De Gids. Jaargang 170

[p. 286]

K. Michel

Staartveren

Uit de ruis doemt een signaal op.
‘Vanwaar die stilte, neem toch deel.’
Ik leen de wekkerradio mijn oor, aha
de premier spreekt. ‘Verlicht advies
bevlogen visies, vergezichten, draag bij

beste mensen, ik ga voor goud.’
Met een plof landt door de brievenbus
de krant, ligt uitgeput op de mat.
Voorzichtig vouw ik de vleugels open.

‘Vogels verliezen veren bij aanval
bewijst langdurig Deens onderzoek.
Op de stuit - voor roofvogels
het meest gebruikte aangrijpingspunt -
blijken bij populaire prooivogels
de veren aantoonbaar losser te zitten.’

Kijk, dat is nou natuurlijke selektie
zeg ik tegen Poes die zachtjes khr-khr
voor het raam zit, trial and error,
een wijs advies van moeder natuur
Poes, waarmee we ons voordeel mogen doen
denk aan de staart van de hagedis.

[p. 287]

Appendix:

‘De nieuwe data maken ook een ouder idee
actueel, stuitveren kunnen bij een aanval
flink in 't rond stuiven - Poes luistert
met onpeilbare blik - ornithologen
beweerden eerder al dat dit vertoon
net als van de inktvis de inktwolk
zou dienen om aanvallers te verwarren.’

[p. 288]

Dat was gisteren en nu loop ik op blote voeten

uit de golven door het schuim
over de zandplaat rennen
met de allerbeste bedoelingen
ren ik over het strand
door de duinen de naaldbossen
voorbij de bollenvelden het stoomgemaal

langs het nevelige grasland
de droomsloom varende koeien
de rijen ijle populieren

zwaaiend naar de bushaltes
de stapels bietenkoppen
de tractors de eenzame trimmers
de voortuinen de badjassen
de oranje klaarovers in de buitenwijken

langs de spiegelende kantoren
het parkeergroen
door het winkelhart en de tralala muziek
naar het multimediavergaderpark

knikkend naar de portiers
bij de theatrale publieksingang
wuivend naar de gastvrouwen
achter de koffietafels glijd ik
de branding van de zaal binnen

om door het gladioolrode gangpad
ontspannen maar beheerst
als een man van de wereld
ook naar de microfoon te lopen

[p. 289]

 

en leven en laten leven

 

denkend mijn mond open te doen om

 

(met alle respect)(naar mijn mening)

 

ook eens flink uit te varen

 

 

 

en plots

 

te ontdekken dat de microfoon

 

sprekend lijkt op een donkergrijze

 

opgezette papegaai

 

 

 

ruis

 

grintpad keelgeschraap

 

een ch-ch-ch

 

dat maar geen harde G wil worden

 

 

 

boven de deinende hoofdenzee

 

dat hij zei dat jij zei dat wij

 

zweven stofjes in het strijklicht

 

het mag het kan niet zo zijn dat

 

komma's arabesken uitroeptekens

 

 

 

storing

 

ik tik met mijn wijsvinger

 

123

 

op de microfoon

 

 

 

met een licht knikje

 

schrikt de papegaai op

 

en kraakt ‘op onze planeet

 

gelden meningen als de allerrrr

 

laagste vorm van leven’