Golfslag. Jaargang 2

[p. 214]

De Friese wind

tussen Staveren en Hindeloopen.

De sloten hebben 't groen damast
met brede linten afgezoomd.
Sinds heeft de wind haar ziel betast
en zoenend zich in haar verdroomd.

En 's avonds als de drift weer wast,
zoekt hij zijn brede stille bruid
en vlijt zich aan haar leden vast
en zucht zijn onrust bij haar uit.

Tot in het prille morgenuur
het jonge spel der zeilers noodt
en hij langs boerderij en schuur
weer wegsluipt uit haar wijde schoot.

Dan zwerft hij zeewaarts, gans de dag,
ver van zijn brede stille bruid
en flapt in ieder zeil zijn lach
en streelt de blankheid van hun huid.

O dwaze minnaar vol verdriet,
die 's avonds moe het bruidsbed zoekt,
vergeefs keert nu het liefdelied
bij die u schreiend heeft vervloekt.

[p. 215]

 

Zo ruist de laatste mildheid uit

 

en stolt de lucht tot zwartblauw staal;

 

want waar de wind zijn speeldoos sluit

 

daar doet hij 's nachts zijn woest verhaal.

 

 

 

Ai, Friese bruid, zijn leren zweep

 

omprangt uw glanzend naakte lijf

 

en driftig striemt hij streep na streep,

 

gelijk de duivel op zijn wijf.

 

 

 

Hoe zucht gij bang en machteloos,

 

verdronken in zijn holle vaart

 

en wacht gelaten, schaamteloos,

 

tot weer zijn razernij bedaart.

 

 

 

Dat is de zege van de wind,

 

de hoogste hymne van zijn lust.

 

Tot hij van 't beuken zat gezind

 

plots zacht weerom het lichaam kust.

 

 

 

Maar heeft dit paren zo nog fleur?

 

Hier stak de spijt met scherpe stift.

 

En immer blijft de zilte geur

 

van vijandschap en oude drift.

 

 

 

Adriaan DE ROOVER.