De Gids. Jaargang 164

[p. 355]

Bertie van der Meij

De tram en het meisje

Zon op de haren van het meisje
dat glimlacht en de straat op danst,
glanzende lippen, blik naar binnen,
in gedachten op weg naar de volgende kus.

Zon op de rails waar de tram op rijdt.
Ze ziet hem niet, ze glimlacht.
Net gemist. Niet zij hem, maar hij haar.
Ze mag nog heel lang mee.

[p. 356]

o mie o maai

ik ben mijn noodlotsbeentje kwijt
ik droeg het altijd in mijn hartenputje mee
verstopt onder mijn zielenwarmer
ik noemde het mijn lieve snorrebot
mijn wolbeestje mijn mijnkanarie
en voerde het profetenkoek
ik ben mijn noodlotsbeentje kwijt
een snode veelpoot heeft het meegenomen
mijn poollichaampje o mijn kleine ster
wat moet ik zonder noodlotsbeen beginnen
waar is mijn beentje nou waar is mijn beentje nou

[p. 357]

Dwaalgast

Ik sla een krant op in mijn oude land,
wandel een tuin in en herken de namen,
de levens ingebed, de perken strak omrand

en zon legt schaduw in een oud patroon.
Zij die nog leven zien mij aan met oude ogen
en ik erken: hun wacht een eeuwig loon.

En door het dorp waar ik een vreemde ben
draag ik met hen mijn doden nu ten grave
en houd mijn voeten voor dat ik de weg nog ken

want in mij, in mij zijn na alle jaren
het gras, het grind, de stenen en de straten
nog steeds de doolhof die zij vroeger waren.