De Gids. Jaargang 163

[p. 379]

Elly de Waard

Windstilte van gevoel. Een brak
namiddaglicht overschijnt het wak
van tegenstrijdigheden, hier neergestort
uit wat weleer was Aeolus' lederen zak

Waarom je het hoofd te breken
of het hart (deze halsstarrige
hang in mij) over het voelen
van anderen alsof je de onkunde

over het eigene op die manier
zou kunnen overstijgen?
Onwetendheid van zelfs mijn willen
geeft steeds weer de doorslag.

Was ik maar op zijn minst bekend
met diens plannen met mij, maar nee -
alleen in dichten kan je soms
nog weten hoe je bent.

[p. 380]

 

Voel ik mij steeds een loper van mijzelf

 

of een pion - een van de vele

 

schaakstukken kortom, in een partij

 

die een groter ik dan mij

 

moet spelen tegen een tegenstander

 

die ik ook niet ken

 

 

 

Wel denk ik dat die andere stukken die

 

het beter doen dan ik, of niet

 

ook mij zijn: van mijn groter ik voel ik

 

te kunnen houden met een diepe liefde

 

Maar haar beweegredenen ken ik niet.

 

Noch ook haar strategie

[p. 381]

 

Het dringen van de wereld

 

achter de bossen aan de horizon

 

en aan de randen

 

van het krimpend luchtruim

 

drenzende sirenen

 

 

 

Een enkel mens ben ik

 

gerukt uit zijn gewoonte

 

van getweeën zijn en hebbend

 

afgezien van een te zijn

 

van velen

 

 

 

Een enkel mens tussen zijn

 

struiken en zijn stenen

 

Een koning in zijn eigen

 

koninkrijk - voorpost

 

en achterhoede tegelijk.

[p. 382]

 

Het groene zagen van de sparren

 

trekt zich door het hemelplankier

 

 

 

geen wollige wolkenkleden

 

bedekken het uitspansel heden

 

 

 

azuren getimmerte

 

de zilveren spijkers der sterren

 

 

 

bedolven onder emmers

 

met over ze uitgestort licht