Golfslag. Jaargang 2

[p. 278]

November

Aan mijn zonen.

Dit zijn mijn graven.
Bij 't vallen van den winternacht
staat eindelijk hier die door de landen zwierf
van 't jubelende licht, steeds verder kimmen toe,
op zoek naar 't eigen diep en zingend deel;
en wat, wat vond ik van mijzelf daarginder,
wat bracht ik mee van over d' heuvelkammen,
dat méér van mij is dan deze oude graven,
zoon van Brabànt, warmbloedig wereldkind?
Alleen een doelloos lied, helaas, dat met
den wind verwaaien zal en sterven op
den mond van die 'k mijn reisgenoten noemde
en lieve kameraden, doch vreemden bleven,
verzwindend met den tijd. Ach, ieder gaat
zijn eigen weg naar huis, d'een wat vroeger,
d'andere wat later, en op het verre slagveld,
in een bed van wieren of handengestreel
sterft elk van ons met zichzelf alleen
in 't aanschijn zijner doden. In 't donker eind
staan die mij bij en stellig één van hen,
mijn heilge die haar zoon niet zal verlaten
in zijn nood. Want als het eigenst bloed
versombert in den killen nacht des doods
komen de moeders hunne kinderen helpen
in dien laatsten strijd en slaken zacht de boeien.
En gij, mijn vaderen, gij helpt den nazaat leven
die, d'oorsprong vluchtend, zocht oorspronklijkheid,
tot hij berooid en naakt uw graven vond.
Al is zoveel verspild en liggen achter mij
mijn stoutste dromen als verwoeste steden,
mijn diepste krachten sluimeren onverbruikt
in u. Gij leeft en denkt in mij alleen;
ik ben de boom die wortelt in uw graf
of dorren moet voordat hij is volgroeid.
Dies is mijn land: dààr waar mijn doden liggen;
in die beperking is mijn heil geborgd,
in uw gebod: van een verbrokkelend geheel

[p. 279]

 

een klein maar ongeschonden deel te zijn.

 

O mijne doden, dit is geen weg terug;

 

wie zó tot u komt kan voorgoed beginnen,

 

het leven en de wereld straalt van zin

 

en geen verlangen teistert nog het hart,

 

maar vindt bestendiging en eeuwigheid

 

in elke daad die voortbouwt aan uw werk,

 

en dít is vrede.

 

 

 

René VERBEECK.