De Gids. Jaargang 168

[p. 706]

Hans Verhagen
Gedompeld blond

1 Noodgang

Ik snap niets van deze plek
We leven hier naar hartelust
terwijl het ongeluk toch in het oog van de windstilte op de hoek
ligt te loeren op een blinde vlek

Ik ben een kind van deze kust,
ik betreed met aarzelschreden
het kronkelpad waar na de laatste bocht,
gedompeld blond in modderbad,
de liefde van mijn leven wacht
en het komt niet in me op om mijn geluk met haar te delen

Er is geen ander evenwicht dan wankel
Ook liefde doet aan politiek
Van een messcherp dilemma balancerend op de snede
(geen houvast, geen lemmet)
zie ik hoe zij met een noodgang op haar slede
door het drijfzand schiet

Terwijl ik daar te gapen sta aan het zwijgende ravijn
hoor ik flarden van het lied van de gevreesde hagedis
Hoe ver van huis kan een godin in godsnaam zijn?
Ik kan nu al niet meer zonder dit gemis

[p. 707]

2 Liefde

Geen zwerfsteen kwam van verre om ons te behoeden,
zij verdween, ik viel uiteen in een azijnrood hoofd
waarvan het meegeleverd lichaam nonchalant was afgeworpen
zoals de tijdgeest ooit gebood

Vanuit grenzeloze passie onderaards galmde de liefde
door holen grotten rotsen kathedralen waar wij treurden -
in leemten uitgesleten door de feedback van verdriet
gestroomlijnde gewitjasten die met sarcofagen leurden
maar zij wilde niet verheerlijkt worden en ik? ook niet

Voor iemand die op eigen kracht zo ver was weggezakt
genereerde ik nog redelijk veel rücksichtslose driften
‘Geef je onomwonden bloot ook aan wie je niet ziet zitten’
Maar als elk vuur van tevoren wordt gedoofd,
hoe kan iemand naar behoren fikken?

Was het lichaamloze hoofd allang vergeten
of heeft het nooit geweten
wat het aan de kleine meisjes had beloofd?
Die zijn nu ook al groot

[p. 708]

3 Wereld

De vanen op de vliegtuigen en de wimpels aan de boot
dragen mijn ontreddering in elke windrichting
Ik zet mij schrap tegen de reling,
mij samenschrapend tegen achter mij oprukkende herinnering
aan alles wat er misging, maar er ging niets mis

Het ging zoals het zich voltrekt sinds mensenheugenis
in elk nog onbezoldigd paradijs
als meer dan één man in driedelig grijs
er meer dan één voet aan de grond zet
Iedereen hier heeft zijn prijs; ik begrijp niets van deze plek

Gedompeld in de modder werpt zij mij haar sluiers toe,
ik raak verslingerd aan wat die onthullen,
zij is alles wat ik wensen kan;
ik kom tot leven als haar man

Haar in mijn bloedeigen avondrood zien ondergaan
versloeg mij met verlatenheid
De wereld rolde door in megaspijt;
we zijn aangeland in het jaar van de komodovaraan