|
| |
| |
| |
Han van der Vegt
De paladijnen
Voor Peter Holvoet-Hanssen
Overt le trueve, si avale
trestoz les degrez contreval,
et trueve anselé son cheval
et vit sa lance et son escu,
Lors monte et vet partot leanz
et n'i trueve nul des sergenz,
escuier ne vaslet n'i voit.
Il s'an vet a la porte droit
et trueve le pont abessié,
que l'an li ot ensi lessié
por ce que riens nel retenist,
de quel ore que il venist,
qu'il n'i passast tot sanz arest.
- Chrétien de Troyes, Perceval ou le Roman du Graal
Je reviendrai, avec des membres de fer, la peau som-
bre, l'oeil furieux: sur mon masque, on me jugera
- Arthur Rimbaud, Mauvais sang
| |
| |
Leid ons, Rezamin, paladijn van geblakerde gronden, u rijdt ernstig verontreinigd gebied binnen
dienaar van niemands vorst, spreek, voer ons langs zekere wegen houd uw deuren, ramen en filters gesloten
naar de vervulling van onze queeste, door u reeds
ver voor onze geboorte bepaald en door u beschreven
in uw gelouterde syntax, waarmee u steeds uw bevelen
helder voor ieder ons in het oor fluistert. Want ieder reisdoel,
hoe diep ook onder het puin van loze culturen bedolven, u rijdt door ernstig verontreinigd gebied
en onder sediment van planten en neerslag verhuld, ligt verlaat uw voertuig onder geen beding
in de gekartelde nissen van ons tienwielige monster
vastgelegd, zelfs de gebarsten beddingen, zwavelvalleien,
dauwgrijze asgebergten die op hun hoogten nog altijd
branden, lavarivieren van plastic en steenslag en steeds weer
iedere horizon afgezoomd met die kleurige linten u rijdt door ernstig verontreinigd gebied
auto's, wachtend op voortgang die nooit zal komen, en waar ons houd uw deuren, ramen en filters gesloten
olielekkende monster zijn dreunende voetstap op neerzet.
Daken bezwijken, carrosserieën zijgen ineen, het
tekent elk oppervlak met het diep profiel van zijn banden.
Hoor zijn zucht door het motorblok trillen: in achttien cilinders, uw voertuig is zwaar verontreinigd geraakt
stergewijs seriegeschakeld, stampen de vonken hun zuigers vermijd alle contact met de buitenkant
tegen de krukas omlaag en stuwen hem door zijn beschaving, laat uw voertuig vakkundig reinigen bij een
langs vijf differentiëlen wrijvingsloos overgedragen van de talloze vestigingen van de gezamen-
om onze wilskracht aan onafhankelijk draaiende assen lijke consumptieholdings in dit ordegebied
buiten de krasvrije dekplaten ook zijn gelding te geven.
Zo kringt de zwerftocht door ieder landschap, langs elke richting
slechts begrensd door de tijd en de zee, gestadig naar één doel.
Dageraad gloort op Rezamins voorhoofd. Recht in zijn koelschrijn,
luchtdicht vernageld uit doorzichtig, ontspiegeld metaalplaat,
staan zijn gebalsemde leden, tot in de haarvaten van elk
spoor van bederf, elke kiem van besmetting gezuiverd, er staat een permanente file op de u482
| |
| |
cel voor cel in de bloei van zijn metabolisme gestold, dat sinds de uitvaardiging, in 2021, van decreet
wij ooit, eenmaal op onze bestemming, zijn dierbare weefsels 3018 kunnen de gezamenlijke regerings-
met zijn door silicium of bakeliet nu gebonden holdings niet aansprakelijk worden gesteld
bloed waarvan de stoere vertakking hem overeind houdt, voor het opruimen van permanente files
als voorheen weer laten doorstromen, stroomstoten door zijn bepaal uw route buiten het wegdek om
hart en zijn hersenen jagen en wachten, totdat zijn blik ons
vragen zal naar onze stroopweg, vanaf de dag dat hij insliep.
Tussen de hoofden van de bestuurders kijkt zijn geloken
oog de gebroken horizon af, droomt ons een toekomst buig uw koers bij in zuidelijke richting
ver voor ons uit. Daadkracht tekent zijn wangvlak en mondhoek,
roofzucht de gretige lijnen over zijn borstspier en buikwand
en zijn meedogenloosheid spreekt uit de leest van zijn heupen,
strak omsnoerd door het zwartleren harnas van vuistbrede riemen.
Strijdbaar horent zijn pik op, gekapt met de stralende eikel. buig uw koers bij in zuidelijke richting
Zijn geaderdheid sterkt ons zelfs in de duisterste dagen.
Rechts in ons dashboard springen lampjes aan, waaraan wij zien dat
de in de lak verwerkte brandstofcellen zich vullen
met energie die wij transformeren tot verse benzine.
Tegen de blauwige schijf van de zon, die rijst uit het mistschuim, houd deze koers aan voor 1525 kilometer
uit het woud van verkalkende stronken, die scheef in de bergkam
steken, verdord van hun wortels, zien wij een slinger van schimmen
proberen zich aan het verpulverend hout naar boven te trekken.
Vanaf ons dak zwenkt de schijnwerper schuin omhoog en fixeert hen, de onthaalholdings van metropool 583 heten
breekt de glans van hun ogen, hun uitputting puffende wangen. u met vreugde en trots welkom in hun stad
Rood licht hun bloedhars zwetende rug op, hun lekkende heupen er heerst vrede op de straten en pleinen van
klappen ineen onder druk van onze bedreigende aandacht. metropool 583, waar de bevolking van 34
Maar vandaag hebben we hun aminozuren niet nodig, miljoen arbeidt voor het geluk en de
laten wij hun hun wanhoop. Ons roepen rokende verten, welvaart van zichzelf en haar naasten
ons roept de strijd en de graaldronk. Hen slechts een weerloze doodsklacht. bezoek de restaurants, hotels en andere ont-
| |
| |
Achttien dagen zijn wij onderweg zonder dat ons vijandig haalgelegenheden in deze metropool en ge-
of vriendschappelijk wiel heeft gekruist, als de ondergelopen niet met de plaatselijke bevolking van de
buitenwijk van een vergeten havenstad ons in zijn armen continue bewaking die de gezamenlijke
sluit. De manshoge wielen van ons monster doen sluiers veiligheidsholdings ons gedurig gratis leveren
vettig, brak water opspatten. Verderop dagen wijken
die nog niet door de vloedlijn zijn aangetast. Ranke gebouwen
heffen gewichtloos hun vleugels, spreiden hun wufte balkons tot
honderden woonlagen hoger de hemel scheef wordt doorboord, want
hoezeer tijdloos de steensoort, de diamanten skeletbouw,
toen het stijgende water hun fundamenten bereikte
en er het zand om wegspoelde gleed één voor één van hen zijwaarts,
zocht tevergeefs zijn steun bij wankelmoedige buren.
En van de vensterbanken waar ooit een gemeenschap zijn glorie
met een jaloers oog hoedde door gelijkmatige jaren,
staren nu pelikanen, hun prehistorische snavels
zwaar van verstervende vissen, meewarig naar onze voortgang
en herschikken de hoek van hun vleugels. Dan zien wij door de
straat een ongemeen zwaar geschapen monster ons naken.
Geen paladijn blaast het vuur zo schraal langs de kleppen, of ademt
rook zo ijl dat die slechts een zindering aan de lucht toevoegt.
Koetswerk van rood staal blikkert ons dwingend toe uit de verte. verander uw richting, uw voertuig dreigt
Koplampen seinen ons voorspel, dagen ons tot het gevecht uit contact te maken met een ander voertuig
dat nu met eer noch met wil te ontwijken valt. Onze bestuurder wees fatsoenlijk en hoffelijk, geef voorrang
trapt ons monster naar zijn versnelling. Wij schieten naar voren.
Bokkend schuift het een aanloop over gekapseisde gevels,
over schotsen beton en kruiende asfaltplakkaten.
Wat voor prikkel dringt onze neusgaten binnen? De filters
die door hun nanomazen slechts gasmoleculen aanzuigen
waarmee ademhaling en weefsel optimaal werken,
| |
| |
openen extra oppervlak, voegen octaan aan de lucht toe
dat ons de strijd nog dierbaarder maakt. We ontbloten de tanden,
spannen de riemspin aan om de klappen beter te dempen.
Uit alle ramen, naarmate ons monster verder bevangen
raakt door het bronstig ritme, de kreunende roep van de pijpen,
die ons de oren doof slaat, komen in zwierige bogen
over en onder elkaar de pelikanen gevlogen,
kanten hun vlucht met een wenk van een vleugel, werpen ons als ze
langsscheren ondoorvorsbare blikken toe, schieten naar boven, verander uw richting, uw voertuig dreigt
houden de lucht om ons heen in continue beroering. contact te maken met een ander voertuig
Door haar vizier zoekt de beukmeester naar waar in de beplating beleefdheid siert elk geconsolideerd individu
lasnaden lopen, berekent de hoek van inslag die ons de grootste
kans biedt om onze vijand open te breken. Ze brult de
coördinaten door aan de bestuurder. We zitten schrap, hol.
