De Gids. Jaargang 173

[p. 981]

Rogi Wieg

Traag verdwenen zwarte bloemenvelden

Mijn vers is een zwaar gewicht met daaromheen een gat.
Wat ik erin bedicht voldoet
niet aan syntaxis of semantiek,
niet aan bekende Wetten. Niets.

Het is zo voor de binnenlezer dat er
hier wél níeuwe Wetten zijn,
hij of zij is ín
mijn vers, in dit gat, in Dit, zo zwartduister

van buiten. Maar in mijn zo gekrompen Dit
schijnt eindeloos gekromd licht,
dat nooit ontvluchten kan, want niets
en niemand kan meer weggaan,

als een oude man zonder schuld op een dodengalerij.
Dat de binnenlezer ziet wat ik hier schrijf,
komt door de níeuwe Wetten, geloof
mij maar. Het is anders hier, een ander

bloemenveld van onze kosmos. Nood
voor wie eenmaal binnen is? Geen seconde loopt,
of stroomt door de antieke poorten van
de tijd. Eeuwigheid? Eeuwig kwijt?

Zo veel chaos dat het op het
einde lijkt, als verscheurde bloemenvelden. En dan
zal traag dit vers voor hen
die buiten zijn, de buitenlezers die

[p. 982]

 

niets zien, het zwarte gat vervluchtigen, verdampen,

 

zoals hun jong-zijn, hun hele zijn.

 

Damp gemaakt van niets?

 

Traag verdwenen zwarte bloemenvelden.

 

 

 

Beste fysicus, kosmoloog,

 

komt er ooit nog wat terug van Dit?

 

Want wat ik schreef is voor de mensheid weg. En toch niet wit.