De Gids. Jaargang 170

[p. 1049]

Piet Gerbrandy
3 gedichten

Wat doet wie wakker tolt in grauwe uren
en rug vertikt het liggen dat hij moet om staan
te kunnen straks.

Stil woeden is hier doen.

Telt kolonnes doelgerichte ganzen.

Onkleedt bemint bevriende en deftige dames wier ontworpen
balconetten vette leesten onttrokken aan lijdelijk
toezien en schaamte om drift.

Herinnert zich nooit hun gezichten.

Componeert met finessen sublieme diners van zeven
karaflange gangen zijn bloedbaan ten hoon verliest
dan zich in boze contemplatie van honger zijn hijgstap
zijn verschaalde eindigheid

want medeplichtig was hij aan zijn dorst.

Bevingert kort zijn ingedachte snaren.
Betracht een kleploos loopje zonder swing.
Wrocht zich een oeuvre van sellende titels met plots

waarin vader zijn dochter paleizen zijn klimzoon
bedenkt met een rotswand

nieuwe ogen voor zijn slaaploos oude moeder.

De morgen sleept verlossing in gedoe.

[p. 1050]

 

Zeventiglentig heeft Julia sjans in Palermo met rode

 

aangelopen heren bloesemhemden met kadetten.

 

Warmpjes en amechtig zit men bij het zoute zwembad inbegrepen.

 

 

 

O legde zij haar tenten af haar kemelharen

 

tongewelven voor pasta polenta ijs en cappuccini

 

gazellen zouden struikelen

 

trossen zouden gisten aan hun stokken.

 

 

 

De heren slikken pillen tegen bloed en vet en suiker.

 

De heren roken alleen op hoogtijdagen.

 

De heren begroeven hun dames in vorige winters.

 

Zij vallen voor haar ampele kinnen haar schoot

 

voor scholen achterkleuters haar blauwdooraderde vinnen.

 

Julia zwemt huiswaarts naar wie omkomt van verlangen

 

naar kieuwkracht van haar ongezoete hals.

[p. 1051]

 

Geboortig uit soaprijk geslacht walst

 

in kroonluchterzalen op meezingklassieker alsof.

 

Morgen vlijt rijpere huid op uw plank pakt stoombout strijkt.

 

 

 

Op nachttak in uw landgoed vogelt wind

 

uw ransuil tot zij jankt en waken doet. Aanstonds

 

bleek bot u uit in uw periodieke maanzieke fluistertirade:

 

 

 

‘Jou peppel prijs ik om je trouwe ruis.

 

Jou branding dank ik om je verre donder.

 

Jou onzienbaar dreindier cicade bracht ik liefst

 

jou onbemind tot zwijgen om je dinging.

 

 

 

Jou ijsberg in het westen wens ik tering.

 

Jou keerkring vraag ik gijzel de zon die ons looit.

 

Jou krijs ik genadig pokdalig stuk valsteen

 

serenaden toe terwijl ik zachte

 

 

 

kussens open snijd en sneeuw en sneeuw.’