De Gids. Jaargang 169

[p. 483]

Lucas Hüsgen
Huis der verbrandingen

Omdat ik toch altijd weer aan verbranden dacht.

Omdat ik bleef denken aan al hetgeen verbranden kon, alsof ik bleef denken.

Omdat alle woorden leken op wat verbranden kon. Steeds opnieuw trokken de woorden gezichten als alles wat verbrandde en wat maar verbranden bleef.

Omdat ook in alles wat verbranden kon een huis ontstond, en omdat ik tussen de verbrandingen geen woorden zag, toen ik er goed naar keek, en iedere keer weer mijn snoet wendde naar de woorden die ik wel degelijk zag, maar die zich er niet aan wensten uit te leveren.

Omdat ik net zoals diezelfde woorden steeds ergens anders heen moest, langs kuststroken, door de wetlands met wiekend wit, opdat het verbranden van de woning uit kon worden gesteld, kon worden uitgesteld totdat het wit zou zijn weggewiekt, en we de branding zouden horen, niets anders dan de branding.

Omdat je niet moet weten, als je het al probeert te onderkennen, waar verbranden woekert, en de kennis omtrent het verbranden zich uitbreidt, en je er niet aan hoeft toe te geven.

Omdat de vlammen die in het verbranden opgaan zichzelf net zo makkelijk wensen uit te stellen totdat de dader tevreden is, de men-

[p. 484]

sen zich langzaam uitstrekken opdat het verbranden kan vergeten worden en er een nieuw verbranden ontstaat dat tussen de spiegelingen van wat niet verbrandde langzaam aan de ontspiegelingen ontsteekt.

Omdat het verbranden voortdurend wordt vergeten zodra het verbranden duren kan in precies datzelfde vergeten dat erediensten pleegt aan zijn vermogens niet te vergeten door te roepen dat het vergetene zichzelf niet opheft, en dat het dan weer terugkeert, doordat het in de spiegels gevangen beter overzicht verwerft omtrent de mogelijkheden van maquillage.

Omdat we wachten op het schouwspel van een verbranden dat ons behoedt voor het verbranden zelf en zodra wij het verbranden vergeten zodat wij terug kunnen keren naar de acrobaten van onze verbranding, leren wij de huizen afdekken met woorden die ons verbieden het verbranden een kans te ontzeggen: we leren de branden aan de brand af te meten die zich niet laat afmeten aan de branden die nog komen moeten.

Omdat niemand ons op tijd komt waarschuwen voor de waarheid van de gevaren die wij lopen in het spiegelen van de spiegelingen voor de oneindige spiegelingen van de oneindige spiegelingen, die ons nopen desalniettemin te blijven waarschuwen voor het uitstellen van diezelfde gevaren die er niet toe doen.

Omdat de gevaren best wel mogen woekeren, toch, en de verbrandingen onze huizen komen bepalen, iedere dag opnieuw in een ordonnerend spel van amusement en vertrouwen dat alles wel zal goed komen zolang de inspecteurs maar koffiedrinken en je dna-codes kunt vaststellen die consequent het verbranden zullen leren tegen te gaan.

Omdat wij tussen al hun verbrandingen wonen en de mannen met de brandweerslangen zich teweerstellen tegen hun brandweerslangen.

[p. 485]

Omdat wij de steden die zich uitsloven om te lijken op verbrandingen niet graag te kijk zetten bij de ontzuilde verwerking van de verbrandingen, zodat we ons overgeven aan de schoonmaakploegen met hun inzicht in de greep die hen niet langer scheidt van ons.

Omdat wij de woorden hebben teruggegeven aan de in een format geperste behoeders en omdat zij beter weten dan niemand nog minder waar precies de laatste woorden worden opgeslagen die hun vreugde aan het verbranden aan ons dankzij hun gemompel verhullen.

Omdat wij naar hun geënsceneerde vertellingen hebben verlangd, terwijl de meeste geënsceneerde vertellingen ons aanspoorden op zoek te gaan naar de bedenker van de daad die volgde op het wel moeten verbranden van alles wat ons verbranden kan.

Omdat alles wat ons verbranden kan thuis is in de woningen van al diegenen die de mogelijkheden van het verbranden vergeten, en de schaduwende lichamen op de muur van vervlogen muren.

Omdat wij het verbranden vergaten opdat het ons maar snel vergat, en wij niet besloten ons gezamenlijk te wijden aan het opheffen van onze verbrandingskunst: de kern die wij hadden willen helen.

Omdat wij met de woorden die niets kunnen uitrichten tegen de woede van de verbrandingen niet zijn waar het verbranden is, komen zal en overlaten zal aan niets dan het ons dat ons aldaar het beste treffen zal, daar waar wij alle verbrandingen door de woorden leerden op te heffen, zodat de anderen de verbrandingen zagen: de angsten van de brandwond in het huis van onze afstandsbedieningen en alle andere verleidingen tot het sluitstuk van de verbrandingen: onze laatste kans.