De Gids. Jaargang 170

[p. 152]

commewijne 2005

[p. 153]

Fotogedicht

Antoine de Kom

de meeste dagen waren membranen
laagstaand water dat je zo doorwaden kon
en wat gerimpeld achterliet: vanmorgen
bleven we plotseling kleven
aan turkooizen namen of de geur van onbekende thee.
alle stemmen bij de pianola zijn verstomd nu amadè te horen is.
en men zet brillen af uit eerbied
in deze lege zaal waaruit bedden zichzelf hebben weggekeken.
een arts ausculteert. op de rug van haar hand kruipt een rups
en kronkelt in zijn pluis o waren wij maar getuige van zijn reis
naar een ander en warmer seizoen en verdampend tot sneeuw
door de stille kliniek geruisloos dwarrelende sneeuw
in vlinders of vlokken.
het waren uitslagen waar we naar staarden. alsof
we een pier tot de einder zien reiken
omzoomd door gras. daar lopen en zoeken naar de zee
die als de hemel diep in onze hersens huist
met name waar verweekte vragen
de doorwaadbaarheid van dagen en membranen raken

(johanna assies, psychoneuroendocrinologe)