De Gids. Jaargang 170

[p. 150]

Han van der Vegt

De meeuwen

hun primitieve pogingen ontsnapten aan ons oog
op het strand zwiepten ze bergen bijeen met hun vleugels
van schelpen, zand en wier, van rafels touw en houtstukken
aan de voet van de pier zaten ze ernaar te kijken
alsof ze iets verwachtten; wij schonken hen geen aandacht
bovendien, als we naderden krijsten ze ons weg
een aanvankelijk succes boekten zij in nestbouwtechniek
hun nieuwe nesten kropen tegen de rotsen omhoog
bij vloed of hoog water, vierden zich bij eb weer terug
zo konden ze een veel groter rotsgebied gebruiken
en zich driester wijden aan hun vermenigvuldiging
juist toen onze geleerden wilden gaan onderzoeken
hoe de nesten de diepte maten tot het watervlak
en volgens welk principe hun hechtpunt zich voortbewoog
stiefelden hun gedrochten al over onze wegen
met botten van schelpenbeen, met een spier van kwal en twijg
met een klier die een loopspoor voor hen uitspoot van vislucht
het gieren van de wind droegen ze mee in hun waggel
en de zucht van de branding rolde door in hun wiekslag
de meeuwen zwierden om hen heen in lyrische cirkels
moedigden hen aan met hun liefdevolle keelklanken
waaruit putten zij de energie voor hun beweging?
was dat hun ziel die daar in een zakje om hun nek hing?
het eerste tiental kregen wij makkelijk te pakken
ze verstrikten zich in een heg, liepen klem in een steeg
ze waren nog niet in staat zich te verdedigen
het kiezen van eigen richting waren ze niet machtig
en wie van hen viel kon niet verrijzen op eigen kracht
we mieterden hun lede resten op de afvalberg
waar de meeuwen hen met verse bezieling opwachtten

[p. 151]

 

ze verhieven zich, gesterkt met staal van onze drogers

 

hun leden bestierd met de bedrading van stofzuigers

 

hun tred klonk dieper, hun voortgang was onverbiddelijk

 

uit onze buitensteedse schuilplaats zien wij in het zwerk

 

het krioelen van de meeuwenzwerm zich steeds verdikken