De Gids. Jaargang 169

[p. 129]

Fotogedicht

Sjoerd Kuyper
September

Hij klimt de ladder op en plukt de druiven.
Zij houdt de ladder vast en kijkt omhoog.
Volgend jaar, denkt ze, als hij vandaag niet valt,
durf ik het volgend jaar te zeggen:
dat hij het niet meer moet doen.

Ze kijkt omhoog, hoe hij daar staat,
zijn oude tenen op het hout, zijn knieën
en zijn korte broek die als de baard
van een beschonken kerstman aan zijn buik hangt,
ze houdt zelfs van zijn slappe borsten.

Val niet, denk ik met haar, ik ben er niet.
Ik ben er wel, maar als hij valt - wat kan ik doen?
Ben ik al oud genoeg om haar te troosten?
Ik ben er, maar ik houd mij schuil, denk aan
de kleine Helena die op mij wacht in haar café.

Mooi als een steen in water is ze, haar mond
altijd een stukje open, want haar dromen
zijn veel groter dan haar hoofd. Zo groot,
dat wij op het terras soms even denken
dat er een plekje is voor ons. O Sappho,

maak het dak niet hoger dan de muren
kunnen reiken. Wespen zoemen om zijn hoofd,
een hagedis ligt als de schaduw van een glimlach
op een muurtje in de zon. Eén trede hoger nog
gaat hij, met in zijn hand de emmer die zij gaf.

[p. 130]

© Sjoerd Kuyper

[p. 131]

 

Voor het laatst. Volgend jaar zal ze het zeggen,

 

dat hij het niet meer doen moet, mag, dat hij

 

het niet meer kan. Hij klemt zijn tenen krachtig

 

om het hout, reikt naar de hoogste druiven,

 

zijn buik strak als een dakpan. Straks

 

 

 

zal hij het sap uit zijn handen knijpen

 

boven haar mond en ze zal lachen, lachen,

 

het sap zal langs haar hals, haar borsten...

 

Hij zal haar in zijn armen nemen, hij zal

 

haar lichaam plooien naar het zijne.

 

 

 

Hij daalt de ladder af, zij kust hem dankbaar

 

op zijn wang en hij denkt: Zie je wel.

 

O Sappho, laat de meisjes slapen

 

als ze slapen, geef ze geld, schenk ze lakens

 

van de kraam, de koopman van hun keuze.

 

 

 

Wij sloegen onze jeugd op in de spiegel,

 

de vrouw in wie we gingen wonen.

 

Helena wacht in haar café, maar niet op mij.

 

Als zij naar de stad vertrekt, Sappho, breek

 

mijn beide benen, laat mij achter in september.