De Gids. Jaargang 164

[p. 332]

Marcel Möring
Zes gedichten

Nagerecht

Aan ons eten lag het niet dat alles glas werd
en de tafellakens zilver dat het kamermeisje
door de kamer rolde als het broodje
dat zij vallen liet het was de wijn
het waren de spiegels en het kaarslicht
in de ruiten flitsend schietend kaatsend
een zwaard van licht op een schild
van glas daardoor dronken wij
voor wij dronken schonken wij
voordat wij schonken en verscheurden wij
de haas die opgemaakt lag als een oude nicht
voor hij werd opgediend maar aan het eten
ligt het niet dat de zaal beweegt alsof dit een zeereis is
en het meisje dijen heeft van boter
en een borst van warme melk
dat ik zo naar haar verlang dat ik haar op de tafel
hier zou willen vleien om haar te bedelven
met de wijn die op mijn lippen ligt
het nagerecht dat in mij is
en wacht op haar: parfait d'amour.

[p. 333]

Memorie

Jij gaf mij dingen om te vergeten ik gaf jou niets.

Hier liggen wij: het gras zuigt zich aan de aarde vol
wij drinken het nu om het toen te proeven
ik vraag jou of en hoe en wat en ook en jij
zegt en, en zo en dat en niet en wij.
Dat een antwoord zoveel nieuwe
vragen: ik wist het niet ik wist het wel.

Er drijven geen wolken voorbij maar ze zouden,
er zijn voorbijgangers die niet voorbijgaan.

Kijk daar de weide bloeit.

Dit is het antwoord: jij zegt nee ik zeg nee wij
zeggen ja. De dingen die wij niet weten
zijn de dingen die wij niet zouden moeten weten.

[p. 334]

Stadsreiniging

In de huiselijke stank van het vuil van de stad en de hoop
en de dood ben ik in Tibet. Het is donderdag vandaag
en de wereld rottend fruit en gaargestoofde groente,
ik trek over hogere hellingen door warm vuil
en diesel, kinderen blootsvoets voetballend
tussen tempels, yaks op smalle paden,
de parelmatte glans van sneeuw, de groene
glazen weerschijn van het wtc.

Ik heilig het oude brood en koffiefilters, ik spreek
de zegen over gebroken glas - die het zand heeft gegeven
opdat het glas is opdat het zand wordt - ik zwaai
mijn oranje kont op Macy Gray. Uit mijn mond
geen woord, in mijn oren geen geluid
(van de stad het vuil de dood) ik ben niet hier
maar op de kodachrome hellingen van de Nanda Devi,
in het tinkelen van gebedsmolens in dieseldampen
alfaomegaenallesenhierendaar.

Ik ben de vuilnisman van Centrum-West, de Dalai Lama
van de Westersingel. Uw komo-zak, uw conservenblikken,
uw dode televisie, de goudvis: zij worden in mij weder.
En de jonge vrouwen met hun aktetassen?
Wonderen geschieden als ik hen passeer!
Onder mijn blik wordt het nacht. Vogels vliegen
naar beneden. De stad licht op een trage flits.

Achter op mijn wagen in de Westersingel maak ik de straten
water en het water laat ik tot drempels rijzen, uit de voegen
van de beurs krab ik de voetstappen van de godenzonen.

De Dalai Lama van de Westersingel.
In uw vuil reinig ik mij, in mij bent u nieuw.

[p. 335]

Jongensdromen I

Er was een tijd dat hij hier dronken werd. Speelde
Kerouac, zag reuzen in de spiegel en liep deinend
door het ochtendlicht naar buiten de landweg op.
Er was een tijd dat hij hier met zijn voorhoofd
op de tafel beukte tot het bloed tegen de muren spatte,
om weer te spreken toen het licht werd.
Hij zei: ‘Ik bouw geen huis, ik ga nooit op reis.’
Hij zei: ‘Geen stilte in het hoofd.’

Dromen fluisterend, bedoelde hij,
duizelende hoop nacht zwart licht
lichter dan de dag. Hij bedoelde:
wat hij wilde en niet deed.

Eén keer, aan het einde
van een nacht, het werd al ochtend, liepen wij
de landweg af slingerend in zilveren licht en hij rende
voor mij uit naar huis en brulde naar de hemel, de armen wijd uiteen.
Een vliegtuig. Eén dat nooit zou stijgen.

[p. 336]

Tekenleer

Ik had mij in de wind bewogen als een man die niet wist
wat de richting in zijn leven was en toen ik thuiskwam
en mijn plaats innam (een rechte houten stoel)
en de verveloze serre zag waarin ik zat
wachtte ik op een teken.

Bladeren als kruin mijn kruin
tot aan het gipsen plafond voeten
geworteld in het water
van de vloer de planken krullen
de fluistering van radiostations
doet mijn kleren waaien drie kleuren
krijt tekenen de kringloop
van de regen op een deur.

Tekens ho maar.

De avond viel. De mist maakte muren
die weken als ik keek en ik zag het licht
zoals het in mijn dromen was geweest.

Het werd weer donker.

's Ochtends las ik het nieuws uit theebladeren
en de ingewanden van een hond die ik ooit had.

[p. 337]

Tien uur vroeg genoeg

Alles is relatiever dan oom Albert: stenen groeien dieren
praten niemand sterft. 's Nachts droomt zij over dingen
die kriebelen, zij is zwanger van kussens en wordt prinses
(als ik de kapper ben) voor haar is tien uur vroeg genoeg
om een dag te beginnen en vijf uur te laat om op te staan.
Ik ben de dokter, zij de danseres. De ijsbeer
in de Miele krijgt een rietje mee als snorkel.

Ik kam haar haren droog haar voeten en bewaar
de schilderijen die ze later niet wil zien.

Alles was eerder en eender maar nooit zoals zij.