Golfslag. Jaargang 2 (1947-1948)

Golfslag. Jaargang 2

(1947-1948)– [tijdschrift] Golfslag– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 171]
Legende van de zee ‘De Liefde is blind’, zong het zoekende kind, toen de Zee met een sprong naar de duinen toe drong. ‘De Liefde is blind . . . , maar een Blinde die mint, en nimmermeer rust, want zie hoe Zij kust!’ En tegen het zand drong haar klamme hand, drong haar lijfje zich aan. De Zee is steeds verder gegaan. En hoog tegen 't duin, bang voor het schuim, klom de vrees van het kind naar de morgenwind: ‘De Zee is zo groot en zo diep haar dood; zo zwiepend haar gaan . . . Ik blijf hier wel staan! 't Is lente in 't land en de zon staat in brand en de bloemen in bloei, en ik . . . ik groei! Ik groei in de dag als een witte vlag en wapper en ween alle volk om me heen. Ik hou van het land, ik hou van een brand die ik spelend ontsteek doorheen heel de streek . . .’ En het kind van de Zee trok met de winden mee, ver in het land, waar de einder strandt.
[pagina 172]
Door 't haar van het kind zong soms de Wind een wijs van de Zee . . . Zíj liep met de mensen mee! Aan de zomerberg werd het branden zó erg, dat de Hoogte haar riep, waar het Sneeuwen sliep. En klam van het zweet, van het branden zo heet, heeft zij stilte gezocht na haar stoffige tocht. Daar woei weer de Wind, dat Fluisterkind. Daar was weer een kust, waar de Sneeuw tegen rust. ‘Ik speel in de Sneeuw als een zoekende meeuw, en de Sneeuw speelt met mij het bloemspel van Mei. Ik bloei naar de Zon uit haar eigen bron, en speel als een lam op Gods heuvelkam’. De Stilt' om haar heen raakte nog meer alleen. Maar haar vacht werd zo vol met sneeuwige wol, dat ze, moe aan de tijd, om wat eeuwigheid ging naar het Meer voor haar dorstende zeer. Dat lag daar zo blauw in de dalende dauw, en spiegelde blij de sneeuwbergenrei, die heel in het rond, zonder ondergrond, zocht naar de Zon
[pagina 173]
die in 't midden zwom. En de Wind, als een meeuw van verse sneeuw, zong wat de Zon op het water spon: ‘Kom mee naar de Zee, die zacht op je wacht. Kom, het is tijd voor de eeuwigheid. De stormvogel fluit: jíj bent de bruid!’ En het kind aan het Meer knielde spiegelend neer, en zag om haar hoofd wat de Wind had beloofd: de Zon als een ring die haar zwerven ving in het goudste goud, in het brandend behoud. ‘Als Gij roept op mij: ‘Bruid!’, is het feest dan uit? Is de wind dan dood? En het zomerrood? Is de nacht dan nabij als een koele sprei van waterblauw? Is er dan rouw? Ik ben zo bang voor het gedrang van de nacht die me wacht . . . De dood in het Meer, dat pijnloze zeer . . . Het bruidsbed vol wee in die woelige Zee . . . En eeuw na eeuw dood in de Sneeuw . . .’ En zij boog naar het dal
[pagina 174]
als een waterval, en dacht aan de brand van het lage land: hoe zuigend die is, hoe steeds vol gemis, hoe die aldoor maar vroeg en kreeg niet genoeg . . . Dan hoort zij het Meer: ‘Kom, kindje, kom weer, waar het bruidelijk bed al eeuwen staat opengezet. Kom in de rust van mijn blauwe Lust. In mijn sneeuwe geruis heeft de Zee haar Thuis. Kom maar als bruid, die de wereld toesluit en zich werpt in het wee van de Eeuwige Zee . . .’ Zij zag hoe de Zon een opening spon, en stapte vooruit als de Waterbruid maar schrikte dan vlug, want de kou dreef haar terug: de kou van de dood, van het avondrood. En zij holde omlaag met een pijn als vraag diep in haar hart en haar leden verward . . . En de zomer lag dood als een gezonken boot in een schor van het dal, vol wierig verval. Het kind proefde as, die ééns branden was, en rustte wat uit bij een herfstgeluid.
[pagina 175]
Het was een Fontein die de spattende pijn naar de hemel droeg, maar weer neder sloeg . . . Zij dronk om haar dorst aan die moederborst, en hoord' in 't gedruis van de Wind weer geruis; de Fontein zong haar toe: ‘Mijn kindje, zo moe en zo martelend alleen, kom maar, en ween, en ween met mij mee om die vragende Zee. Is mijn Water geen melk voor uw kinderkelk? Is mijn Water geen wee van diezelfde Zee? Rust nog wat uit, gij, dralende bruid. Rust bij mijn hart, bij mijn moedersmart, die zingt naar omhoog, naar het Eeuwige Oog, waar de Zee weer van is het laatste gemis. En drink u maar sterk voor het dodende werk, voor het blauwe Begin van de naderende Min. Want ééns zult gij zijn een kleine Fontein, waaruit beekjes Wee stromen naar Zee . . .’ En het kind van de Wind, door de Zee zo bemind, rustte en luisterde, dronk wat een Moeder haar schonk uit het diepste zijn van haar stille fontein . . .
[pagina 176]
En toen nam de dag de zonnevlag en vouwde z'in 't raam van het westen saam. Ze was zachtjes bebloed om wat overmoed, toen de sterke nacht haar te slapen bracht. Maar het kind van de Zee zwierf met de schaduwen mee, tot hoog aan een tak de herfstvrucht brak. En het winterweer viel op het molenwiel, waar ieder seizoen z'n tocht langs moet doen. En dwars door de nacht werd het bruidje gebracht met het Water mee vlak bij de Zee . . . De morgen stond klaar met zijn gouden haar, en tilde de bal uit het schemerdal: de Zee stond in brand tot haar uiterste rand, en het Water werd goud tot een Bruidsweg gebouwd. En het juichende kind greep vlug de Wind bij z'n Vleugelen vast . . . Een droomlichte last werd toen, o zo mild, uit het zwerven getild met het Zonnelicht mee in het bruidsbed der Zee . . . ‘Mijn Kindje, mijn Bruid, het Lied is nu uit. De Stilte staat breed
[pagina 177]
als het eeuwige kleed om ons Minnespel heen, en Wij zijn alleen . . . Gíj zijt nu Zee, en Ik met U mee! Ik ben Uw Kind in de Minnewind! Gij zijt Mij Meer en Ik ben nu weer de spieglende Zon diep in Uw Bron . . . gíj zijt Fontein, Ik ben de Wijn, en Gij lest er mee die zwerven naar Zee, die 't heimwee van 't land als een vermoeiende brand dragen in 't hart van hun menslijkste smart . . . Ik ben nu Gij, en Gij zijt van Mij . . .’ ‘En Gij nu Ik, dit làng Ogenblik . . .’ ‘De Liefde is blind’, zong de verstilde Wind, toen diep in de Zee Iets één werd uit twee . . . ‘De Liefde is blind, maar een Blinde die vindt, en stil voor de Bruid het Minnelied fluit: De Liefde is blind!’ En hoog boven wind, en hoog boven wee, speelde de Eeuwige Zee! Jowan DE KEVER.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Jowan De Kever