De Gids. Jaargang 166

[p. 815]

Stefan Hertmans
Vier gedichten

Onder een zinken dak

Het klopt en trekt in de nacht.
Vrieskou en stucco darmkolieken.
Het loopt over de spanten
Naar de nokbalk en terug.

Springt in het hoofd,
Trilt daar twee bouten los,
Zodat de incubus naar binnen valt.

Het raast door millimeters in de droom,
Doet daar aan kinderjaren denken,
Maar smaakt wat later toch naar lood.

Wie wakker ligt hoort hoe het gaat.
Van kwaad naar mij, die uitverkoren
Werd tot niets dan horen.

Ik ben de droesem in de goot
Die op het eerste teken
Van het virus wacht.

Icarus in het bos.
Geen tak die kraakt.
Een god is los.

[p. 816]

Betovering door sneeuw

Zo onaanraakbaar valt het op ons in.
Kleine schokkende dingen zijn het,
Gestolde wolk die in het tegenlicht
Gaat dampen op een bokkenvacht.

Door op je huid te jagen
Hervindt herinnering zichzelf.
Ik zie je voor het eerst.

Helder valt je lichaam open,
Gaat met mijn ogen aan de haal.

Je vingers ijler dan
Rookpluimen in de verte.
Als ik je bijtend kus
Gloeit je doorschijnend bloed.

Rood is je ademende keel.
Je warmt de ochtend en het bos.

Nu ik mijn handen
Aan je lippen openhaal
Begrijp ik wie je bent.

Het is te laat.

Ik hoor je kleine hakbijl hakken
In de vijvers van mijn hoofd.

Ik stop mijn oren dicht.
Het sneeuwen houdt niet op.

[p. 817]

Faust on tape

De boeken staan in ochtendlicht.
Hun buitenaards geluk straalt
Van hun stofbeslagen flanken af.

Alles wat ons werd bijgebracht -
De mateloosheid en de tucht -
Bedekken ze, ijdele omslachtigheid,
Als vleugels om een ronde rug.

Ik heb het beste van mezelf
Aan hen gegeven - (hij citeert).
Wat ik ervoor terugkreeg,
Betaalde ik met leven
En de minachting van mensen
Die reeds alles weten.

Ik hoor, door ramen die lang
Openstaan, hoe oud de wereld
Is geworden die ik zo lang
Jong had willen houden.

Maar het licht neemt nog niet af -
Het glinstert in stilaan ver
Ziende, bleke ogen.

Op tafel ligt het uurwerk
Dat mijn waarheid
Heeft gelogen.

[p. 818]

Het doden van de slang

Met de haardklem nog roodgloeiend,
Diep knijpend in haar koele vel,
Gooide jouw evenbeeld haar op de keien,
O hoge mooie straat -

Ze kronkelde op klimopbegroeide wanden toe,
Tweehonderd vlekken trok ze samen
En ontspande -

Hoe sierlijk is die kop.
Each man kills et cetera.

Toen ik haar lijf en snelle tong
Gescheiden had, spuugde ze,
Felle mooie mond,
Haar dodelijkste gif.

Een kind, wenend en flink,
Kneep in mijn dij.

Men schrijft niet wat men wil,
Maar wat de tijd verguld had.
Vul maar in.

We legden haar, honderd
Stuiptrekkingen later,

Op een steen waar Taormina's goden
Tateren en eenzaam zijn.

Het regende plots, stortbuien lang,
Terwijl het licht verdween.

's Avonds bij het vuur,
Het kind een lam, had ik
Verhalen over genezing door vergif.

[p. 819]

 

Zijn moeder loochende ze liefdevol,

 

In bed, terwijl de huid gedroogd werd

 

Door de tijd, die slangen spaart

 

Maar mensen slecht verdraagt.