Even lijkt onze rivaal verzwolgen tussen de scheuren,
rijden wij weer alleen. Geen doel om ons op te richten.
Dan duikt hij over de schans schuin voor ons, bumper naar onder,
wielgestel blind in de leegte, flanken golvend van snelheid.
Staal schampt over ons dak, het rijt ons de laklagen open
en onze asbogen kraken onder zijn wrede gewicht, hij
komt hard achter ons neer. Wij voelen de wegdelen beven.
Twee pelikanen maken een landing op zijn bekapping,
strijken hun veren op. Is onze strijd zo snel al gestreden? buig uw koers bij in oostelijke richting
Maar een schok werpt hen zo weer de lucht in. Zijn knalpijpen roken.
Kijk, zijn wielen hervinden hun greep op de grond en wij beiden verander uw richting, uw voertuig dreigt
blijken de eerste klap goed te hebben doorstaan. Voor de tweede contact te maken met een ander voertuig
keren wij ons nu om. We bereiden ons voor op de aanval, geef voorrang, ook al komt die uzelf toe
rijden een stuk uit elkaar, voldoende om snelheid te maken,
stampen vervolgens brullend naar voren - rond ons vervlechten
| |
| |
pelikanen hun zwenkvluchten - platen cimbalen op platen, buig uw koers bij in zuidelijke richting
vloerroosters kronkelen onder ons samen, knellen de brouwer
een van haar benen af. Gillend hakt ze zich vrij van de reststomp.
Maar onze vijand rolt door. Naar links op een gevel geslingerd
die schuin de grond in gezakt ligt en een traag hellende baan vormt uw voertuig heeft enige schade opgelopen
zoekt hij naar boven een uitweg. Wij zien vanaf de grond aan laat uw voertuig vakkundig herstellen bij een
hoe hij schuivend zijn richting aftast. Een van zijn wielen van de talloze vestigingen van de gezamen-
zakt door een hoger raam, de andere missen hun houvast. lijke consumptieholdings in dit ordegebied
Hij pivoteert, komt over de rand te hangen. Van onder
wordt zijn de zwarte buiksmeer verbijtende onderstel zichtbaar. houd deze koers aan voor 803 kilometer
Wij rijden iets achteruit. Hij kantelt over de rand heen
Assen begeven het onder de klap. Hij zijgt door de knieën.
Als wij hem naderen, klaar voor hernieuwde aanvallen, mocht hij
nog tot verweer in staat zijn, komt de bemanning door gaten blijf waakzaam! het antimonopolistische ge-
die in de helmkap blijken te zijn ontstaan, buitengekropen. vaar bedreigt ieder geconsolideerd individu
Dekplaten zijn door de druk hem afgespat, daarbinnen brandt het
en wie de val heeft overleefd, wie zich uit het bereik van
vlammen en rook weet te slepen, voelt waarschijnlijk de eerste
keer aan haar ogen het bijtende zuur dat haar met een paar jaar
blind zal maken en in haar borstkas prikkende giften
die haar longweefsel weg zullen vreten zodat ze weerloos
staat tegenover diersoorten die zich aan de verschraling
waar hun lucht onder lijdt hebben aangepast of die door mensen
al op de ramp genetisch zijn voorbereid. We zien hen van hun
monster wegkruipen, zien de reflexen van wanhoop zich van hun
krampende lichamen meester maken, ze werpen zich voor ons
over de straat heen om de genadepers van onze wielen.
Liever dat dan de trage verrotting, het leven van schimmen.
Wij rijden verder, we wijken niet uit noch sturen we bij, ons
| |
| |
onoverwinnelijk monster moet zijn bepantsering helen.
Platen die slechts wat krassen vertonen of oppervlakkig
zijn verbogen verschikken de moleculen in rasters
die zelfstandig hun interne logica zo weer herstellen,
maar onderwijl vertrekken vanuit de knooppunten van zijn
zenuwstelsel onzichtbare linten nanobots, niet in
staat een haar te weerstaan maar onverzettelijk en in
eindeloze hoeveelheid beschikbaar. Langs de kristalnerf
tasten ze over de matrix. Waar het verband blijkt verbogen
persen zij de atomen weer strak op elkaar. Wat zich verheft dat
wordt weggebroken en naar de knooppunten terugvervoerd. Wat zich
drukt wordt vervangen door aanvoer uit voorraad, totdat de rijen
zich weer sluiten, tot het elektromagnetisch veld zich
optimaal glad heeft getrokken. Heel de textuur is berekend
op zijn veerkracht en weerwil, in transparante membranen de onthaalholdings van landschap 65 heten
haaks op elkaar gelegd, dat hun geleding steeds overlapt blijft u met vreugde en trots welkom op hun land
totdat de polsdikke schubben over elkaar kunnen schuiven naast schitterende rotsen, begroeid met mos,
zonder ook maar een kier vrij te laten in onze huidschors. kunt u in landschap 65 maar liefst 14 dieren
Allerlei wapens hebben wij uitgeprobeerd, lange spiesen, en 27 verschillende gewassen tegenkomen
mokers, snijbranders, kogels van vele kalibers, profielen.
Explosieven verdwenen als eerste uit ons arsenaal, zo
feilloos waren wij in het opsporen van alle mijnen
onder ons pad, het neerhalen van projectielen. En wat dan
onverhoopt toch nog ons monster raakte, maakte geen schade
dan wat zich binnen een oogwenk heelde. Zo ging het verder
tot voor de aanval niets overbleef dan de klap van ons pantser:
alles wat poorten nodig had maakte het tegelijk zwakker,
alles wat uitstak vormde een hefboom om het te kraken.
| |
| |
Voel de bewegingen van onze vrijheid wiel en chassis door
tot in de krop ons oprispen: dit is de maat van de aarde,
hots op haar golvingen mee, slik de kots weg die zij laat bruisen,
het is haar liefde voor ons die haar huid in pijn uit doet breken,
vet van onder haar schorren doet wellen om ons mee te voeren,
vocht uit haar harsende kloven om onze pap mee te mengen.
Scheur haar de ploeg door haar vel, verhoog de tractie op drijfwerk,
banden, zodat hun profiel zich diep in de schurft van de grond vreet.
Dekplaten klepperen ter begeleiding van onze keelzang de gezamenlijke regeringsholdings heten u
op hun zelfaandraaiende bouten, knalpijpen spugen welkom in toekomstig gebiedsdeel 19504
gifsap en gal in door onze slurven gerafelde voren. in enkele verzetshaarden proberen de ver-
Achter ons zien wij het dood vlees, opengereten en weerloos. spreide antimonopolistische eenheden de
Daar huilt de grond zijn stoffige smart zonder kreet met de as uit. onstuitbare opmars van de gezamenlijke
Voor ons kantelt de horizon, regen slaat schuin op de voorruit. overwinningsholdings nog af te remmen
Perspectief keert zich binnenstebuiten. We duiken een geul op, de gezamenlijke regeringsholdings kunnen
kielen een boomstronk. Zes uur lang duurt de plicht aan het stuur. De niet aansprakelijk worden gesteld voor
pook zet zijn brandmerk in onze handpalm. Zweet bijt het leer uit. schade, opgelopen ten gevolge van het
Dan klauwt het zonlicht zich door het mistslijm. We kokhalzen modder. optreden van antimonopolistische eenheden
Luister niet naar het lied van de spieren, van rust en verkwikking.
Dat geeft slechts aan hoeveel minder ons bloed is dan in de tijd dat
Rezamin zwartruwe olie zich door de aderen pompte
die hem in staat stelde dagen achter elkaar toch het stuurwiel verlaat dit gebied zo spoedig mogelijk
meester te blijven, ondanks dat hij nog van doen had met schimmen buig uw koers bij in oostelijke richting
die door ziekte niet waren lamgelegd, die zich verweerden,
die nog hoopten zelf ooit een monster te kunnen verschalken.
Slipgroef door hun cordon heen. Haaks op de kreet van de remmen
laaide het gas alweer langs de assen. Zesde versnelling.
In zijn triomfspoor bleef ontreddering achter. Hun leden, buig uw koers bij in oostelijke richting
afgerukt, wriemelden na in het stof. Hun ogen verschaalden.
| |
| |
Nagedachtenis liep met hun bloed de dorstige grond in.
Ons zakt het hoofd weg. Ons loopt het dun de stoelzitting over.
Maar we verbijten de pijn en de stank. We moeten wel doorgaan.
Wie niet genoeg tijd doorbrengt in de bestuurdersstoel raakt het buig uw koers bij in zuidelijke richting
spoor kwijt. Achterin stuiteren ieders hersenen vrijuit,
niet meer synchroon met die van de anderen, met onze route.
