Golfslag. Jaargang 2

[p. 170]

Voetstuk

Ik wil op mijn ellende en mijn leed
als op een hoger voetstuk staan
en zo de sterren raken en het kleed
der englen die mij gadeslaan -

hoe lonkend schenken zij hun purpren wijn
terwijl de dag klaart in hun lach.
Ik wil bij zon en gouden fakkelschijn
het lied hervinden en de vlag

waarmee mijn jonge stap eenzelvig was
in dagen die getogen zijn.
En 'k zie de lente reeds en nieuw gewas,
de regen en het samenzijn

met duizend dingen die het licht verstaan.
Dit schouwen is dan stilte en pijn,
de jubel en de klacht van die voortaan
langsheen de jaren rijpend zijn.

Ivo MICHIELS.