De Gids. Jaargang 164

[p. 685]

Hans Hoenselaars

Fanfare

Weken had ik ernaar uitgekeken
naar de fanfare die als één man
één straat voor de onze het koper
van zijn lippen nam, zwijgend

defileerde onder loos geroffel en
gebonk van de schrille militaire
en de doffe Turkse trom. Vrijwel
uit 't zicht verdwenen werd het

blazen met 'n lange neus hervat
bij het pleintje dat daar blijkbaar
recht op had. Ik trok de stoute
schoenen aan door stiekem met

de bende op te lopen, in de maat
achter acht trombones over straat.
Op zachte rubber zolen zette ik
de mooiste stappen van het jaar

ook al had ik ze gestolen.

[p. 686]

Aristona

Het was dringen toen ze hem bij ons naar boven
droegen. Zwoegend als de vaste kolenman
onder veel bekijks van buren pasten de bezorgers
enkel stapvoets door de deur. Hadden wij
in onze nieuwbouwstraat dan eindelijk de eerste

primeur. Het was een aquarium dat we nooit
behoefden te verschonen als er oceanen waren;
vreemder dan de eender witgestreepte vissen
was het water dat zo statig tussen al hun
vlakke zijden stond, hen spontaan verbond

in diepzeesymbiose. Zo viel ridder Ivanhoe
door zijn witheid niet meer van zijn schimmel
te onderscheiden. We raakten aan de weet
hoe blue het leven van de cowboy was, hoe koud
het ijzen bed van verliefde noordpoolindianen.

Van één man (onzichtbaar), bevroedden wij bestaan
rondom een rokende sigaret als marionet
terwijl mijn vader in de regen met een stalen lus
op het balkon antenne speelde zonder dat
daarmee de sneeuw verdween. Na trompetten

die bij Eurovisie hoorden onze eerste Trovatore.
Daar werd bij vergissing een hoge zanger
in plaats van prinses Leonora opgesloten in de toren.
Niet zonder zeer bleef ons tante Hannie bij
omdat zij afscheid nam, wuivend met gekruiste handen:

Nee, niet meer, niet meer. Wanneer het logo
NTS in beeld verscheen wist iedereen dat je niets
op deze wijze diende af te korten. Leuk was
dat je plotseling veel vrienden had, voor korte tijd
dat wel, maar stukken beter dan gewoonlijk.

[p. 687]

Wie is de man

Wie is de eeuwige man
die met zijn fiets
op internationale viaducten
de snelweg overziet

die op zijn mestvork leunt
terwijl jouw trein
zich haast hem te passeren

die bij de slingerende kogel
in zijn handen staart
voor aarde puinstof ademhaalt
van vervallen panden?

Hij bestelt een requiem
en jij bent vrij
het op te dragen aan jezelf
of hem.