Daar komen rare gedachten van. Soms, door onze gezangen
heen horen wij hen met elkaar praten, grotten beschrijven
die volgens hen door schimmen zijn ingericht voor een beschaving houd deze koers aan voor 63 kilometer
die met de onze wedijveren kan. Daar laten hun torens
blank hun sierlijke draaiingen uithangen in het geborgte. de gezamenlijke regeringsholdings heten u
Lichten zweven rondom naar de plaatsen waar ze gewenst zijn, van harte welkom in ordegebied 57401,
kleurige, pluizige dieren bieden verstrooiing aan ieder geconsolideerd winstdeel sinds 2016
die het gemoed bezwaard is door lang ondergronds overleven. de gezamenlijke regeringsholdings hebben al
Maar hun stad wordt te klein, fluks voortplanten drijft hen naar boven enige jaren niets meer uit dit ordegebied
waar intussen monsters geen partij vormen voor hun vernomen en moeten vooralsnog dan ook
nieuwe, verfijnde machines, die ons verpulveren kunnen aannemen dat de plaatselijke bevolking door
vóór het besef bij ons daagt dat wij ons verdedigen moeten. onbekende oorzaak volledig is uitgestorven
Zo dolen hun fantasieën steeds verder af van het richtpad
totdat zij zich verbannen wanen diep in de aarde
en wij hen stoksgewijs naar hun plichten terug moeten jagen. de producten van de gezamenlijke consump-
Eenmaal het stuur in handen hervindt hun lijf de cadans en tieholdings zijn in dit gebied niet verkrijgbaar
opent zich weer voor Rezamins stem die ons door het land loodst. de gezamenlijke consumptieholdings zullen
En wie haar kont heeft beurs gebonkt in de bestuurdersstoel, slingert niet rusten voordat hun producten in alle
zich in het comakot, grist nog een vleermuis mee van de daklijst. ordegebieden verkrijgbaar zijn tegen hun
Als ze dan, tussen de rubberen riemen getakeld, ontheven scherp concurrerende eenheidsprijzen
aan de venijnigste schokken, even de pezen kan vieren,
vouwt ze het dier zich om het gezicht, de vleugels verkoelen
wangen en oren, en het trillende lijfje ligt over
| |
| |
neus en voorhoofd. Het laat zijn tanden de haarlijn in zinken. de gezamenlijke verzekeringsholdings keren
Gif dringt haar hersenen binnen, verspreidt er de helende ijlslaap. niet uit bij schade opgelopen in dit gebied
Als wij de doolgang uit onze hijgende lichamen trappen
toont ons de aarde wat haar rook en haar vlottende wieren
ons bij daglicht verhullen, de diepe roep van haar landschap
die ons verchroomde dromen laat zingen van richting en snelheid.
Ooit reet zich hier een kloof door het landschap, waar nu een meer ligt.
Oostelijk zien we verbrijzelde tanden staan van een stuwdam strijd met de gezamenlijke veiligheidsholdings
die daar vroeger het water tegen zal hebben gehouden. voor behoud van de drie vrijheden:
Ondanks een stevige golfslag oogt het helder en roerloos, vrijheid van consumptie, vrijheid van
maar niet bevroren. We begrijpen niet wat hier gebeurd is. overname en vrijheid van liquidatie
Juist als we willen besluiten links- of rechtsom te trekken
horen we uit het westen hoefslagen op een dof vlak slaan.
Rozige nevels scheuren vaneen. Daar, over het water,
zien we een kudde eenhoorns voor ons langs galopperen,
benen gestrekt, het hoofd rechtop, de hoorn in de hoogte.
Strijklicht, gefilterd door stuifzand zingt langs hun zilveren flanken,
blauwe ogen onttrekken hun vonk aan elektrische spanning pas op, de grond vooruit is onderbroken
die van gestolde golf naar golf zijn ontlading doet sissen. doorrijden brengt het voertuig in gevaar
Welke reactie of stof het water ook heeft laten stremmen,
het heeft voldoende draagkracht om ook ons monster te dulden.
Eerste versnelling. Met ieder wiel dat zijn druk op het vlak zet
deukt het water iets in, maar de verzamelde massa
van het voertuig veroorzaakt alleen een lieflijke deining keer direct om, de grond is onderbroken
die onze overtocht in driekwartsmaat voortwiegt. We kijken uw voertuig dreigt in het ravijn te vallen
naar omlaag. Een groene vallei glanst ons toe uit de diepte.
Her en der heeft de vloed een boom van zijn wortels gerukt of uw huidige positie is onverklaarbaar uw
takken de stam afgeplukt. Daarbuiten lijkt alles intact, huidige positie uw huidige uw huidige positie
| |
| |
terker nog, tegen bederf en verval hermetisch verzegeld. is geconsolideerd uw geconsolideerd uw
Bloemen, wat schuin op hun steel, vertonen nog steeds de kleuren huidige positie is geconsolideerd uw positie
die hen een eeuwigheid terug hun kelken uit dreven. De paden
leiden langs de zuiderse helling een dorpje naar boven uw navigatiesysteem start opnieuw op
dat slechts aan ramen en houtwerk onder de stroom heeft geleden.
Mensen die nog probeerden zichzelf of een ander te redden
zijn in hun zwemvlucht vastgelegd, worstelend tegen het stollen
van het aanstormende water. Hun opgeheven gezichten de route tot uw reisdoel wordt berekend
blinken vergeefs het verholen licht van de zon tegemoet, de
blos op hun wangen nog hevig als tijdens hun leven. Een meisje
steekt haar hand voor zich uit. De kreet waarmee ze zich los wou
maken zit in een luchtbel gevangen op vijf centimeter
onder het vlak waarop wij onze banden ronddraaien laten. buig uw koers bij in westelijke richting
We bestijgen de tegenoverliggende oever,
werken ons over de wallen die de druk daar gevormd heeft.
Als we op velden van rustiger glooiing komen dan hangen
wij onze slurven uit, slobberen grondsop, lucht en ontspoorde
levensvormen naar binnen, maar niets komt ooit onze schulp in houd deze koers aan voor 985 kilometer
dan door de luchtdichte filters. Elk molecuul wordt daar in zijn
samenstellende delen uiteengenomen. De koolstof
die aan de hemel het zonlicht vasthoudt, brouwen wij om tot
brandstof, zware metalen die smet uitzaaien in grond en
water smeden wij om tot ons laagbewenkbrauwde monster, de gezamenlijke regeringsholdings heten u
lange aminozuren delen wij om naar ons goeddunkt van harte welkom in ordegebied 37743,
voor de productie van proteïnen die plooien en krullen geconsolideerd winstdeel sinds 2011 in
naar de behoefte van onze lijven, basis voor voedsel hun niet-aflatende strijd voor een
dat onze weefsels begeestert en vers voor de dood houdt. rimpelloze consumptie hebben de
Hopelijk kan een fortuinlijker ras straks onze technieken gezamenlijke veiligheidsholdings dit
aanwenden om de lucht en de bodem te reinigen, om het ordegebied bijna volledig gereinigd ver-
| |
| |
leven buiten de monsters toch weer draaglijk te maken. nbsp; klaard van antimonopolistische elementen
Ons doel ligt elders. Eer aan ons bloed door der vaderen rijstijl,
dat onze stamnaam voortleeft in de vervliegende gassen.
Soms voelen wij nog spijt dat wij hebben moeten besluiten de gezamenlijke verzekeringsholdings keren
tot de opheffing van het geslacht der mannen. We missen niet uit bij schade opgelopen in dit gebied
zijn curieuze bouw die we nu slechts van Rezamin kennen,
en zijn drift die ons overweldigt in beeldrijke dromen,
maar we weten dat, sinds wij ons niet meer met zaad, zweet en zog voort
hoeven te planten, het geen enkele functie vervulde.
Als ons het sap al hoog in de naad staat wrijven wij op de
maat van kuilen en bulten van moeder aarde ons met de
stuurstang naar onze huigkreet. Nageslacht vormt zich in flessen.
Als aan het rek naast het comakot, waar er meestal een aantal blijf waakzaam! het antimonopolistische
hangen te slingeren, een felbegeerde plaats vrijkomt dan wordt gevaar belemmert de verwezenlijking van uw
wie er voor vermenigvuldiging is gemerkt aan haar enkels keuzevrijheid en consumptiepatronen
ondersteboven gehangen, waarna de baker de broek licht
en uit de lellen en kwabben haar deel knipt, dat aan haar tafel
wordt ontleed op de helderste, minst beschadigde cellen.
Daarin verandert ze met haar toetsenbord enkele genen,
schuift met de meest opvallende kenmerken om iedereen de uw koers geeft aanleiding tot een onderzoek
troost aan te reiken uniek te wezen, al was het maar in de door de gezamenlijke veiligheidsholdings
kleur van het haar, de boog van de wervelkolom, en vervolgens neem zo spoedig mogelijk spontaan contact
brengt ze de keurcel binnen een fles tot splitsing, waar die dan, op met de gezamenlijke veiligheidsholdings
terend op voeding die haar door slangen wordt toegediend en op
stroomstoten met secuur gedoseerde prikkels en data,
in een jaar naar de volwassenheid groeit. Daarna breekt de dag aan
dat ze haar fles wordt uit getild en een poos op het droogrek
tegen het dak wordt gespannen, haar vergroeiingen worden
| |
| |
rechtgezet. Ze wordt voorgesteld aan de andere leden
en is klaar om haar taak aan te vatten. We snoeren haar vast in
riemen en zetten haar in de stoel die past bij haar functie
waarop heel haar conceptie en rijping haar voorbereid hebben.
Als volwaardig gezel van Rezamin kan ze de twintig
jaren die ons zijn toebedeeld uitdienen tot aan haar trogdood.
