De Gids. Jaargang 169

[p. 30]

© Anne Vegter

[p. 31]

Fotogedicht

Anne Vegter
Repeteren/figuranten

Dat we stenen waren, kleine stenen of apen met poten, apen slaan.
We deden eerst ook dat we geen naam hadden; voortaan konden we helaas niet
naar hen luisteren als ze ons naar bed stuurden, als ze iets van kinderen moesten

dan ging dat even niet. We wilden snel in rook opgaan, het kon doorzichtiger.
Roken moesten we en doen dat we geld hadden en dat we tabak kochten
voor onder de zestien. We waren onaanspreekbaar, we sloegen handboeken op

over ons, doormidden, we verscheurden zinnen over ons, dachten we.
We hokten in dierentuinen. Apen zuchtten. We aaiden het geluk van een
verdwijning. We braken speeltuinen open, schommels onzin, we matten stoepranden

en pulkten in het fluim van een veteraan. Hee veteraan! Wij zijn aan de beurt.
Tabakszaken leefden op onze voorwaarden, iedereen schreeuwde door elkaar,
we waren gezocht. We bogen achterover en met onze lippen over de tegels gaande

rolde de pure winst van de dag voor ons uit: kleine dieren in rookslierten,
kleine zelfgemaakte letters. We keerden ons naar buiten voordat we
naar binnen keerden. Minder verdwijningen, minder niemand. Geen tribunes.