In memoriam
Wij rouwen om Felix Timmermans, de eerlijke kunstenaar en de goede mens. Nu hij zijn land verlaten heeft, voelt Vlaanderen het verlies van zijn zonnige geest. In de gloeiende kelk van de aardse schoonheid en in het geheim der vreugde had hij het geluk en de eredienst van zijn Schepper ontdekt.
De generaties, die oververzadigd door cerebraliteit en snobs - pessimisme reeds pronkten met hun decadentie, hield hij de eenvoud en de liefde voor het leven voor. Hij beminde wat rechtvaardig en zonder leugen was, zijn woorden waren de echo van zijn rein gemoed, daarom kende hij vele vijanden.
Sinds het einde van den oorlog leefde hij eenzaam want zijn hart was ziek van het onrecht en de vervolgingen die rond hem woedden.
De ware bevrijding is zacht ingetreden want voor hem was de dood slechts het laatste afscheid aan een wereld die leefde van verraad.
Misschien zal zijn heengaan het zoenoffer worden dat alle haat en afgunst dooft.
Misschien...
want Vlaanderen is zijn engheid niet bewust...
Manu RUYS.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
