De Gids. Jaargang 164

[p. 338]

René Puthaar

Vers

Scherp horen hoe er iemand roept en zien
wat een omhelzing is. Ze slaan je dood.

Uitrusten in dit veld. Geledigd, droomt.
Kijkdozen vol natuur. Een puinfabriek.

Sneltreinen horen, slachtvarkens, gebral.
De schitteringen zien, bij duizenden,

en beeld voor beeld gebaren. Ook het oog
verweert zich, blijft onhandig, geeft zich bloot.

Steeds dichterbij ontstaat de harmonie
van scheuren. Soeverein, een oppervlak.

Het huis na huis betrokken stadsgezicht,
sirenes, beenmerg en de klauw van God

verbergen niets. Hoe aan de overkant
een vrouw gedaanten uit haar haren kamt.

Het wordt vanzelf wel iets. Zinnen genoeg,
geordend naar de willekeurigheid

van wat nog mist. Vingers die mensen rollen,
horloges die van polsslag wisselen.

En wat je proeft - zodra dit woord voor woord
andermans zaken zijn, vers van je hand -

[p. 339]

Mr. Cage

Hier poogt een vogel
op een spillepoot
van droge tranen
steels te knipogen.

Hier piept het wel eens
dat het fluit en fluit
het zelden hoger
dan het wel eens piept.

Hier is het gewoon
dat ik wonen moet
zo als ik hier woon.

Een tweede woning,
die ik hoor noch zie,
heeft uitzicht op me.

[p. 340]

21e Nacht van de Poëzie, ter gelegenheid

Publiek, elk woord is drager van een vreemde spruit
die redeloos van bloeddorst in uw binnenoor
ravages scheppen moet, opdat u ooit verhoort
wat het gedicht bewogen heeft dat u vermoordt.

Het woord telt in uw hersenpan de maanden uit,
slaat dan zijn angel in uw sprakeloze lijf
waar het gestaag zijn gif loost tot u bent verstijfd
en het gedicht verrijzen kan, pas dan bevrijd.

De dichter die u duldt, die eventjes hier staat,
voorspelt uw laatste ademtocht. Zijn taalmuziek
doet dienst als muizenval. Voor u is het te laat.

Hij zet zijn regels uit, geschikt als afscheidslied,
en scheert zich weg. Gewoon een slenteraar op straat,
want hij is alles kwijt. U draagt het woord, publiek.