Golfslag. Jaargang 2

[p. 300]

Endymion

I. Preludium

Gelijk de blauwe sigaretten-kronkelboog
ontviel de avondlucht uit de zwijgende bomen
en sleurde uit hol-grijze bloemenkelken omhoog
in slierten van dronken grond, zijn dronken dromen.

Purperen zachtheid der rust. Zo slaapt het hart
onder den spiegel van wellustzware zomernachten.

Krekels trachten

de snerpende smart.

Een onomvatbaar woord, een blauwe zucht wellicht
bestreelt de kim om biddend te verdwijnen
ginder-ver in 't half-geloken vensterlicht,
en zinkt in nacht als lange denkerstreinen.

En boven alles beginnen de sterren te tikken.
Melusine geeft met haar licht-satijnen rapier

in 't zwart papier

lieflijke prikken.

II. Endymion's Zang

Hier is mijn lip om U te strelen,

geurig bladerkleed

waarop de manestralen spelen

wanneer in licht ontkleed

Artemis mij den dromenkus komt stelen.

Ach, liefdeslied, hoe moet gij zwijgen

op dat roesvol uur;

gij weet, het bleke licht komt zich neigen

in oneindig vuur

en legt een zoen op uw levenshijgen.

[p. 301]

 

Helaas, Zij komt in uwe nachtgedachten

 

en gij aanschouwt haar -

 

in een droom, - en baart zelfs niet de machten

 

een arm van u naar

 

den blanken arm der Godin te trachten.

 

 

 

Herder in liefde, ach, weid uwe planeten

 

in 't hemelruim,

 

Bedelaar van geluk, de vermiljoenen cometen

 

van Eoos' tuin

 

wiegen uw dromenvlechten tot vergeten.

 

 

 

Mijn hart, gij moet u maar ter ruste leggen

 

op den zephieren schijn

 

van met rozen doorvlochten zomerheggen,

 

zoals een zee van karmozijn

 

in haren schoot haar bitter vers moet zeggen.

III. Clair de lune

De reusachtige parel die de maan is als een waterfontein
lokt uit haar snaren van zilveren zijden
met haar hand van geurige jasmijnen
het paarlemoer dat haar tot nachtgewaad moet zijn.
Het witte paarlemoer waarin de koortsen dalen

en langs haar vloeiende leden

komt Ariël gegleden

met den zo fijnen

sluier dien de gebeden verlengen

van een insecten-priesterkoor.

De horizonten brengen

een adem langsheen het oor

en in sourdine stijgen tonen van Claude Debussy.

Adriaan PEEL.