Golfslag. Jaargang 2

[p. 254]

De glans der hoogten

Ik trek mij allengs in mezelf terug
J. Bloem.

Lijk uit de schaduw naar het licht de bomen,
Zo groeit de mens weg van gemeenzaamheid
Naar heldre hoogten van alleenzaamheid,
Waar schrijnen blijven onvervulde dromen

En zekerheid hier toch geen thuis te vinden,
Daar zijn domein nog steeds aan de aarde paalt,
En dat wie stijgt altijd wordt neergehaald
Door 't lot dat loos hem treft in zijn beminden,

Wier dood hij duizendmaal reeds heeft geleden,
Wel wetend dat zijn moeder sterven moet
Gelijk zijn vader, vrouw en eigen bloed
En allen die hem binden aan het heden.

Zo staat voor stelligheid van smarten
Eén ampre vreugde maar als buitenkans.
‘Meer suers dan soets’, zo luidt de slotbalans.
Maar om de glans der hoogten alles tarten.

A.G. CHRISTIAENS.