Wij hebben dus niets beleefd van wat ons leven bepaalt en
wat wij tot een bevredigend slot proberen te brengen,
dat zo deel van ons is als de smaak van ons bloed, zodat wij nu
zelfs elkaar de verhalen niet meer vertellen, maar kennen
uit de manier waarop wij andere zaken bespreken,
wij het stuur voeren, uit wat wij brullen in onze dromen
en wij ons allen andere kleuren, gebaren, gezichten,
andere woorden, een andere ruimte voorstellen bij de
laatste keer dat de paladijnen, wolkend van jeugd nog,
haren hoog samengebonden, kuiten en kruis vol belofte
strak in het leer, de koninklijke gewelven bezochten,
waar het verleden hen telkens met meer galm, mindere krachten
groeten kwam, waar het vuur een steeds kleiner deel van de vloeren
warm hield, zijn vlam steeds zuiniger scheen op de fresco's die langzaam
hun herinnering uitdoven lieten onder de roetlaag.
Eén voor één liepen zij op de koning toe, knielden en boden
hem hun gaven aan uit wat zij tijdens hun rooftochten buiten
hadden verzameld, wapens die niets van ons materieel nog
konden beschadigen, voedsel dat niemand durfde te eten,
drank in verzegelde flessen die niemand wilde ontkurken,
want ze wisten niet hoe ze hem anders eer moesten brengen de onthaalholdings van landschap 82 heten
hij die alles doorstaan had maar niet had kunnen beheersen, u met vreugde en trots welkom op hun land
stormen, de scheuren die onze grond openbraken, het zwarte landschap 82 omvat een fraaie bergketen
| |
| |
water, het schiften van lente en zomer, rottende stenen, met nog vrijwel intacte gletsjerbedding
vliegenplagen die alles bedekten onder een laag van diverse planten- en diersoorten hebben
donkere schilden, de grond onvruchtbaar maakten, de zon blind, landschap 82 tot hun habitat gemaakt
niets had ooit zijn gezag verzwakt, zelfs niet het verbleken maak gebruik van het pension en de andere
van zijn huid, de sleet op zijn tong, de staar in zijn ogen, onthaalgelegenheden die landschap 82 biedt
en het verwelken van heupen en benen waardoor hij scheefzonk
tussen de schouders van zijn duistere zetel, behalve
dit: uit de put in het midden, over de trap langs de wanden
schreden twee vrouwen naar boven, in witte, zijden gewaden
met in hun handen koperen dienbladen. Dat van de eerste
droeg een afgehakt manshoofd, dat van de tweede de graal en
zonder een woord te zeggen, zonder hun blik op te heffen
gingen zij elk van de mannen af, waarbij telkens de tweede
hun de beker vol bloed schonk. De koning sloegen zij over.
Werd hij gespaard of beledigd? Wiens bloed scheen in hun bekers?
Welke prijs stond er op drinken? Vragen klemden hun keel af.
Voor hun ogen verdwenen de vrouwen weer in de grond en
toen de koning beviel hen te volgen, bleek dat de put zich
had gesloten. Zelfs geen lijn viel in het plaveisel
nog te bespeuren. Hij verbood hun te drinken. Ze keken
hem al niet meer aan. Hun blik zat gevangen in bloedglans.
Geuren van lang reeds mythische bloemen vulden de ruimte.
Met een gelijke beweging leegden zij allen de bekers, de gezamenlijke consumptieholdings: on-
voelden het bloed toen schuimend hun lichaam bezielen met krachten beperkte keuze uit duizenden verpakkingen
die zij tevoren niet kenden en zij doorzagen de leegte
waarin hun levens jarenlang hadden gewenteld en Bondap
zei het als eerste, Werdu en Rezamin vielen hem bij: zij voor u ligt onbetrouwbaar, moerassig gebied
zouden niet rusten voor zij de graal buit hadden gemaakt en keer om voordat u hierin verstrikt raakt
voor zij het raadsel dat hij bevatten moest hadden begrepen.
| |
| |
Geen van de paladijnen is bij zijn koning gebleven,
geen van hen heeft met zijn schoenzool nog vaste bodem getreden.
Dit zijn de zoutpannen van Malvooie, een mozaïek van voor u ligt onbetrouwbaar, moerassig gebied
wit uitgeslagen plakken, rondom opgekruld, kleurloos, keer om, uw voertuig en uzelf zijn in gevaar
vruchteloos tot aan de oevers langs heel de horizon. Her en
der aan de kant liggen holle, verroeste schelpen van schepen
die hier ooit heersten. Tornado's strijken hun bittere pluimen,
slijpen hun dorstige pad door het zout heen, gooien de boten uw voertuig moet vlotgetrokken worden
naar elkaar over. Om uit bereik van hun zuigkracht te blijven neem onmiddellijk contact op met de geza-
zijn wij gedwongen de route sterk te verlengen met bochten menlijke consumptieholdings, altijd bereid u
die ons naar Bondaps monster voeren. Van veraf herkennen tegen een scherpe prijs van dienst te zijn
wij het profiel van de neus, zijn hemelbestormende spoilers
maar zien meteen wat er mis is: zijn pantser - hardzwart metallic
onder een krasvaste laklaag - is geheel opengebarsten
door een kracht van binnenuit: stoelen, de flessen waarin het
onvolgroeid nageslacht zonder ooit te ontwaken verteerd is,
huisraad, lichamen van de bemanning, alles dooreen en uw voortgang is onverklaarbaar geworden
onder een zoutkorst. Daar ligt ook Bondaps lijf in zijn koelschrijn, buig uw voertuig onverklaarbaar contact buig
luchtdicht uitgedroogd met zijn blik op een afgeknapt stuurdeel. uw voertuig onder geen beding bij moerassig
Ons schorre keelgezang stokt onmiddellijk, maar er is niets dat
wij voor hen kunnen betekenen. Voortaan zijn het slechts Werdu's uw navigatiesysteem start opnieuw op
monster en dat van ons die de queeste voort zullen zetten.
Wij herdenken de vreesloze Bondap zoals wij hem zelf nooit
hebben gekend, een wendbare strijder en ruiter die in de
tijd dat de monsters deuren hadden en daken die open- de route tot uw reisdoel wordt berekend
schoven om lucht in te laten, toen onze koning nog met zijn
barnstenen scepter en krokodillenlederen gulpstuk
recht op zijn troon zat, onze verkenningen nog zonder weerspraak
| |
| |
oplegde, toen de flambouwen troonzaal, gangen en sluishal buig uw koers bij in westelijke richting
helder verlicht hielden om ons steeds een vrolijke thuiskomst
te garanderen, de steden binnentrok van een beschaving
die zich daar metterwoon had gevestigd - makkelijk doelwit
voor onze aanvallen - waar hij de databanken doorvorste
op informatie die voor onze beweeglijke levens buig uw koers bij in westelijke richting
nodig was, en daarna in de as legde volgens het krijgsrecht,
en toen ze zich met hun nieuwste vindingen wilden verschansen
onder de grond, wist Bondap die telkens open te leggen
en hun een dwangsom af te persen van nanomachines,
plooibare jeugd die ons moest dienen en eetbare dieren houd deze koers aan voor 72 kilometer
die met de kreukelgezonede monsters mee konden reizen.
Wiel over wiel klampt diep in het oeverslijk, hijst ons naar vlakten
die dooraderd zijn met vervalende linten van auto's,
onafzienbaar tot waar het oog in de sponzige mist strandt. er staat een permanente file op de u482
Een daarvan moet ons breedheupig monster enkele uren sinds de uitvaardiging, in 2021, van decreet
blijven volgen, en wij verbazen ons over de bonte 3018 kunnen de gezamenlijke regerings-
kleuren die de bezitters hadden gekozen om zo de holdings niet aansprakelijk worden gesteld
onvermijdelijkheid van hun ondergang te camoufleren. voor het opruimen van permanente files
Roest heeft veel van de lak weggevreten, planten die door het volg bij benadering de route van de u482
asfalt heen zijn gebroken komen naar buiten door ramen
of door de motorkap. Veel van de auto's lijken verlaten,
hun inzittenden zijn tijdig uitgestapt en hebben over
velden en steppen zich een vluchtplaats gezocht maar er zijn er
waar de bestuurder nog in zijn stoel zit: een schoon geraamte
steekt zijn magere polsen uit zijn hemdsmouwen, in zijn
handen kleeft nog altijd het stuur. Op andere stoelen volg bij benadering de route van de u482
liggen teerdere botten, waarvan de bezitters iets minder
rustig hun einde hebben ondergaan, hier en daar zitten
vingerkootjes tussen de ruit en de sponning gedreven.
| |
| |
Midden achter ons wijken de vloerroosters om plaats te maken
voor onze hoorn des overvloeds. Vele honderden smaken
bruisen hier op bevel van enkele toetsen hetzelfde
mondstuk uit, zowel ongemengd als in combinatie,
spetteren bont neer in onze drinknap. Al onze kennis
over de eerste en de bijkomende noden van onze
lijven ligt in de nissen van ons apparaat opgeslagen.
Lippen en darmen zet het gelijkelijk aan tot beweging, verlaat hier de route van de u482 en
bloed kan het voor zover doenlijk reinigen van zijn verklonting. maak een ruime bocht naar links
Vreugdevol slaan we de pap achterover. Zelfs als hij opklotst
uit onze maag bij kuil of bij kluit blijft de smaak ons verrassen.
