De Gids. Jaargang 164

[p. 384]

Th.A. Sontrop

Stadsvlucht (naar Jonathan Swift)

Een schande is het te leven waar de spuitbus
welig tiert. Versierd zijn de gevels: veelkleurige pus
spuit de hanekampuber er grijnzend op los.
Wat monument is wordt beklad. En zie het mos
op het gebit der hare krishna's met hun rinkelbom
die dansend in hun lompen, puistig en oliedom
hun Schepper loven met hun hitsigdwaas gezang.
Het wordt de wandelaar alras zeer bang te moede
want altoos moet hij zich voor bijna alles hoeden:
de grauwe, uitgeteerde junk die hem een fietsje biedt
voor weinig slechts (een geeltje) of het tinkelend lied
van het carillon dat op recht vroom gezette tijden
hem woelend op zijn sponde 's nachts de slaap doet beiden.
Beweegt hij loops zich voort dan is geen zebra heilig
(alleen in een zwaar harnas is de brave burger veilig).
De uitlaatgassen van het rondvaarttuig (de Pieter Heyn,
Carmiggelt, kaptein Carlsen) verspreiden hun venijn
in het lover van de stramme, molmendzieke iepen
waar in hun wrakke nest de rattenduiven piepen
wijl verderop hun moer de kost gaat halen op de Dam
en mais gaat pikken. Voor het Paleis staat stram
op wacht, de kolbak op, in groot ornaat de soldenier
minachtend kijkend naar het plebs en hun gemier.
Lezer, geeft toe: de stad is microcosmos en ook chaos
(ik woonde liever nog als bedelaar in Laos).
Maar hier op Vlie bij helmgewuif en 't ruisen van de branding
maakt doodvermoeid de stedeling alsnog een zachte landing.