De Gids. Jaargang 164

[p. 341]

Hilde Keteleer

Little Ms Dalloway

Ze is zeven en heeft een oud gezicht
zo een waarop het zomerlicht
nooit tot zijn recht zal komen.

Je ziet al hoe ze zeventig zal zijn,
haar kamer in Avondrood piekfijn
en hoe ze tijd nooit zal verdromen.

Ze wacht op de bus met een strippenkaart
en kijkt naar een hond die kwispelstaart.
Even lijkt er licht in haar te stromen.

[p. 342]

het uur nu

je gaf me het uur u en al je lange gedichten
en ik wilde alles nu en kon niet wachten
om je vele gezichten één voor één te zien:
dat je lacht en dat je trekken langer worden
van bezorgdheid of we het wel redden en
hoe je stem gebogen wordt tot vleugels
van uilen in het donker en je het droge
plekje vindt tussen de natte seizoenen
door waarmee we doen alsof de zomer voor
altijd zich genesteld heeft in de kamers
van de literatuur - we noemen haar u
en willen haar nu en laten haar wachten

[p. 343]

De jaren

Hoe er kruimels moeten van de tafel vallen
die we overmoedig dekten met het mogen
kijken naar de weerglans op elkaars gelaat,
ruiken aan de dans der vingertoppen,
proeven van de zoute parels en de peper,
betasten en toetasten en toetoasten
op de jaren die nog restten na de eerste.

Hoe de hoogstandjes van neusvleugels
met kleine briljanten scherpe randen krijgen
en het zwijgen minder medeplichtig,
het luisteren keuvelend wordt, het
adembenemend landschap heuvelender,
het noemenswaardige lichtbewapend
en wij elkaar gewoon maar aardig.