Jammer genoeg zijn we vaak vergeten wat al die smaken
met ons deden, vooral wanneer we ze met elkaar mengden.
Meestal gebruiken we niet meer dan een handvol recepten. buig uw koers bij in westelijke richting
Experiment en vergissing verbreden soms onze keuze.
Wat wij kennen dat kunnen wij maken, atoom voor atoom in
sluitend gelid in elkaar geklonken, onder het feilloos
werk van onzichtbaar kleine geledingen die in aparte
vacuüm kamers onder ons pantser, vezel voor vezel, buig uw koers bij in zuidelijke richting
flinter voor flinter samenvlechten tot voorwerpen, via
takels, banden vervoerd naar de plaatsen waar we ze nodig
hebben, maar wat wij niet kennen, wat niet in het geheugen
dat het skelet van ons monster uitmaakt op ligt geslagen,
daarvan kunnen wij ons geen blauwdruk, geen voorstelling maken. houd deze koers aan voor 493 kilometer
Zo is onze beschaving gedoeld zich steeds te herhalen.
Zonder kennis is al ons gereedschap, heel onze voorraad
niets meer dan gruis van het toeval, zonder bezieling of richting.
Hoe vaak hebben wij ons bloed niet vergeleken met dat van
Rezamin, hebben we het verschil niet proberen te vinden
| |
| |
tussen zijn kracht en onze verweking. Heel zijn genoom bood
nergens een aanwijzing. Weer komt de avond ons in gedachten de gezamenlijke regeringsholdings heten u
- niemand weet van eigen herinnering nu nog de oorsprong - welkom in toekomstig ordegebied 47936
dat wij ons monster voor de laatste keer stilgezet hebben uit strategische overwegingen is de fusie van
want het uur waar wij allen voor vreesden was nu gekomen, dit gebiedsdeel met de gezamenlijke
waarop Rezamin ons had samengeroepen, om ons te regeringsholdings tot nader order uitgesteld
zeggen dat hij zijn leven ten slotte niet langer kon rekken,
dat de magie in zijn bloed nu eindelijk uitgewerkt raakte
en hij ons niet langer leiden kon naar het uur van vervulling, de gezamenlijke verzekeringsholdings keren
dat hij de graal niet zou weerzien, nooit de beker zou heffen niet uit bij schade opgelopen in dit gebied
om met ons de mythische kracht van de bloeddronk te delen
als wij er niet in slagen zouden zijn lichaam weer op te de producten van de gezamenlijke consump-
wekken aan gene zijde van de geschiedenis. O, de tieholdings zijn in dit gebied niet verkrijgbaar
stilte waarin de motor nahoestte maakte ons snikken de gezamenlijke consumptieholdings zullen
hoorbaar toen hij ons om de beurt aan zijn voorwerelds hart sloot, niet rusten voordat hun producten in alle
hij zich neerlegde, languit op het smetloze laken ordegebieden verkrijgbaar zijn tegen hun
en hij met open ogen vertrouwend ons handelen volgde, scherp concurrerende eenheidsprijzen
want na talloze experimenten op broeders en zusters
wisten we eindelijk wat ons te doen stond. Alle injecties
lagen gekoeld al en in volgorde op hem te wachten:
één om zijn hersenen te prepareren, één om zijn weefsels
tegen verval te hoeden, één om zijn klieren te stollen,
één om zijn zuren te temmen, één om zijn hart stil te leggen,
- in zijn oogwit zagen we zijn goedertierenheid stremmen -
één om de gloed van zijn huid te bewaren en nog een laatste
om zijn bloed over heel zijn lijf te doen kristalliseren.
Daarna bouwden we hem zijn koelschrijn, achter de hoorn des
overvloeds, regen ons weer in de zetel, startten de motor. bij analyse van het voor u liggende gebied
| |
| |
Ronkend nemen wij Delgland, diep door het gistende afval door de gezamenlijke onderzoeksholdings is
dat daar in onafzienbare variëteiten de bodem een zware nucleaire besmetting gebleken
vormt - blik, pakken en dozen en allerlei kleuren verrotting de gezamenlijke onderzoeksholdings raden
vol elementen die wij voor ons voedsel kunnen gebruiken. u ernstig af dit ordegebied binnen te trek-
Hierop bloeit een zilverkleurige vetplant. Zijn wortels ken, zelfs in een volledig gesloten voertuig
scheiden een zuur af, waardoor zich zware metalen oplossen
en met het water opneembaar worden. Van kelken en stelen de gezamenlijke verzekeringsholdings keren
blijft een schors van cadmium, lood, tin en koper staan als de niet uit bij schade opgelopen in dit gebied
plant zelf gestorven is, wordt door latere planten verzameld,
samengedrukt, zodat zich een dikke metaalplaat, alleen door
wortels doordringbaar, afzet over het afval dat midden keer om voor uw gezondheid in gevaar komt
op deze vlakte kennelijk hoger lag opgetast. Bergen
spannen de dofwitte gloed van hun wanden - klif klieft in spitsen,
spitsen beklimmen de kliffen - moe getild uit in het droglicht.
Oxidatie droomt groene en rossige vlekken en aders
over de helling. Wij kennen geen bergen van deze hoogte. keer om voor uw gezondheid in gevaar komt
Vele verdwijnen er in het wolkenzog, tonen de voetzool
slechts van hun majesteit. Door elke scheur zien wij zich hun lengten de gezamenlijke regeringsholdings heten u
verder verschieten. Dit obstakel moeten wij over. van harte welkom in ordegebied 49826,
Hier kan Rezamin ons niet langer met goede raad voorgaan. geconsolideerd winstdeel sinds 2015
Alles waar hij van spreekt ligt mijlen onder ons loopvlak.
Wij zullen zelf ons hier een pas moeten banen, want zeker uw voertuig heeft vlakke grond verlaten
is dat het doel van ons streven wacht aan de andere zijde. controleer of uw banden nog voldoende
Daar waar de steilten moeilijk begaanbaar zijn, schieten wij haken contact hebben met het wegdek
over een rotskam boven ons, trekken ons zweetbrakend monster
aan jodelende liersnaren omhoog, op andere stukken
schieten wij spijkers uit onze banden om meer greep te krijgen. uw voertuig heeft vlakke grond verlaten
Soms blijkt ons draagvlak toch te poreus, klinkt onder ons in, de uw huidige positie is onverklaarbaar
wielen die houvast hebben behoeven meer kracht en de vrije laat uw voertuig controleren bij de
| |
| |
gieren in ijlte. Eensklaps schieten wij los uit het bergrif, dichtstbijzijnde uw huidige positie is de
vinden een glooiend pad dat ons zicht biedt op nieuwe voortgang. dichtstbijzijnde uw huidige positie is de
Over de rots bewegen zich botloze kippen op trektocht
naar het zuiden, waar hun gebrek aan veren hen minder uw navigatiesysteem start opnieuw op
hinderen zal. Hun plompe, zakvormige lijven, waarop de
borstspieren twee zijkwabben steeds aan het klapperen houden de route tot uw reisdoel wordt berekend
ter nagedachtenis aan vleugelpracht uit vroegere eeuwen,
laten zich nu slechts voortslepen aan hun nek en hun snavel,
die zich vastgrijpt aan uitsteeksels van de rotswand of takjes.
Dan schiet de krop diep tussen de schouders en slingert de darmbeurs
heen en weer om die naar een hogere rand te lanceren buig uw koers bij in zuidelijke richting
waar hij hopelijk liggen blijft totdat de snavel een volgend
aangrijpingspunt kan vinden om de klim voort te zetten.
Ons wachten enkele bochten waarin ons zwaartepunt ver naast
gapad of veiligheid hangt, waar vaart ons over de afgrond
heen trekt. Een vlakke helling leidt ons vervolgens naar waar wij houd deze koers aan voor 883 kilometer
uitkijken over het landschap dat aan de overkant glinstert.
Dan komt van rechts het einde: een monster, veel kleiner dan dat van verlaat onder geen beding het voertuig
ons, veel lager van wielkap en beugels. Schuin in de kuipflank voor u de vlakke grond weer hebt bereikt
ramt het ons, zodat wij kantelen. Dalwaarts duikelen wij, we
schampen de helling, breken de ruiten, stuiteren over
richels die even de hoop doen gloren dat iets ons er nog kan uw voertuig heeft ernstige schade opgelopen
remmen, we wankelen op de dakrand boven de afgrond, laat uw voertuig vakkundig herstellen bij een
steen schuurt, kraakt, breekt, in vrije val verder tot we een rotspunt van de talloze vestigingen van de gezamen-
langs schrapen die onze zijkant openreept, tot we ten slotte, lijke consumptieholdings in dit ordegebied
zijgende assen, verbrijzeld schijfwerk, onder de bergwand
neerslaan, ons zonlichtbrekende pantser weergalmt om ons lichaam.
