De Gids. Jaargang 169

[p. 798]

Anneke Brassinga
Helleens voor beginners
Zes gedichten

Steeds

Is de zee onvindbaar terwijl je versmacht
met stuivend zand niet mee kunt gaan,
liever stilstaat, zoutzuil, ergens op wacht,
bedrink je dan aan trouwe lucht -
niets oceanischer zoals zij breekt
haar licht als brood, in alle kleuren,
mild en steeds een schitterend droog water.

[p. 799]

Bezoek aan de voorstad

De schepping kermde - sprak je -
in barensweeën van voleinding en
gelukzaligheid naderde al waren de tijden
nog niet vol.

Het nestvogeltje, gevonden op de bosgrond
onder dalende zon
stierf even later in je hand
ongemerkt, terwijl wij
het naderende avondlicht sereen bewonderden.

Het was - vond je - een sprookje.

[p. 800]

Ruïnes

Ze keren langzaam terug naar onbehouwen staat
en in verwering brengt zich iets ontzaglijkers
aan het licht, dat ook in het gezicht van doden

over hun verleden leven triomfeert. Grondstof,
door nietsziende kracht bewoond als van goden
in grootse tempels en in broze geest vereerd.

[p. 801]

Wedloop, klassiek

Sprinten, als een gek, kan de geest
die zich najaagt, meesleept -
wat doe ik dan waar ik ben
schuchter paraderend met mijn stoffelijk omwindsel?
Op weg, maar niet heus, om de eindstreep
te ontlopen? Leren arriveren
of ik nergens in het bijzonder wou zijn
om er te brengen luchtigheid,
een stilstand van verstand?

Zoals de koppige schildpad in de Oude Agora,
voelde mijn blik en verstarde, niet willend
dat ik zag hoe hij sneller liep dan ik dacht.

Voor wie zich onder de knie heeft,
wist ik hem niet te zeggen
is het geen punt meer -
tempo noch bestemming.

[p. 802]

Een uitstapje

Om aan de wassende hitte te ontglippen
begon de planeet haar aswenteling te versnellen
zodat de kelner te Athene dichter in gedachten

was bij Spijkenisse, daar woonde zijn vriendin. Ik
intussen hem beklantend repeteerde mijn verbeelding
waarin de stroom brullende, zwanig

klaroenende auto's en vooral motoren dwars
door het stadshart dag en nacht de ringweg
centaurisch overrijdend, horde was geworden

van wolven, tijgers, grof roodwild, mieren,
berinnen en getergde biggen; allengs ging heel
mijn ideëel bezwaar tegen mensheid en liefde

op in rook. ‘Selekt. Een extra pittige doch
zachte smaak,’ zei dampende hij - waren wij
op reis op weg naar huis dan, naderde

van overzee, in lichterlaaie al, Overflakkee?

[p. 803]

In de binnenlanden

‘... eenvoudig, zilte schitter mij omvangend
uit azuur, en kalme chaos van verstenend einde,
gebazuin, niets dat nog groeien hoeft;
wat is er onbarmhartig aan
als schepping me te grazen nam
en zee zo moederlijk verdwenen lag achter
de horizon?’