Golfslag. Jaargang 1

[p. 316]

Een hoopvolle klank...

Indien er een periode is waarin het vraagstuk der jeugdbeweging dringender is dan ooit, dan is het zeker deze na-oorlogse. Waar zoveel ouderen het spoor bijster werden en in totale onverschilligheid vervallen, is het zeker niet verwonderlijk dat uit zulke middens een geestelijk-zieke jeugd groeit (om van de physische gezondheid te zwijgen).

Wie deze nood inzag en vol spanning wacht op iedere opbouwende daad uit de hoek der jeugdbewegingen - waarop alle hoop op redding gevestigd is - zal dan ook met vreugde het pasverschenen boek van Dr. M. Vanhaegendoren ‘Het Verkennersleven’ begroeten (Uitgave: Vlaamsche Scoutspers Comité, V.Z.W. Brussel - 1946).

Het is een ‘Handboek voor Leiding in de Verkennersbeweging’ en als dusdanig moeten we vorm en stijl begrijpen. Het is een bezinnen op de ganse aktiviteit van het verkennersleven, voornamelijk dan voor hen die zelf midden in de beweging staan, zonder dat dus de onmiddellijke praktijk uit het oog verloren wordt. Vandaar echter een soms al te aphoristische behandeling die bij jonge leiders tot al te simplistische besluiten zou kunnen leiden. Op iedere bladzijde is het echter voelbaar dat deze beknopte behandeling gerugsteund wordt door veel diepergaande bezinning en vooral door gezond inzicht in de jeugdige ziel.

Wanneer we dit boek uit hadden, hebben we getracht de jonge mens voor de geest te roepen, zoals hij in dit boek in al zijn aspekten opgebouwd wordt. En toen hebben we ja geknikt en gezegd: inderdaad, dit is, in grote lijnen geschetst, het mensenbeeld waar al onze jeugdbewegingen naar streven, waar onze toekomst naar schreeuwt. Er is dat ene overheersende doel: ‘Jeugdbeweging is beweging naar het hoogstaande gezin toe’, er is die - voor onze eeuw zo noodzakelijke - nadruk op het stevig geleide natuurleven, het wijzen op de eenheid van ziel en lichaam, het leiden van gemeenschapsgevoel en ik-bewustzijn naar een gezond evenwicht, er is het bewust zich richten naar onze Dietse volksgemeenschap. Wat dit laatste punt betreft, stemmen de kernachtige teksten - passend gekozen uit eigen letterkunde en geschiedenis - bij het begin van ieder hoofdstuk, reeds zeer hoopvol voor de nieuwe marschrichting die het V.V.K.S. zich koos. Nochtans hadden we betreffende dit doelbewust leiden van onze jongeren naar de Dietse gemeenschap, graag een diepergaande uitwerking gezien. We betwijfelen inderdaad of het voldoende is aan onze Zuid-Nederlandse jeugd zekere onderdelen uit onze geschiedenis uitgebreider voor te schotelen opdat in haar ziel het natuurlijke gevoel van eenheid weer zou ontbolsteren. Dit ontbolsteren zal inderdaad eerder resultaat kunnen zijn van gestage opvoeding, van het dageljiks laten opmerken, van het leggen van accenten, van het leren kennen van het Noorden als eigen land. Hierover hadden we graag meer gehoord!

[p. 317]

Zeker blijft, dat van de levensvreemdheid van het scoutisme van voor de oorlog niets meer is overgebleven. Wie zou in dit boek nog die padvinderij terugvinden met haar indiaantjes-manie en haar techniek die haar maakte tot een louter opvoedingsinstituut waar iedere gedachte aan jeugdBEWEGING haast angstvallig geweerd werd? Het verkennerswerk, zoals hier beschreven, wordt dan eindelijk ingeschakeld in onze eigen traditie die we sedert Rodenbach inzake jeugdbeweging bezitten, een traditie eveneens sterk aanleunend bij de zg. ‘wilde’ jeugdbeweging ontstaan uit de drang naar totale vernieuwing en geleid door de jeugd zelf. Er is eindelijk dat besef gekomen dat de vernieuwing door de ouderen gegrondvest en voorgehouden, door de jongeren in de jeugdbeweging MOET beleefd worden en dat geen afwentelen van verantwoordelijkheid aan de leiding meer toegelaten is. Het brave-hendrik-achtige is weggevallen, een zekere kordate weerbaarheid is er voor in de plaats gekomen. Het invoeren van een aktiviteit als de erfwacht, legt de nadruk op de verdedigende funktie die wij als Zuid-Nederlanders te vervullen hebben.

En dit is dan ten slotte het verheugende in dit boek: niet dat alles wat hier neergeschreven staat voor een eerste maal als ideaalbeeld voorgespiegeld wordt (gedenken we de thans gebrandmerkten die reeds heel wat bewuster dezelfde doeleinden nastreefden, zij het tijdens een bezetting), maar wel dat een beweging als het V.V.K.S. haar stappen wil richten naar een alzijdiger en krachtiger ideaal.

We zouden willen besluiten met de hoop dat, nu zovele verschillende jeugdbewegingen naar elkaar aan 't toegroeien zijn (dank zij de onbewuste eenheid van doelstellingen), we spoedig de droom van één, Noord en Zuid omvattende, jeugdbeweging mogen verwezenlijkt zien.

De verschillen zijn te klein om gedeeld te blijven. Een boek als dit legt hier nogmaals de getuigenis van af.

Piet DE MEEUW.

Nieuwste versie van het Wilhelmus (volgens ‘Zuidenwind’):

Wilhelmus van Nassouwe
Ben ick van ick-wil-het-niet-zeggen bloed.