De Gids. Jaargang 173

[p. 1004]

Leo Vroman

Beste Sebastian,

Ik denk hoop ik op de gewone
manier met een hoop elektronen
al weet ik niet waar
of onwaar ze wonen,
zo open dicht bij
in de synapsen van mijn brein.

Quantum mechanisch denken wij
en denken als alle dieren
geloof ik op twee manieren
die gelijktijdig kunnen zijn.

Zo zie ik dat prentje van twee vrouwen
als van een jonge en een ouwe
met ooroog, halskin en wangneus;
als ik ze als twee herken/zie
dan wisselen ze heus
met oneindig hoge frequentie.

Ik heb eenvoudig tegelijkertijd
geen moeite met tweevoudigheid,
woon buiten en binnen een zwart gat
en beschik over alle feiten,
de komende en de kwijte
die ik dacht dat ik had.