De Gids. Jaargang 173

[p. 991]

Rogi Wieg

Vergeef me

Voor Gerard 't Hooft

Ik ben een bont en blauwe druif,
een bloemplant - doodgaande aan mijzelf -
die niets weet, niets kan.
Ik lees nog wat weinigs en zie een beetje
wiskunde. Dat is alles. Vergeef me

Ik denk dat hij de golffuncties
alleen als handigheidje ziet, een hulpje
in ons huis. Maar het blijft behelpen
met zo'n hulpje in de diepte. Omdat
de kosmos deterministisch zal zijn,
vol omzettingen van duisterverwarrende wolken
van getalletjes. Ja.
Zo zou hij het doen op Gods plaats. Zei
hij dat niet eens?
Bont en blauwe druiven kunnen zo weinig
herinneren. Vergeef me.
Ik ben gehuil dat uit elkaar valt in meer
en meer chaotische stilte.

Alles blijkt al gek genoeg. Het hoeft niet
nóg gekker. Niet een pas geboren kindje
is klein, maar kromgetrokken ruimtetijd
op afstanden van 10^-33 cm. Op deze
afstand ontstaat grote wiskundige ruzie. Toch?
Vergeef me: wat doet men dán met de zwaartekracht?

[p. 992]

 

O, zo veel ruzie. Daar kan geen snarenmens

 

iets aan doen.

 

Ik ben doodgaande aan mijzelf. En

 

om het bovenstaande alleen al

 

ben ik geen snarenmens. Vergeef me.

 

Doe mij maar bloemen, lichamen, vlindertjes

 

en een andere theorie. Geen reuze(n)schildpadden

 

in vingerhoedjes.

 

Kon ik denken dan zou ik denken zoals hij.

 

 

 

Mijn liefde in een lichtgele lange jurk.

 

Het regent om haar heen.

 

Ze zal weggaan bij me. Vergeef me.

 

Dat hij ook doodgaat ooit is ánders verloven

 

dan een omlaaggeschoven ring van een

 

ringvinger in een zwarte vlek aan de kosmos.