Wie van ons niet door de schok blijft uitgedoofd, wriemelt zich uit haar
riemen, zet een paar hendels om, kruipt op uiterste krachten
| |
| |
een van de gaten uit waardoor de giflucht ons nu bezwangert,
zoekt een soepele steen uit, waar ze de dood rustig afwacht. uw voertuig heeft onherstelbare schade
Voor wie met Rezamin mee heeft gereisd, geen schimmenbestaan meer! opgelopen en dient te worden vervangen
Onverstoorbaar recht voor zich uit kijk het hoofd van de grote laat u, indien u nog in leven bent,
paladijn die het allemaal reeds lang geleden doorzien heeft. zorgvuldig adviseren bij een van de
Niets valt er op zijn gelaat te bekennen van zijn bedroefdheid talloze vestigingen van de gezamenlijke
of ontgoocheling, geen trek verraadt dat hij dit niet verwacht had consumptieholdings in dit ordegebied over
en in zijn plan had doorgedacht. Zonder een krimp overschouwt hij de aanschaf van een nieuw voertuig
hoe zijn gezellen vergaan, hun vlees zich voegt naar hun stoelen,
hoe hun vel om hen invalt en hun de wateren breken.
Hij weet dat ook dit voorbijgaat. Overal in de bedrading
geven sensoren hun data door aan de knooppunten, om de
toestand waarin onze romp verkeert te bepalen. En in de
compartimenten die nog luchtdicht omkapseld zijn worden
nanobots in vereiste hoeveelheden aangemaakt, die door
kieren in binnen- en buitenkant in een vlies zich verplaatsen,
die rond gaten een ring vormen, moleculen wegbreken,
schuiven en schikken, laag over laag de bepantsering helen uw navigatiesysteem start opnieuw op
tot die weer naadloos aaneensluit. Quarantaine herstelt zich.
Nu strijkt een andere soort van nanobots over de vloeren,
neemt alles wat het niet kent in moleculen uiteen en
slaat die op voor later gebruik. Daarna wordt de ruimte de route tot uw reisdoel wordt berekend
vacuüm gezogen. Geen bacillen of gifstoffen zijn nog
over. Zuivere lucht in de juiste verhoudingen wordt ons
hoogbenig monster binnengefilterd. Dan komt van achter
glasgerinkel, de zuigende bons van vlees op het vloerdek. buig uw koers bij in zuidelijke richting
Een van de flessen waarin ons kroost zijn rijping bereikt laat
uit zichzelf zijn last los, een volgroeide bestuurder.
Meer dan een dag blijft ze zitten, haar zoogvocht droogt om haar op, ze
| |
| |
is nog verdoofd van de baarklap, krom van het klemmende glas en buig uw koers bij in zuidelijke richting
moet haar spieren nog vinden. Maar dan begint ze voorzichtig
met nog trillende vingers scherven haar vlees uit te pulken,
laat haar wonden genezen en strekt haar armen en benen. buig uw koers bij in westelijke richting
In de vier teugels van onze modecabine gespannen
laat ze zich volgens laatste kledinginzichten in band- en
riemwerk snijden. Haar houding verstevigd loopt ze naar voren,
laat voor het eerst haar billen het ruwharen leer proeven van de
stoelen waarop ze zich langzaam een eeltlaag zal moeten schuren. houd deze koers aan voor 477 kilometer
Ze controleert of ons zilvervelgige monster in al zijn
onderdelen weer functioneert, maakt het klaar voor de queeste.
Daarna gaat ze naar achteren om de rest van de drijfploeg
uit zijn fles te bevrijden, zo snel als mogelijk aan de
arbeid te zetten. De wielen tasten de grond om zich af en
wij kijken hoe alsnog het gebergte over te komen. alle wegen in dit ordegebied zijn versperd
Spoedig schieten de haken omhoog om ons breedbandig monster door meervoudige permanente files
uit deze afgrond naar boven te trekken, en schoudert het weer langs sinds de uitvaardiging, in 2021, van decreet
nauwe passen en smalle paden, stoten de eerste 3018 kunnen de gezamenlijke regerings-
schokken alweer door ons geraamte, wrikken gewrichten holdings niet aansprakelijk worden gesteld
losser, slaan ons de kaken opeen. Wij spugen de splinters voor het opruimen van permanente files
tand op het dashboard. Zo weten wij ons verbonden met ouders, bepaal uw route buiten het wegdek om
voorouders, hoe onbekend ook, door wie dezelfde sensaties
heen zijn geslagen, Rezamin zelf, ooit pionier aan dit stuur, toen
hij met het bloed van de graal nog vers op zijn blakende lippen,
bruisend door zijn binnenste waar het zijn cellen vernieuwde,
door onze rijen schreed met wiekende stappen, het voorhoofd u verlaat nucleair besmet gebied
blinkend, de schouders weids in hun pendel, zijn hoekige heupen uw voertuig dient vervangen te worden
scherp in hun schroefslag, zijn navel het centrum van onze wereld, uw lichaam heeft grote schade opgelopen
zonder aarzeling een bemanning koos uit de schaar van laat uw lichaam vakkundig herstellen bij een
| |
| |
ademlozen, want Bondap was al op zoek naar zijn mensen, van de talloze vestigingen van de gezamen-
hij selecteerde op pezige kuiten en op de perskracht lijke gezondheidsholdings in dit ordegebied
van een breed voetblad, Werdu sloeg iedereen hard op het zitvlak
om de gelooidheid en de vereelting ervan te beproeven,
maar Rezamin keek ons slechts in de ogen, hij zocht de blik die
over zijn schouders tuurde naar einders die nog onzichtbaar
buiten de muren van het paleis lagen, hij zocht een vaagheid
die jaren wachten kon om zijn tijdloze doel te bereiken.
Achter hem aan liepen wij naar de sluishal, waar hij zijn monster
- nog met vier wielen en alle tekens van koning en woonplaats -
had laten reinigen van de algen- en schimmelfiguren
die zich daar buiten op afgezet hadden, waar het geladen
met heel ons erfgoed in zijn databanken te wachten
stond om zijn zelfvoorzienendheid, tijdens menige rooftocht
beproefd, voor onvoorspelbare duur te verlengen.
Als we voorbij de voetheuvels, die we met sprongen van zeven
meter nemen, terechtkomen op de volgende vlakte,
komt ons een stoet van schimmen, in strak gelid, tegemoet, met
stukken schors aan de voeten, een zak om het lijf heen gevouwen.
Leiders zien we niet. Toch lijken ze zich bewust van hun doel. Hun
ruggen zijn recht, ze houden hun wijdbeense pas vastberaden.
Aan ons monster besteden ze nauwelijks aandacht. Ze lijken
geen besef van hogere voortbeweging te hebben.
Zie hoe ons eergevoel schuimt met onze benzine, in vaten
tegen de zijwand neerlekkend, klotsend tot aan de maatstreep.
Sluiers van parelmoer weven dromen van vroeger en verder,
spreiden zich uit langs de glaswand, krullen zich over de bellen,
spatten weer op met het sop, precies zo samengesteld als
| |
| |
dat wat Bondap, Werdu en Rezamin krap door de pijpen
joegen in weerwil van de verboden die door de steden
werden opgesteld, waar men zich ingroef in thermische kluisters
om daar in schuldbesef en ontbering het eventuele
helingsproces van de atmosfeer af te wachten. Maar Werdu
wist in de bergen geheime depots te lokaliseren
waarin - dubbel verzegeld, volledig vergeten - de laatste
olie verborgen lag tegen gebruik. Hij diepte ze uit en
reed haar in tonnen terug naar de koninklijke verblijven
waar onze vorst haar na raffinage - parelend, helder,
koel in de vaten - onder zijn paladijnen verdeelde,
die haar door middel van seriegewijs uitbreidende monsters
bleven uithoesten, niet slechts in wetteloze gebieden,
maar ook daar waar de schachtdeur van de gezagsdragers steeds meer
dichtbleef, tot ze ten slotte overal op de aarde de onthaalholdings van metropool 144 heten
de atmosfeer bewalmen konden met gassen die wij nu u met vreugde en trots welkom in hun stad
deeltje voor deeltje naar binnen sluizen door in de kieren er heerst vrede op de straten en in de
van onze staalkorst rusteloos draaiende nanogemalen schachten van metropool 144, waar de
in wier schoepen slechts één specifiek molecuul past, waar dieper bevolking van 3 miljoen arbeidt voor het
meer atomen aan toegevoegd worden. Harkende rotors overleven van zichzelf en haar naasten
en transportbanden voeren ze verder tot ze de buis door bezoek de gaarkeukens, herbergen en ande-
in onze benzinevaten indruipt en weer van vooraf re onthaalgelegenheden in deze metropool
aanvangen kunnen met de kringloop die onze levens vooruitdrijft. en geniet met de plaatselijke bevolking van
Wekenlang ploegen wij door het eindeloos stratenplan van de de continue bewaking die de gezamenlijke
nettenstad Koralijn, waar eenvormige rijen dezelfde veiligheidsholdings ons gedurig gratis leveren
huizen ten prooi zijn gevallen aan eenvormig verval. De
auto's staan nog op daarvoor bestemde plaatsen ernaast en
rafels van vlaggen eren reeds lang verregende naties.
| |
| |
Buiten de stadsrand loopt een struikgewas mensengedaanten omdat er sinds het laatste bericht van de ge-
richting de polder, op de vlucht voor straling of neerslag zamenlijke veiligheidsholdings van deze me-
die hun de huidlaag heeft doen verstenen tot schubbige zoutkorst tropool meer dan vijf jaar zijn verlopen
uit mineralen, hun vlees onttrokken. Daarbinnen gevangen wordt ze tot gevaarlijk gebied verklaard
leefden ze blijkbaar vaak nog dagen. Sommigen konden
zich de verstikking even ontrukken, de rauwrode spieren
uit de huidbast losscheuren, maar al een paar zwikken verder de gezamenlijke verzekeringsholdings keren
hardden ook die om hen uit. Ze stierven krom op de knieën. niet uit bij schade opgelopen in dit gebied
Anderen slaagden er niet in meer dan een hand, een stel vingers,
soms nog een arm vrij te worstelen. Daardoor lijkt het of zij een
lidmaat te veel aan hun lijf hebben, hun beweging gestold is.
