De Gids. Jaargang 164

[p. 364]

Hans Hoenselaars

het is geen weer

het is geen weer

men zoekt opnieuw
als onder bruggen
er geen houden aan meer is
zijn toevlucht hier

geloof niet dat ze knielen
bidden ze zitten
voor zich weg te wiegelen
van voet naar voet

lijken in gebed
tussen grafstenen vloeren
en de mijterbogen
St. Nicolas-du-Chardonnet

[p. 365]

Kegelhuis Concordia

Brummen

Als ik mijn vader was geweest,
zat ik hier elke avond (kinderen naar
bed en zonder mamma) vertrok ik
vrij van mijn vakantiestek op
naar kegelhuis concordia

ook al was het maar alleen
om daar het glas-in-lood te zien
met o's die op beschonken ogen
leken waarin 'n scheel pupilletje
het gat was voor de duim.

Buiten waren kegeljongens
te verstaan, riepen Zeven! Staan!
voordat de bal terug kwam rollen.
Eenmaal binnen ging ik aan de koffie
met apeld. moppen geserveerd.

Dat was vrijzinnig afgekort 'n raadsel:
er werd aan het gezond verstand
en wel het Veluwsche gerefereerd
wat blijken mocht als ik tesamen
met het deksel van het lege blik

werd opgelicht. Zo was de trend gezet.
Ik betwijfel of ik mettertijd nog alles
helder zag. Maar ik zou eensgezind
het pand hebben verlaten. Naar buiten
met een kegel. Hoogzomerwind.

[p. 366]

Sporen I

Als kind aan zee vroeg ik het zand
toen ik het zand met water vulde
of alles net zo snel verdwijnen zou

als lauwe Sisi nog wel lekker vinden
kie-auw kieauw van de zilvermeeuw
uren in gedachten Soerabaja zingen

verder turen door de opgerolde krant
naar Engeland, wenken en gestreel
van een licht geparfumeerde hand.

De fles die huppelend de kust af-
dreef had ik met vragen volgedaan.

Cirkeltjes vergrootten zich tot golven
holden mij achterna. Toen ik droog

en duidelijk gewonnen had waren al
mijn voeten vol met water blijven staan.

[p. 367]

Haar

voor J. Eijkelboom

Ik ben er iets van vier en denk
vandaag de dag te weten
dat ze Margaretha heette en dezelfde

shampoo als mijn echte moeder
had (die die bewuste zomer-
dag thuis moet zijn gebleven).

Schrijlings zit ik op haar schouders
met mijn voeten aan haar borsten
en terwijl ik met mijn handen

in haar haar haar oorbel vind ben ik
op wat ledematen na niet meer
dan maar een hoofdje op het hare

het volmaakt in haar verloren kind.