De Gids. Jaargang 174

[p. 433]

Delphine Lecompte

Devotie voor verstoten vogels

In de tuin van de afgebrande villa
Voeden we dieren op
Het zijn verstoten mezen
We geven ze eigeel
Het loopt gesmeerd
Denken we
Maar een week later zijn ze dood
Mijn nicht zegt dat het mijn schuld is
En dat ik naar de onderpastoor moet gaan
Die heeft dozen voor dit soort gelegenheden.

We leggen de mezen naast elkaar
Iedere mees krijgt een aparte doos
Mijn nicht zegt dat de onderpastoor vroeger taxidermist was
Ze vraagt of ik wel weet wat een taxidermist uitspookt
Het heeft niets met spoken
Maar alles met zielloosheid te maken
Denk ik.

Iedere doos krijgt een aparte put
Bidden kunnen we niet meer
We zijn te oud
Onze vingers zijn geen klauwen meer
Onze ringen zitten onze liturgieën in de weg
Toch horen we de aarde onwillig vallen.

[p. 434]

 

's Avonds eten we vanzelfsprekend eieren

 

Ons dieet is eenzijdig

 

Maar wij kunnen daar tegen

 

Omdat we ouders hebben

 

Die ons af en toe naar artsen voeren

 

In de behandelkamer heb ik de scherpste oren

 

En mijn nicht de langste A.

[p. 435]

Jullie geraken nooit van mij af

De zonsondergang verloopt traag en vuil
Het is bijna traumatisch
Gelukkig kan ik mijn ogen sluiten
En aan Maria denken
Maria de kruideniersvrouw.

Gisteren heb ik een appel van Maria gestolen
Haar zoon heeft mij betrapt
Maar hij kon niets zeggen
Want hij is stom
Vandaag ben ik niet naar de winkel gegaan.

Niet naar de winkel van Maria
Naar geen enkele winkel
Ook al had ik pijn
En wist ik dat er winkels waren
Waar specerijen en fluweel lagen
Om mij te genezen
Toch bleef ik thuis.

Thuis heb ik geschreven
Eerst over de oude kruisboogschutter
En daarna over de Noordzee
Het werden smekende gedichten
Ze smeekten: ‘Smoor ons in de kiem, alsjeblief!’
Maar ik ging door.

Nu de zonsondergang is afgelopen
Kan ik de gestolen appel opeten
De zoon van Maria doemt op
In mijn dagdroom kan hij spreken
Hij spreekt over mijn kleptomanie
Hij vergeeft mij.

[p. 436]

Vandaag heb ik niemand een gelukkige verjaardag gewenst

Er was nochtans iemand jarig
Het was Fons de windhondenfokker
Met een kroon zat hij op de bus
Somber voor zich uit te staren
Typisch jarige-mensengedrag
Toon me iemand die goed verjaart
En ik heb mijn idool gevonden.

Wanneer iedere regel met een hoofdletter begint
Is dat vooral gemakzucht
Het spijt me
Vele dagen gaan kapot
Door mijn luiheid
Mijn dagen gaan kapot
Die van jullie zijn gevuld
Met schelpen rapen en knijpen in aubergines
Tafeldecoratie en een ingrediënt
Voor de verjaardagsmaaltijd van vader.

Welke vader?
God of de zot
Die zong over lelijke eendjes in Gent
En zijn ukelele aan een wilg heeft gehangen
Met snaren en al?

Er is morgen iemand jarig
Met een kroon zal ze op een moeilijke stoel zitten
Ze zal ‘Was ik maar geniaal!’
En ‘Kon ik maar onbevreesd noten eten!’ jammeren
Achter de stoel zal een oude kruisboogschutter staan
Hij zal spreken over zijn ballongedilateerde aders
En over zijn zoon die twee jaar geleden een hazenlipkind heeft erkend.

[p. 437]

Ik bloed opnieuw

In mijn droom in het buitenland bloed ik opnieuw
Ik herken het oog in het sleutelgat
Ik neem mijn stemvork en pook
Mijn neef wordt halfblind
Het zal hem leren.

Hij leert niets
Hij groeit op en blijft crapuleus
Ik ontbijt alleen
Naast mij bast een man: ‘De melk!’ tegen zijn vrouw
Ik vertaal melk in het Frans
En beland bij het adjectief ‘lelijk’
Maar alles is mooi.

In het buitenland zoek ik een apotheek
Om een vrucht af te drijven
In de etalage van een hoedenmaker
Val ik mij op
Ik zie er bijna moedig uit
Alsof ik zopas een gletsjer hebt ontdekt.

Negen maanden later bloed ik
In mijn moeders voorraadkast
Gelukkig ben ik gekleed
In het oproldoosje van een haring
Herken ik mij
Ik zie er vermomd uit
Alsof ik zopas een alpinist heb vermoord.