Golfslag. Jaargang 2

[p. 216]

Gedicht.

Mijn lief ik span de snaren mijner zinnen
maar blijf het doode speeltuig zonder hart
zoo niet uw fijne zenuw wekt de minne,
die, trillend, 't diepste roert, het hoogste tart.

IJl is de toon van droefheid of verblijden
en koud de stem der hard gespannen snaar,
tenzij vervoering deze klanken wijde
en zij, als min den minnaar, mij doorvaar'.

Hoe zou 'k de blijde merelkeel benijden
of 't zingend zieletogen van den zwaan,
wen ik, in min verrukt, mij kan bevrijden
van ijdle vreugde en allerijdlen waan.

Ik ben het holle speeltuig, én de snare,
die gij, o Lief, naar uwe minne dwingt,
en nauw gaat haar begeestring mij doorvaren
of, hoor, de holte trilt, de snare zingt.

ALBE.

(Uit ‘Groenendaalsche Clausuren’.)