Golfslag. Jaargang 1

De Eenzamen

Ons zijn geen bloemen op den weg gestrooid,
Ons wekt geen adem van zuiv're vrouwenziel,
Ons lichaam is in zwarte rouw getooid,
En eeuwig draaien wij, in 't eeuwig draaiend wiel.

Soms zingt er één wat hij nog vond in 't stuifmeel
Van vergane droomen, een ideaal,
Zacht stukgebeten door den tijd, een mooi geheel
Dat stil uiteenviel, lijk een sprookverhaal...

Zal eens ook ik dien ouden molen draaien?
Stilaan verdroomen in een wolk van meel,
En 't zelfde liedje kreunen met verkropte keel

Neen. Ik wil zwaarden zien en vuren laaien,
Hoog dragen op de hand de vlam van het verweer
En zijn gelijk een ster bij 't licht der zon, o Heer.

Michel THIJS.