Golfslag. Jaargang 2

[p. 156]

Pleisterplaats.

Dit: in de stille herberg uit te rusten
Tussen twee tochten, een gezegend uur -
De witverfriste voeten bij het vuur
En een herinnering, uit het onbewuste

Opstijgend; stemmen, die ons eenmaal susten
Als wij wanhopig zuchtten wee de duur
Van onze reis - een lieflijke figuur
Van liefde - schimmen gastelijker kusten

Die schenen voorbeschikt er 't heimelijk huis
Te stichten: toevlucht der gedreven ziel
Voor 't hunkrend hart een ongestoorde kluis.

Als 't zand maar niet zo snel door 't uurglas viel
En ons herinnerde met staag geruis
Aan het geraas van 't neerwaartswentlend levenswiel . . .

Lieven R. RENS.