Golfslag. Jaargang 1

[p. 336]

Wijsgerig Envoi.

Felix,

Wij hebben u in de winterse aarde gebed. Uit de officiële wereld was er niemand. In een land van enig formaat zou uw uitvaart vorstelijk geweest zijn; hier hielden zelfs uw stadsgenoten, die nochtans hun faam - en zelfs heel wat van hun revenuën - aan uw werk en persoonlijkheid te danken hebben, zich achter de horretjes verscholen. Dat kwam misschien door wat men, in zekere amphibie-pers, genoemd heeft ‘Timmermans' verkeerde houding tijdens den oorlog’? Ziet gij, Felix, ofschoon wij niet zo héél rijk zijn aan kunstenaars van uw internationale bekendheid, zijn wij toch zó Spartaans in onzen vaderlandsen vergeldingszucht, dat wij u, zelfs na uw verdwijnen, geen pardon schenken, en vermits wij u niet geheel kunnen doodverven, pogen we u te minimaliseren. Nu heet het bijvoorbeeld: Hij was folkloristisch van een zekere waarde, maar algemeen Europees-litterair beschouwd, nu ja ... er zal misschien wel iets van overblijven.

Op het kerkhof waren nog een vijftigtal getrouwen aanwezig. Er zouden er heel wat méér geweest zijn, Felix, ge weet het, héél wat meer, maar zovelen zijn door bijzondere omstandigheden uitgeschakeld. De rest, die van de gewóne omstandigheden, vond het te koud, te vermoeiend, te ver. En 't was laat geworden, want de dienst in de kerk had lang geduurd, was derhalve een beproeving geweest, vooral voor hen die daar in zo'n geval verschijnen, om gezien te worden en nadien hun naam in de krant te weten: ditmaal viel de publiciteitskans hun tamelijk zwaar.

Wij hadden argeloos gedacht dat de Academie en de Scriptores Catholici, waarvan gij lid waart, zo ongeveer voltallig zouden aanwezig zijn; dat Davidsfondsafdelingen - met honderden hebt gij ze vroeger doen lachen - uit hun vijf en zeventig duizend huisgezinnen een grote delegatie zouden zenden; dat de vele Vlaamse ‘letterlievende’ maatschappijen zouden vertegenwoordigd zijn; dat de Vlaamse scholen, tenminste die uit de provincie, een schare leerlingen zouden sturen ... wij hebben de aanwezigen niet geteld; zij waren talrijk, vulden heel de ruime Sint Gummarus; maar een land, dat zijn kunstambassadeurs eerbiedigt, zou u in uw laatsten tocht nog eens prinselijk gehuldigd hebben, ondanks om 't even welk meningsverschil, vermits de kunst buiten en boven alle politiek heet te staan, en in een land als het onze de Gedachte volkomen vrij is.

[p. 337]

Laten wij er geen bitterheid uit distilleren, Felix. De hemelse instanties genieten wellicht nù reeds van uw kinderlijke, aanstekelijke levensvreugde, nadat die vreugde hier beneden, vooral tijdens uw maandenlang ziekbed, systematisch vergald werd door lieden die zelfs de elementaire ruiterlijkheid verloochend hebben. Het is voor uw vrienden een troost, te weten dat gij in uw leed geen wrok, maar alleen de zuiverste loutering hebt ondergaan; dit leed maakte van u een ontroerenden dichter wiens bezieling loswiekte van het aardse, om nog alleen op te gaan in de eeuwige waarden, die slechts bereikbaar zijn voor het milde en eerlijke mensenhart. Gij hadt het hart van een kind. Lichamelijk is het nu stilgevallen, dat hart, maar in uw werk, gepenseeld of geschreven, leeft dat hart voor ons allen voort, en wij beluisteren zijn klop en het geeft ons de kinderlijke blijheid, die een corrupte wereld nooit geven kan.

Nabij de Nethe ligt uw graf. De Nethe zal voor u zingen, Felix, nadat gij zolang voor haar en haar volk gezongen hebt in de kleurige refreinen van uw door-en-door-Vlaams gemoed. Laten wij niet treuren om de triestige afzijdigheid van zovelen: Binnen twee jaar heten alle pasgeborenen te Lier Felix!

Ik zie u glimlachen, en zo is't goed.

Anton VAN DE VELDE.