Enkelen hebben twee hoofden, één met puilende ogen.
Binnen de schaal blijkt hun weefsel vergaan, slechts stofzuilen blijven
heel even hangen waar ons schuimbekkend monster een baan trekt
door hun gelederen heen, naar waar vergezichten zich strekken
tot aan de horizon en waar tot onze blijdschap het monster
dat van oudsher aan Werdu toebehoort ons komt begroeten.
Niemand dan hij heeft metallic pantserplaten waarvan de
vorm zich aanpast aan elke beweging, die los van zijn lichaam
lijken te zweven maar iedere klap steeds kunnen weerstaan. Ons
hart springt op als wij zien dat zijn neus nog even taps afloopt
als op de dag dat wij samen de sluishal uitreden, toen we
andere wegen kozen op zoek naar dezelfde bestemming.
Gretig bandenspel voert ons tot op honderd meter van hem maar
daar wordt het pad ons versperd door een kudde van het aloude
ras van de spareribskoe, dat zich los van de grond tracht te krijgen
door de kammen van extra ribben die krom op hun rug staan
op en neer te hikken. Maar ondanks hun zwalkende aanloop,
ondanks de hellingen die zij als afzetpunt kiezen, voldoet hun
| |
| |
hefkracht niet. Met een zielloze boog belanden ze weer in de derrie.
Sommige komen op hun vleugels terecht en blijven dan met hun
poten spartelend ondersteboven liggen, totdat een de onthaalholdings van landschap 65 heten
ander die van dezelfde springbaan neerkomt hen omstoot. u met vreugde en dank welkom op hun land
Beide krabbelen overeind, werpen verbijsterde blikken landschap 65 was in het rampjaar 2021 een
achter zich en beginnen vervolgens opnieuw. Met een ruime van de ernstigst getroffen landschappen
boog om ze heen belanden we naast Werdu's slurpende monster. maar het herstel is intussen ingezet
Even lijkt hij bereid tot de aanval. De kramp in zijn wielen, de eerste plantensoorten hebben alweer wor-
dreigende rukjes naar voren, boezemen angst in maar als hij tel geschoten op deze bodem en reinigen die
ziet dat wij geen aanstalten maken kalmeren zijn assen. geleidelijk van de ergste giften, en kleinere
Rust daalt neer in zijn kogellagers en maakt plaats voor vreugde. diersoorten hebben zich ook al in het gebied
Hoe lang zal het geleden zijn dat er twee paladijnen gewaagd, hoewel voorlopig met gering succes
even broederlijk een vijandig gebiedsdeel doorkruisten? geniet van het wonder van de wedergeboorte
Buitelend, stuiterend bonken wij naast elkaar het moeras door houd uw deuren, ramen en filters gesloten
tussen rondspattende kluiten en modder van onze banden. verlaat onder geen beding uw voertuig
Tweemaal zo dichtbij lijkt ons reisdoel nu wij er met dubbel
zo veel gewapend rubber op afrijden. Als wij hem dichter genaderd
zijn ziet de tweede bestuurder iets verschrikkelijks: voor de
voorruit van Werdu's monster verdringt zich een dolle bemanning,
minstens twintig grijnzende bekken, bezeten, brutale
paljassen, die naar ons wijzen en opgewonden gebaren de gezamenlijke consumptieholdings: ons
maken. Er moeten er achter hen nog evenveel samendrommen. product is uw leven, uw leven is ons product
Geen van hen heeft zich de kappen en riemen omgegespt die de
siertooi van paladijnen zijn, kleding, geknoopt van
planten hangt los om hun lijven. Een schimmenbende die zich van
Werdu's injectiebekrachtigde monster meester gemaakt heeft.
Denkelijk ligt Werdu's koelschrijn in een of andere greppel,
valt zijn weerloze lichaam ten prooi aan onreine dieren.
Redden kunnen wij hem al niet meer en wreken lijkt ons niet
| |
| |
raadzaam, want zijn monster is beter bepantserd dan dat van
ons, dus kiezen wij voor een gezwinde ontsnapping. Zij pogen
enige uren om ons te achterhalen, maar geven
daarna de wedloop op zoals ze doen met elk streven
uit karakterzwakte, geheugenverlies, wat kan het
schelen, met enkele dagen of weken zullen ze toch wel de gezamenlijke regeringsholdings heten u
sterven aan een van de buiten al opgelopen infecties. van harte welkom u in ordegebied 35408,
Niets brengt zo nauw tezamen, geen bloed, geen zaad en geen regel geconsolideerd winstdeel sinds 2023
als de omkapping die ons beschut, de wielen die ons naar in dit ordegebied is al sinds 2027 geen
één gemeenschappelijk heilsuur horrelen, dat gelijktijdig enkele vorm van leven meer waargenomen
in elke voorwaartse schuifduik eerder gedeelde ontbijtpap
ons aan de huig schuimt. Adem stokt ons zuur in de strotklep.
Zij die leven binnen één ritme hoeven geen woorden,
blikken te delen. Zelden gebeurt het dat een van ons misgrijpt,
stuur dan wel pook uit handen laat glippen, haar evenwicht kwijtraakt.
Schuimbekkend klettert zij neer op de roosters, slaat met haar voorhoofd
tegen de daklijst, haar buikgil brengt de gewapende ruiten
haast aan het trillen. Zij wil haar huid aan het daglicht stukschuren,
wil haar haar door de wind laten uitrukken, wil zich de ogen
uithuilen met het gif van de regen om met de laatste
kreet haar ziel een keer naakt de verten te laten berijden.
Maar ons dikhuidig monster biedt slechts één weg naar buiten:
die van de as door de uitlaat. Afval en dromen verlaten
ons op dezelfde manier. Eén ruk aan het riemenkruis dat haar
schouderbladen verbindt met de riem om haar kaken
breekt haar de nek, als vanouds berekend. Rezamin wist al
dat aan eendracht abrupt een einde bedongen moet kunnen buig uw koers bij in oostelijke richting
worden. Haar lichaam voegen wij bij de peilloze bronnen
waaruit ons monster voor verdere omhaal altijd kan putten.
| |
| |
Geen heil in de stad Logres, waar de doorzichtige deksels
van vele woonschachten zijn weggeblazen. Van de bewoners buig uw koers bij in oostelijke richting
nergens een spoor meer. Sommige putten koken nog over.
Dik, paarsig zuur verzamelt zich verder in een ondiepe
geul, toevallig de kant uit die Rezamin opgeeft als route.
Hierlangs afdalend komen we oog in oog met een monster
dat niet van zins lijkt ons overpad te verlenen. Zijn pantser
- matwit metaal, gemerkt met hakige, hardrode kruizen -
is tot een glooiend kapsel gesmeed, zonder naden of rimpels.
Vooruit: de riemen om buik, borst, voorhoofd snoeren wij vaster
en met de hendels rukken wij ons de verdommenis nader.
Raad of bezinning bieden geen uitkomst, twijfel of weerzin verander uw richting, uw voertuig dreigt
hebben de kracht niet ons tegen te houden. Bumper op bumper contact te maken met een ander voertuig
dragen we iedere klap aan de snelheid en aan het toeval wees fatsoenlijk en hoffelijk, geef voorrang
op. Wij hebben geen keuze. Vijfhonderdzevenentachtig
maal slaan wij in op elkaar. Nacht valt, maar het staal wordt steeds heter,
laat zijn zilveren sporen na waar het stolt in de modder
en als de schijnwerpers uit hun kap zijn gesprongen dan zien wij verander uw richting, uw voertuig dreigt
nog het roodgloeiend rooster dat ieders motor beschermt en contact te maken met een ander voertuig
steeds meer over de voorkant raakt uitgesmeerd. Na een botsing voorrang verlenen siert ons allemaal
blijven wij aan elkaar vastgekleefd staan, het staal last ons samen.
Even zijn wij eensgezind, wij trachten ons weer vrij te wrikken.
Banden janken door zand, de differentiëlen verbijten
tand na tand, wij kiezen een punt op de helling waar zwaarte
ons uit elkaar helpt scheuren. We kijken met angst naar het breukvlak, uw voertuig heeft ernstige schade opgelopen
zien dat niets vitaals van ons weg is gebroken. Drie wielen laat uw voertuig vakkundig herstellen bij een
zijn reeds van ons chassis geslagen of zijn ons door de van de talloze vestigingen van de gezamen-
modder ontrukt. Het buitenste pantser van onze flanken lijke consumptieholdings in dit ordegebied
hangt aan vormloze flarden. Vijfhonderdzevenentachtig
| |
| |
maal klapt ons middenrif samen, moeten wij ons met de vingers
tong en huig uit het keelgat lostrekken. Vaalgroen gemarmerd
rijst de zon uit het nevelwier, put zijn kracht uit de slagen,
zegent met melkwit gelaat onze stormloop naar overwinning.
