De Gids. Jaargang 169

[p. 688]

[p. 689]

Eduardo López Bago
De prostituee

De onbekende kwam naar binnen. Het was een jonge man van hooguit vijfentwintig jaar. Hij was buitengewoon elegant gekleed, overdreven modieus; hij liep volkomen op zijn gemak, alsof hij zich in het bordeel op eigen terrein bevond, zonder een spoor van schuchterheid of onbehaaglijkheid en ook zonder die vrijmoedigheid en schaamteloosheid die veel mannen als een masker van veinzerij opzetten om hun ware aard te verbergen. Om een lang verhaal kort te maken: van die man zou je kunnen zeggen wat ze van bepaalde acteurs zeggen die gewend zijn om het publiek in hun greep te hebben en voor zich in te nemen: dat hij niet wist wat plankenkoorts was.

Al zijn ledematen waren goed geproportioneerd en onder zijn pak bolden, duidelijk zichtbaar, bewonderenswaardige spierpartijen op. Hij had het middelgrote postuur van grote gymnasten waarin zich - hoe kan het anders - de mannelijke schoonheid toonde van de intense, ingehouden kracht die in precies de goede ruimte was opgeborgen en die, wanneer ze tevoorschijn kwam, deed denken aan die Toledaanse klingen die zwiepen en trillen, verblinden en doden, en die door de wapensmeden, om de bijzondere hardheid ervan te laten zien, als een slang worden opgerold in een ronde kist waarvan de omtrek de diameter heeft van een 20-reales-muntstuk.

In zijn houding lag de sereniteit van de volmaakt evenwichtige naturen en in zijn gelaatstrekken de gezonde bleekheid die niet het souvenir zijn van een ononderbroken reeks losbandige nachten maar het gevolg zijn van lichamelijke oefeningen. Zijn blik was gedecideerd en openhartig, en boven zijn lippen vormde zijn dichtbehaarde snor een krachtige zwarte vlek waar de ogen graag verpoosden wanneer ze hem uit zagen steken boven op een gelaat dat volmaakt van vorm en wit van kleur was, een wit dat vervaagde in de blauwachtige glans van de pas geschoren kin en ophield bij het goed gekapte haar. Als gevolg van die strijd tussen het aangeboren mannelijke en de aangeleerde en opgelegde gewoontes die in de mode waren, leek dit heerschap de pederast Heliogabalus uitverkoren te hebben tot zijn grote voorbeeld uit de Geschiedenis.

‘Je hoeft niemand te laten komen,’ zei hij tegen de koppelaarster die

[p. 690]

naast hem stond. ‘Ik ben voor die vrouw daar gekomen.’

En terwijl hij zijn arm uitstrekte wees hij naar Mari Pepa.

‘Voor mij?’ riep Mari Pepa uit terwijl ze in de lach schoot om een huivering te onderdrukken en een vreemd gevoel dat door haar hele lichaam was geschoten. ‘Kom maar mee dan.’

En ze voegde er brutaal aan toe terwijl ze de bezoeker recht in de ogen keek: ‘Dat is me ook wat moois! Ik durf te wedden dat ik na twee weken honger te hebben geleden niet meer weet hoe ik moet eten.’

‘Des te beter,’ antwoordde de jonge man.

En tegen de oude vrouw die was blijven staan: ‘Wegwezen jij, jij hebt hier niets meer te zoeken.’

En terwijl zij zich naar de kamer daarnaast begaven had de vrouw die getuige was geweest van dat onwaarschijnlijke tafereel nauwelijks tijd om te beseffen wat er was gebeurd.

Dit was een gebeurtenis van jewelste. De Matrozenpop moest wel denken dat ze droomde.

‘Wie is dat? Ken jij hem?’

‘Jazeker, en jullie ook! Dat is de Bink!’ En met enige angst in haar stem: ‘Hier staat iets te gebeuren.’

Het nieuws dat het de Bink was - dat zeer speciale heerschap dat bij de publieke vrouwen van Madrid befaamd was om wapenfeiten die even onwaarschijnlijk waren als die van een romanheld van Alexandre Dumas - die bij hen te gast was en die Mari Pepa had uitverkoren, maakte diepe indruk en deed de nieuwsgierigheid dusdanig toenemen dat alle dames, in weerwil van de strikte orders van hun madam, op hun tenen naar de kamer slopen.

Het was me nogal wat. Met het oog op de reputatie van ongevoeligheid van de Matrozenpop en de reputatie die de Bink genoot kon het niet anders of er zou een duel gaan plaatsvinden tussen twee partijen die niet voor elkaar onderdeden.

Er was niets te horen. Er heerste een diepe stilte in de gesloten alkoof; en terwijl de stilte aanhield voelden de nieuwsgierige vrouwen hoe hun beklemming en hartslag toenamen.

Ineens klonk er een scherpe kreet, een kreet van verbazing, van verdriet maar ook van blijdschap; een kreet die niets had van de menselijke onomatopeeën en die in een bepaald opzicht leek op de schrille geluiden die bij dieren worden geslaakt door het wijfje dat wordt onderworpen door het mannetje wanneer dit haar binnenste stukscheurt. Zo'n kreet die zelfs de luchtmoleculen lijkt te verbrijzelen en die een heftige irritatie veroorzaakt bij eenieder die hem hoort. De prostituees verbleekten en keken elkaar aan.

Die kreet kenden ze allemaal, ze hadden hem allemaal geslaakt; het was als het vervaarlijke kraken van poolijs dat eindelijk afbreekt, ge-

[p. 691]

knecht door de warmte van de zonnestralen; toen volgde het geluid van strijdgewoel; en daarna niets, niets anders dan een ingehouden gesnik.

‘O!’ zei de madam zonder haar vreugde te onderdrukken. ‘Mari Pepa is niet langer de Matrozenpop.’

Haar blijdschap, gebaseerd op het vooruitzicht van overvloedige inkomsten, duurde echter maar kort.

De Bink deed de deur open en vertoonde zich in de kamer.

‘Is iedereen er?’ riep hij uit toen hij het groepje vrouwen zag; en terwijl hij zich tot de hoerenmadam richtte: ‘Mooi zo, want jij en ik moeten even afrekenen. Hoeveel is Mari Pepa jou verschuldigd?’

‘800 reales, jongen. Neem je haar mee?’

‘Nee, ik neem haar niet mee. Zij vertrekt, want er is iemand die haar uit het leven wil halen en haar de leiding van een nieuw huis wil geven. Hier is het geld, en laat nu een koets komen. En snel een beetje...!’

‘Ik ga al hoor, ik ga al. Wat heb jij een haast zeg!’

En zo is Mari Pepa's bordeel er gekomen, zonder dat iemand er meer van wist dan dat de Bink ermee van doen had en dat hij de eerste en enige minnaar van het meisje uit Sevilla werd.

vertaling: maarten steenmeijer