Golfslag. Jaargang 2

[p. 211]

September

De bralle krachten hebben uitgewoed
in donderstorm en regenvlagen
dol door kermisdorpen waaiend;
van geven moe en nemen zijn nu
land en mens en in het tere licht
der dagen draalt de nachtelijke droom
die over d'aarde groeit en in zijn sluiers
hult wat zijne taak hier heeft volbracht.
September. En eenmaal komt de tijd dat wij
- die alle dingen zagen voor het eerst
zó stralend in hun morgenlijken glans
dat namen geven werd een lied
tot lof van hun en onze onsterflijkheid -
ach eenmaal komt de tijd dat wij
de lieve dingen moeten zien voor 't laatst,
als de vervoering slinkt en d'overmoed
en 't hart bang vraagt: wat is verovering
in deze wereld waar het ál vergaat
waar elk van onze vezels mee gevoed is
en vergroeid, o bitterzoete pijn?
Dan worden even dierbaar als de vroege
de schemerende rozen van September,
de zachtontbladerende, die ons leren
aandachtig stil te staan en wijs te zijn.
Wij zijn maar wat wij zijn en geen bezit
in mateloos begeren aan het hart
gedrukt kan d'avondlijke moeheid weren
die zeker komt, en alles laten w'eenmaal los,
ook 't allerliefste...; geen opstandigheid,
geen wanhoop helpt ons in dien wankelmoed
en alle trots in eenzaamheid is waan.
Gods kracht verschanst zich nu in tederheid:
laat ons de handen innig in elkander leggen
lijk die door avondnevels huiswaarts gaan.

Rene VERBEECK.