude veld.

 

De nieuwe klok luidt over dood

 

en heeft het aan den stroom verteld.

 

 

 

Adriaan DE ROOVER.