De Gids. Jaargang 166

[p. 438]

Fotogedicht
Chris Honingh

Onder de z van Zierikzee ligt de bunder
van mijn vader, eigenhandig onderhouden
greppels tomen hem in, toch eet de zee
van zijn bord wanneer hij even niet oplet.

De zee kwelt hem dagelijks, zijn eetlust
is een kruis dat nauwelijks te dragen valt
op deze anderhalve morgen have en goed,
het is zijn bloed, vermengd met aarde. Al

staan schoffels in gelid, twee stuks vee
zakken met de hoeven in de oeveroude
klei. Maar aan een Sprang-Cappeler bed
ontsproten stampt hij hier en gunder

door de wei, trekt de beesten als het moet
naar de roeiboot bij hoog tij. Dan knalt
zijn riem. Terwijl hij roeit gaat onbewust
het loeien over in dronkemansgeraaskal.

[p. 439]

© Chris Honingh