De Gids. Jaargang 169

[p. 387]

Leo Vroman

Trinde

Trinde worstelde zich vrij

van kleren, klas en kluis.

Onder een wilg in een wilde wei
daar voelde ze zich thuis.

Die stenen greep der steden
ontkwam zij dus in haar verre
niet al te verre verleden:
zij sliep onder de sterren.

Daar lag zij vol vertrouwen
in buitenlucht en bomen
dat aan al die gebouwen
spoedig een eind zou komen.

En ja,
toen stond de stad in vlammen
maar de wilg stond in de wei.
en Trinde zat daarbij
haar lange haar te kammen.

Onder stralend weer
zegen de vlokken as
als zachte regen neer.
Trinde kamde het gras.

De wilg ligt nu te verrotten
maar Trinde's blank gebit
en al haar blanke botten
die blijven nog altijd wit.

Fort Worth, 5 april 2006

[p. 388]

Dankbaar

Ik schrijf dit alweer met mijn brein
en vingers op dit papier
alsof wij nog nu en nog hier
samen behoren te zijn.

Zo is het met al mijn organen:
ik ben als een vader, een kind,
een keizer zo dankbaar en blind
voor mijn schattige onderdanen

(en ik zou hier nog duizend coupletten
over mijn tong en mijn tanden,
mijn huid, mijn haar en mijn handen
tussen kunnen zetten)

die ik ben en al ben vergeten
en wat ik nog steeds niet ken;
ik wil je zo graag laten weten
hoe dankbaar ik jullie ben

zoals jullie samenwerken
in dit onverwarbare web
en mij toch nooit laten merken
wat voor wonderen ik ben of heb.

Ik draag tot het eind van hun tijd
als mijn brave hart en longen
zijn uitgebonsd en gezongen
een soort verantwoordelijkheid

want we naderen samen ons graf.
Maar wat mijn ballen en billen
toch eigenlijk van mij willen
dat vraag ik mij nu nog af.

Fort Worth, 19 april, 2006