De Gids. Jaargang 166

[p. 674]

Fouad Laroui
De wadi en de consul

De consul van Finland ging naar het Grote Zuiden om zijn vrouw de schoonheden van de wereld te laten zien. Vroeg vertrokken uit haar ver gelegen land, nog slaperig, werd zij door haar man de diplomaat naar Marrakech gebracht, waar hij een arrogant fonkelende jeep huurde. Hij sloeg alle goede raad in de wind en vertrok om 12.00 uur in een bloedhete zon.

Langs de wegen snelden zij voort, zij, de schone dame met de halsdoek, de gereïncarneerde Isadora, en hij, de avonturier op de grote vaart, de onvermurwbare der Verdragen, terwijl ze beiden in het Fins lachten en mooie, maar enigszins minachtende en neerbuigende dingen over de autochtonen tegen elkaar zeiden.

Hij vertelde haar over dit simpele volk, dat je soms op een vriendelijke manier bedroog en waaraan je zo min mogelijk vertrouwen moest schenken.

‘Ik ken ze, schatje. Laat ze praten en doe precies waar je zin in hebt, dat is mijn stelregel.’ Hij liet uit louter plezier de motor van de jeep loeien.

Zijn vrouw vroeg hem of de Marokkanen zich in het Grote Zuiden per jeep verplaatsten.

Hij barstte in lachen uit. ‘Welnee, ze lopen, of ze rijden op de rug van een muilezel,’ antwoordde hij en wees op de centaursilhouetten die in de verte over de hellingen trippelden.

Aan het eind van de dag arriveerde het paar bij de oever van een wadi - dat wil zeggen, ze zagen een soort ravijn dwars over de weg dat hun belette verder te gaan. Hij was hinderlijk, deze afgrond, die ze op een of andere manier over moesten. En de helling ernaartoe was tamelijk steil.

De consul stapte uit en liep naar de droge bedding. Hij hurkte, betastte de grond en stond weer op, terwijl een brede glimlach zijn mooie gelaat van rasavonturier ophelderde. Handenwrijvend kwam hij terug. ‘Met een four-wheel drive zeker geen probleem,’ zei hij en

[p. 675]

gaf zijn stalen rijdier kleine klopjes op de flanken, niet weinig trots.

Weer terug op zijn troon zag hij een jongen aan komen lopen die grote gebaren maakte en hem iets probeerde duidelijk te maken in slecht Frans vermengd met een berbers dialect. De consul schudde z'n hoofd ten teken dat hij niet begreep wat de jongen van hem wilde. Daarop kwam er een andere jongen aangerend, gevolgd door een zeer armoedig geklede man die op een stok leunde, en ook zij maakten grote gebaren.

‘Wat willen ze van ons?’ vroeg de vrouw van de consul ongerust.

‘Ik geloof dat ze niet willen dat we hier oversteken.’

‘Waarom niet?’

‘Ik weet het niet. Misschien is het een heilige plaats?’

De diplomaat begon een gesprek met de jongen die hem het eerst had aangesproken. Ten slotte begreep hij dat hij hem waarschuwde voor ‘de rivier’.

‘Welke rivier?’ vroeg de consul.

‘Welke rivier?’ vroeg zijn vrouw toen hij het voor haar had vertaald.

Ze keken naar de geul, die van oost naar west leek te lopen, zover je kon zien. Hij was droog, voerde niets met zich mee, misschien slechts herinneringen.

De twee Finnen, die uit een land kwamen waar duizend meren te vinden zijn, keken elkaar aan. ‘Deze mensen steken de draak met ons. Ik zie niet het kleinste druppeltje water, het heeft hier in eeuwen niet geregend, die rivier stroomt in hun hoofd! Zielenpoten.’

De twee jongens en de oude man bleven zwijgend staan, naast elkaar vóór de jeep, als een nederige barrière.

De oude man stond met zijn mond open - die was volledig tandeloos, het was een soort roze gat in zijn bruine gezicht en er droop een speekselsliertje uit. Een witte vlek bedekte zijn linkeroog.

De vrouw van de consul werd bijna misselijk als ze naar hem keek. Toen kreeg ze een ingeving: ‘Misschien willen ze dat we hier overnachten? En als het nu... zijn...?’ Ze kon niet op het woord komen en raakte geïrriteerd. ‘Nu ja, je begrijpt wat ik bedoel, ze zijn vast en zeker door de herbergier van het dorp gestuurd.’

‘O, ronselaars, bedoel je.’ De consul dacht een moment na en haalde toen zijn schouders op. Ronselaars? Voor welke herberg? Van welk dorp? Er was zover het oog reikte niets dan een enorme onafzienbare stoffige vlakte. Je vermoedde een of twee hutjes in de verte, waarschijnlijk van gedroogde modder - in elk geval was het niet het soort plek waar je christenen onderdak verleende. Dit alles leek hem grotesk: je verplicht mensen niet een stop te maken in zo'n afgele-

[p. 676]

gen gehucht wanneer ze nog de hele dag voor zich hebben - dan zouden ze hun gemiddelde niet halen. Omdat hij er het fijne van wilde weten, vroeg hij in het Frans: ‘Is er hier een hotel?’

De jongen barstte in lachen uit en de anderen deden hem na, zonder precies te weten waarom het ging. ‘Een hotel? Nee, er is geen hotel hier, maar u kunt bij ons thuis slapen. U bent welkom.’

De consul vertaalde dit voor zijn vrouw in het Fins.

Ze haalde haar schouders op. ‘Het is precies wat ik dacht, ze zien toeristen en ze willen die afzetten. Laten we gaan.’ Ze leunde demonstratief achterover om te gaan zitten mokken.

Haar man startte de auto.

De autochtonen begonnen weer grote gebaren te maken van het soort Je komt er niet langs!

‘Allez, 't is goed, jongens, aan de kant!’ riep hij naar hen. ‘Allez, vort, vort!’

De twee jongens en de oude man gingen opzij zonder dat hij verder hoefde aan te dringen.

De jeep, een schoonheid van glas en metaal, trok met tevreden gebrul op. Binnen een mum van tijd was hij midden in de geul.

De consul genoot van dit ogenblik van eeuwigheid, het exacte moment waarop de man en zijn rijdier weten dat ze de hindernis met succes zullen nemen. Hij hoefde alleen nog een laatste ruk te geven om uit de geul te klimmen.

Op dat moment hoorde hij een dof gebrom, dat uit het oosten leek te komen. Hij keek over zijn schouder, maar zag niets. Wel zag hij een dun stroompje water onder de wielen van de jeep verschijnen. Het gebrom nam toe. De consul probeerde sneller te rijden, maar de wielen van de auto begonnen te slippen.

Zijn vrouw kromp verschrikt ineen, zonder precies te weten waarom.

Het geluid zwol aan. Toen ze naar links keken, waar het gebrom vandaan kwam, zagen ze hoe een hoge muur van modder en water op hen afstormde.