Den dubbelden en vermeerderden Goese nachtegaal

[p. 62]

Een Lied van een Catoene Juffrouw, hoe sy Trouwde een Boer uyt Brabandt.

Wijse: Van den Soldaat.

ALs ik ging vryen tot Amsterdam,
My dogt dat ik in eenen Hemel quam,
En dat de Engeltjens stonden daer veur,
Soo stonden de Maagdekens in haer deur:
Sy stonden gekleet in het wit Zatijn,
Sommige met Fulp of Carmozijn,
Daer op een Root Rokjen al van Carnaet,
'k Verseker u dat het niet qualijk en staet.
Mijn Liefken droeg van dat Geblomde Catoen,
Gelijk al die Kermis Poppekens doen;
My dogt het was Goud al dat daer blonk;
Dus kreeg ik behagen in 't Meysken Jonk.
Soo trouwde ik dese Catoene Juffrouw,
Ik dogt wat gelukkig Man ben ik nouw,
Ik hadder noch duysent Gulden aen gelt,
Die gaf ik mijn Vrouwken dat Hagendevelt.
Ik leyde mijn schoon Bruyt na Brabant,
Al om te bewoonen mijn Vaderkens Landt;
Och lacy ten was 'er noch maer een begin,
Mijn Vrouwken en dient 'er tot geen Boerin.
's Morgens als sy gaen melken souw,
Sy molk de melk al in haer mouw,
En haren Geblomden Tabbaert die stont,
Vol plekken besmeert met klaren Koestront.
Haer Handekens tot den Elleboog toe,
Die waren bescheten al van de Koe,
Doen sag 'er dat Meysken van Amsterdam,
Soo schoon ofse uyt Egypten-Landt quam.
Eer ik haer twee Maandekens hadde gehadt,
Sy sag 'er uyt als een versopen kat,
Nog suypt sy haer alle dagen eens vol,

[p. 63]

 

Sy maakt 'er mijn duysent Guldekens dol.

 

Wanneer wy drie Maandekens waren te saem,

 

Soo quam mijn Hollanderken in de Kraem,

 

Ik moest kompareeren al voor de Vaer,

 

Al was ik getrouwt noch geen half Jaer.

 

Oorlof Boerkens komt spiegelt u nouw,

 

Maer wacht u van soo een Catoene Juffrouw,

 

Al schijnen die Steedse Meysjes schoon,

 

Die Edele Boerinnekens spannen de Kroon.