De Gids. Jaargang 164

[p. 120]

Erik Menkveld
De schoonheid spreekt

Zo zie ik mij graag, als op deze portretten,
gemaakt in Parijs, eind negentiende eeuw.
Veelzijdig belicht en vastgelegd, van wat mij

vertoonde verlost mettertijd: het schepsel
dat opstond die ochtend, zich kleedde,
over straat liep richting rue Lafayette,

dat vluchtig samenstel van huid, haar,
spieren gebeente dat bij Calavas Frères
voor de camera verscheen - geen mens meer

die haar mist, of weet heeft van haar handen;
onachterhaalbaar wat ze dacht toen het magnesium
ontbrandde, wat ze verder nog uitvrat die dag.

Mijn oorschelp strelen, de korte haartjes
in mijn hals, mijn kaak langs, mijn kin,
mijn kuiltje door naar de ronding van mijn

borst en onder de rand van mijn jurkje
de tepelschemer in - geen vingertop
doet dat bij mij als bij dat voze wicht.

Geen man kan zich met mij vergeten,
uitsluitend schaduw ben ik hier en licht.
Maar op mij raakt niemand uitgekeken.

[p. 121]

Calavas Frères, Studie van vrouw in acht poses, ca. 1880