De Gids. Jaargang 164

[p. 191]

Hans Hoenselaars
Groot Engelenburg

Brummen

Ik klom in een geweven stoel
met wapens, wild en vruchten,
tussen twee geruite vensters in,
op naar een gravure van het buiten
waar ik op mijn tenen stond.

Ik dacht aan thuis, aan Rotterdam
waar wij (op oma na) van huis
uit geen historie hadden en verloor
me in het raadsel: dat hier
de tijd al was. Dat je fecit 1685

schrijven kon met veren; dat
middelerwijl 't bruggetje was op-
geheven. Dat de zonnewijzer
ooit niet met violen was beplant.
't Lachen op de uitgebreide trap-

pen van de dame in 't wit hing samen
met de jager aan de voet van haar
bordes, waar zij elkander treffen
zouden als de wijzers van de toren
om halfzes.

[p. 192]

Ding

In de badcel op de rand van ons lavet
dat was de avond van de week dat je groter was

dan zij. Met je hoofd nog in de wolken
stoom en dampen Sunlight of Castella

liet je je zachtjes drogen tot je moeder
als een cowboy bij een overval door indianen

onverhoeds haar armen hief en zonder dollen
dreigde: Doe omlaag dat ding. Je begreep

dat ze bij laag haar stem expres liet vallen
om aan te geven welke kant het als de wiede-

weerga op zou moeten gaan. Je dacht:
Kan ik het helpen, en voelde je verraden

door 't roze lijfje dat daar op zijn tenen stond
te wijzen naar wolken zonlicht luchtkastelen.

[p. 193]

Carte postale

Weg is de spiegel om je haar
te fatsoeneren en waar prenten waren
zijn gesloten ramen van behang
golvend als natte gordijnen. Maar

ons existentiële peertje hangt er
nog steeds. Aan het zeil plakt een plastic
envelopje Gel bain/douche leeg-
getrapt (je ziet, er was nog tijd geweest).

Straks rijd ik tussen de olijven
in de kleuren van mijn ogen
op mijn rode sportfiets naar het zuiden

door en geef ik je mijn handen
zonder pen en franje en verklaar je
dat ik mijn huid behouden heb.

[p. 194]

Sint Maartens-zomer

Geen verroeren. Geen gerucht. Zacht
sloot ik deze najaarsnacht bevroren
weldra de poorten van de oevertoren
sloot ik bij de eerste haan de wacht

als niet het slaan van riemen viel te horen
van een zwarte schuit die oostwaarts voer
gedreven, tegenstrooms tot Tours;
als niet een merelen beviel mijn oren;

als ik niet snoof het kiemen in de gaard
vernam het spetteren van Loirevissen;
had ik niet in de vrome kielzog frisse
loten aan mijn wapenstam ontwaard.