Met een klap die de grond onder ons doet beven bezwijkt de
vijand en kantelt opzij, omver, hij spartelt zijn wielen,
spettert de paarse kledder waar wij, tot de assen verzonken,
ons een weg doorheen waden, doelloos over zich heen, zijn
zijkant ligt open, de drab spoelt naar binnen. Dit is zijn einde.
Onze strijd en de maanloze nacht hebben ons door de geulweg
naar deze kloof geleid, die klaarblijkelijk door paarse sappen
is uitgebeten. Hier op de bodem zijn ze tot modder uw voertuig bevindt zich ondergronds
ingedikt, zat van zouten bijten ze nauwelijks verder. het zicht door de ruiten kan verminderd zijn
Ergens moet hier de vloed zijn uitgestroomd. Er moet een uitweg
wezen, waardoor wij ons avontuur kunnen voortzetten. Stapvoets
rijden wij voort, we geven ons monster de kans om zijn platen
weer te genezen. Om ons heen verheffen zich zuilen
van basalt dat bestand was tegen de slurpende vochten uw voertuig bevindt zich ondergronds
en waarop eilanden balanceren, gespaard door de zuurstroom, controleer of de ventilatie nog functioneert
samengebonden met matten, takken en touwen. Ertussen
heeft het schimmenvolk dat erop woont loopbruggen gespannen
met daarover een huid van pantserplaten die tegen
regen en straling bescherming bieden. Daaronder zijn vlonders
in vangnetten gehangen waar kinderen spelen. Van boven uw voertuig bevindt zich ondergronds
kringelt rookwalm en stoom uit talloze schoorstenen opwaarts. uw huidige positie is onverklaarbaar
Daar wordt gedestilleerd, water wordt van het gif afgescheiden, uw huidige uw reisdoel uw huidige reisdoel
grond van de kwalijke neerslag en insecten gekookt tot keert niet uit bij schade opgelopen
schilden en vleugels loslaten en de bouillon kan gaan binden. uw navigatiesysteem start opnieuw op
Ook zullen zij wel de schaalmol uit zijn drie pantserbeslagen
| |
| |
moeten stoven, het eerste van stenige pokken, het tweede
glad en bars van hardhoornen platen, het derde van rubber. de route tot uw reisdoel wordt berekend
Zo kan hij zelfs voor zijn onverzadigbare gezellen
veilig in het moeras overleven. Alleen voor de hengels
die van boven naar hen worden uitgegooid moeten zij vrezen,
maar aan het aas valt nauwelijks weerstand te bieden, zo weinig
is er aan eetbaars tussen de zuren te vinden. De zware buig uw koers bij in zuidelijke richting
beesten worden al piepend en spartelend omhooggetakeld,
waar hun bereiding vijf dagen duren zal. Hand over hand langs
touwen, gevlochten van wier, haar, slangenvel, komen de schimmen
naar ons monster geklauterd. Zijn ze nieuwsgierig of gretig?
Maakt het nog uit? Een haal aan de vloerschuif, en de beplating buig uw koers bij in oostelijke richting
straalt zo'n hitte uit dat hun de handen en voeten verschroeien
en ze met wuivende stompen wegspatten. Waar ze verzinken
in het moeras rouwt alleen een bellenspoor om hun verscheiden.
Voort maar weer. Vóór ons banden en assen zijn weggelikt door het
bruisende zuur dat steeds hoger tegen de zijkanten opklotst. houd deze koers aan voor 2 kilometer
Doorgang tussen de dichter opeenstaande woonzuilen wordt ons
monster geleidelijk krapper. Daglicht dringt niet meer door hier.
We ontsteken zwaardere lampen. Hun straal kaatst op deuren
die op ons naderen openzwaaien en niet ons geheugen,
noch onze overlevering zegt ons dat dit de poort is
waardoor eeuwen terug de paladijnen vertrokken
op hun waantochten, en die ze later voorgoed op de grendel
dichtvallen lieten, van zins om nooit meer hierheen te keren,
het is ons bloed dat eindelijk rust vindt in onze leden
omdat het thuis is gekomen. De koninklijke gewelven
spannen hun boog over ons. Het paarse zuur dat hier doordringt
wordt door putten opzij weggezogen. Over een laag van
| |
| |
maagdelijk asfalt rollen we verder. Wandlampen springen
aan waar we komen, tot na een paar kilometer de sluishal
zich voor ons opent. We rijden naar binnen, zien hoe de deuren de gezamenlijke regeringsholdings heten u
achter ons zich genadeloos sluiten. Dan wordt het donker. van harte welkom en feliciteren u met het
Fijn stof dwarrelt uit filters omlaag, het reinigt de lucht die heelhuids bereiken van uw eindbestemming
we hebben meegebracht van onzuiverheid en wordt door witte
neerslag weggespoeld. In ons monster ontwaken nu sensors
waarvan we het bestaan niet vermoedden, die hebben gewacht op
deze steriele ruimte om nanobots uitgang te bieden
en aan het werk te zetten. Ze pellen van onze beplating
laag na beschermende laag weg, tot in ons monster zijn zijkant
een ovalen opening vrijkomt, die zicht biedt op deuren
aan de andere kant van de sluishal. Ze schuiven vaneen en
geven ons toegang tot de door fakkels beschaduwde troonzaal.
Wij en de wezens die ons verwelkomden - schimmen noch ruiters
maar in onstoffelijkheid gemantelde witte gestalten -
staan in een kring voor de koning, door hen verzorgd en bestendigd,
weer in zijn oude glorie hersteld, met nagels van jade,
met een gebit van saffier in zijn brede grijnslach, een tweetal
grote smaragden waar zijn oogbollen zaten en in zijn
opengewerkte borstkas zijn eeuwen trotserende hart van
parelmoer dat klopt in het flakkeren van de flambouwen.
Donker van boenwas ziet de iedere week opgewreven
huid die zijn uitgedroogde leden omspant. Hij zit naakt en
recht op zijn troon, zijn schedel is kaal op zijn zilveren kroon na.
Nu we elkaar bekijken te midden van deze gezellen
die aan een visioen ontleend lijken, of aan de ijle
beelden die we voor herinneringen houden, maar die we
nooit met elkaar vergelijken uit angst erachter te komen
| |
| |
dat ze nergens op stoelen, nu we zo goed en zo kwaad als
mogelijk recht staan en het bekrompen zicht in ons monster
ons niet langer belemmert, zien we pas hoezeer misvormd het
dolende leven ons heeft gemaakt. De armen en benen
hebben de generaties ons uitgerekt tot zenen latten,
spierbundels klonteren dicht om de romp die met zijn gewicht ons
tijdens de bonkige ritten de zit verstevigden. Schouders,
rugwervels trekken een bochel, voorhoofd en kaken
zijn door de riemkap die ons de kop in bedwang hield gemangeld.
Hangt ook bij ons de oogbal gezwollen van gelige vloeistof
met zijn fletse pupil verzakt uit de prangende kassen,
dat wij dit zien maar het niet eens durven geloven, zodat we
ook dit keer weer vergeten er vragen over te stellen?
Twee van de onaardse schepsels komen, droomwit omsluierd,
door de deuren de troonzaal in, gaan iedereen in de kring af
met in hun handen ieder een schaal. De eerste schaal draagt het
drievuldig hoofd van Bondap, Werdu en Rezamin en de
tweede de graal, gevuld met bloed, dat ons om de beurt in de
bekers geplengd wordt. Alleen de koning wordt overgeslagen,
waardoor het lijkt of het ons geserveerd wordt op zijn bevelen,
of het misschien zelfs zijn bloed is dat ons het aanschijn verlicht. Een
geur verspreidt zich die ons de rijpheid der dagen verkondigt.
Weer zet ieder de beker eensgezind aan de lippen,
voelt zich doorstroomd met verjongende kracht, waarvan wij ons niet slechts
afvragen waar die vandaan komt, hoe hem te reproduceren,
hoe lang hij standhouden zal, hoe hij ons lichaam verandert,
maar vooral hoe we die van nu af nog aanwenden moeten.
Niemand durft zich te verroeren. We kijken de kring nog eens rond en
richten vervolgens in afwachting onze blik op de koning.
| |
| |
Hoeveel heeft hij niet gezien, het eind van het vorige tijdperk
en het verloop van het onze? Wat blijft hem? In zijn smaragden
ogen herschikt de weerschijn zijn blik. Zo laat hij zijn aandacht
dolen. Ach, het voormalige, wie verlangt er niet naar het
heilig letterschrift van zijn symbolen? Terwijl onze dromen
zoekend naar wat we al hebben gevonden, toch weer ons monster
inklimmen en als hiervoor de dampende velden beploegen,
hiel op de gasplank, huig in de kropspleet, het oog op de kuilen,
blijven hun uitgewoonde lijven wrang en gehoorzaam
nog wat verwijlen in de verbeelding van onze koning.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd